FFLACH o obaith. Damn os yw'n anodd. Newidiodd blwyddyn o bandemig BOPETH. A PHOB. Mae'n ymddangos pan, fel plant, gyda ffon y cremino newydd ei fwyta (ar gyfer yr ieuengaf, mae'r cremino yn hufen iâ hufen llaeth gyda gorchudd coco braster isel ar ffon bren) gwnaethom ysgrifennu rhywbeth ar y tywod a bod yr ysgrifennu hwnnw'n para eiliad, yr amser a gymerodd i don y môr gyrraedd a dileu popeth. Wel roedd Covid-19 yn alluog dileu popeth. Siawns flwyddyn yn ôl mae wedi dileu’r presennol, mae wedi gwneud y gorffennol mor hyfryd nes ein bod yn difaru gan na wnaethom erioed ei ddychmygu ac mae wedi lliwio’r dyfodol gyda lliwiau sy’n edrych yn debycach i lwyd na glas.
Mewn deuddeg mis melltigedig mae cymaint o sicrwydd wedi'u hadeiladu dros ddegawdau eu dileu i gyd ac ni allwch ysgrifennu gair sy'n edrych fel hyn mwyach speranza. Mae gwyrth y brechlyn, a ddarganfuwyd mewn llai na blwyddyn, wedi dod i'r fei, ond, hyd yn oed yn yr achos hwn, mae'n ymddangos yn rhywbeth na ellir ei gyrraedd i lawer. Mae'n ymddangos pan fyddwch chi yng nghanol yr anialwch, gyda'ch gwddf a'ch gwefusau'n sych o syched a'ch bod chi'n gweld gwerddon yn y pellter. Pan ymddengys eich bod wedi ei gyrraedd ac yn barod i blymio i mewn er mwyn gallu diffodd eich syched o'r diwedd, mae'r werddon yn diflannu.
Ein bechgyn a stori ryfeddol Fiammetta
Mae'n anodd. Damn os yw'n anodd. Mae'n anodd i oedolion, ond mae'n anodd iawn yn arbennig iddyn nhw: ein bechgyn. Flwyddyn yn ôl, fe gollon nhw bopeth mewn amrantiad. Ysgol, ffrindiau, hwyl, adloniant. Mewn eiliad y goleuni hwnnw sy'n cyd-fynd â chi ac sy'n cael ei eni naturalmente pan ydych chi'n ifanc, fe ddiflannodd yn gyntaf ac yna pylu i ffwrdd. Rhaid i gyfrifiaduron a ffonau smart beidio â newid ac ni allant gymryd lle "la vita", Yr un go iawn. Ysgol yw peiriant bywyd, yr un sy'n rhoi'r ysgogiad i chi redeg amser bodolaeth gyfan, ond nawr mae'r injan honno'n cael ei stopio yn y pyllau.
Gadewch cyn gynted â phosib ac yn ddiogel. I bawb. Mor fuan â phosib. Yn ffodus, fodd bynnag, mae yna nhw: ein bechgyn. Mae rhai ohonyn nhw'n llwyddo i dynnu cipolwg dwys ar awyr las gyda'u straeon. Straeon syml, ond o'r symlrwydd hwnnw sy'n llwyddo i ddatgymalu'r cymhlethdodau beunyddiol ofnadwy mewn amrantiad. Dyma stori Fiammetta, 10, a gofrestrodd ym mhedwaredd flwyddyn yr ysgol gynradd ym Mezzolombardo, yn Trentino. Pan gaeodd ei hysgol oherwydd pandemig Covid-19, dilynodd y ferch fach ei thad Massimiliano i weithio. Mae tad Fiammetta yn fugail.
Y DAD yn 1000 metr o uchder
Mae'r fam yn weithiwr iechyd cymdeithasol ac am y rheswm hwn ni all fynd â hi gyda hi. Felly mae ystafell ddosbarth Fiammetta wedi dod yn borfa lle mae 350 o eifr ei thad yn cael eu codi. "Yn y bore rydyn ni'n rhoi'r cyfrifiadur ar fwrdd gwastad ac yna mae gen i gadair hefyd. Rydyn ni'n troi'r cyfrifiadur ymlaen er mwyn i mi allu mynd i mewn i'r wers fideo ar unwaith, rydw i'n paratoi'r llyfrau nodiadau ac rydw i hefyd yn rhoi carreg ynddynt fel arall bydd y gwynt yn troi'r tudalennau. Mae'n brydferth, mae'n rhoi ysbrydoliaeth i mi ysgrifennu ac mae'n fy ngwneud yn hapusach a hefyd â diddordeb", yn dweud yn frwd wrth Fiammetta.
Y DAD yn 1.000 metr o uchder, yng nghanol natur a chydag anifeiliaid fel cyd-ddisgyblion ysgol. Peidiwch â rhoi'r gorau i anawsterau, dewch o hyd i'r ffordd orau bob amser i "ffwl"Pwy sydd eisiau ni"ffwl"Bywyd, y dyfodol a breuddwydion. Mae stori Fiammetta yn olau disglair yn y tywyllwch beunyddiol sydd o'n cwmpas.
Diolch Fiammetta. O'r galon.
