Helo Arlywydd, bu farw'r arlywydd mwyaf yn hanes Juventus bron yn 93 oed.
Helo, Llywydd. Gyda Giampiero Boniperti o Barengo, nid yn unig cyn-bêl-droediwr gwych yn gadael, cyn-lywydd a rheolwr pêl-droed gwych. Gydag ef mae byd yn gweld, yn darllen ac yn dehongli pêl-droed mewn ffordd wrthfeirniadol i fyd heddiw. Deuthum yn gefnogwr Juventus ym 1970, daeth Giampiero Boniperti yn llywydd Juventus ychydig fisoedd yn ddiweddarach. Mae mwy na hanner can mlynedd wedi mynd heibio, enw Andrea Agnelli yw fy arlywydd bellach, ond mae'n ymddangos bod Juventus a phêl-droed yn rhywbeth arall yn gyfan gwbl.
Y cyfreithiwr Agnelli, Umberto Agnelli a nawr Giampiero Boniperti. Juventus, mae fy Juventus wedi diflannu. Defod Ferragostan baganaidd Villar Perosa, dyfodiad Avvocato Agnelli mewn hofrennydd a aeth wedyn i gymryd ei le ar y fainc wrth ymyl Trapattoni i wylio'r ornest rhwng Juventus A a Juventus B. Ac yn y cyfamser, penderfynodd yr arlywydd Boniperti yn ei ffordd ei hun y problemau cytundebol, bob amser yn ceisio cael dau ben llinyn ynghyd ar ac oddi ar y cae. Yn ei ddydd nid oedd unrhyw Mino Raiolas a Jorge Mendes gyda'u comisiynau miliwnydd. Dim ond ef a'r chwaraewr oedd yn trafod adnewyddiadau ac addasiadau.
Helo Llywydd. Giampiero Boniperti, y cyfrifydd medrus
Mae'r stori'n dweud wrthym sut, pan gyflwynodd rhai o'r chwaraewyr y cais am godiad cyflog, y tynnodd yr arlywydd da allan o'r drôr o doriadau papur newydd a adroddodd adroddiadau manwl o berfformiadau nid hyd at y chwaraewr dan sylw. Ond roedd Giampiero Boniperti yn gwybod sut i wneud y cyfrifon, ac yn dda. Byth ers iddo gytuno â'r cyfreithiwr Agnelli bod yn rhaid i bob rhwyd a wnaed gyfateb i fuwch fel anrheg i'w chymryd o eiddo'r Agnelli. Roedd y ffermwyr bob amser yn gwylltio oherwydd bod Boniperti bob amser yn dewis y rhai beichiog. Yr hwn a oedd bob amser yn gorchymyn i newydd-ddyfodiaid gael gwallt byr a chael eu paratoi'n dda.
Oherwydd mai Juventus ydoedd. Fe aethoch chi i fyd lle roedd y diwylliant gwaith, cymhwysedd, proffesiynoldeb yn cerdded law yn llaw â delwedd o drefn, addysg, sobrwydd, mewn arddull Savoy pur. Geiriau: ychydig, dim ond y rhai anhepgor, ffeithiau: llawer, o fewn y petryal gwyrdd yn ddelfrydol. Roedd gan Giampiero Boniperti da Barengo y ffordd honno o fod, y ffordd honno o fyw, y ffordd honno o feddwl oedd ganddo yn ei DNA. Nid oedd wedi dod yn chwaraewr Juventus, cafodd ei eni yn chwaraewr Juventus. Dyma pam mae ei gofio heddiw iddo ein gadael fel cofio cofio un ohonom ni, un ag angerdd anfeidrol dros y ddau liw hynny: gwyn a du.
Parch mawr at y Grande Torino
Roedd hanner arall Turin, y grenâd hwnnw, yn ei lysio llawer. Nid oedd neb heblaw Valentino Mazzola ei eisiau ar ei dîm. Cyfarfu Giampiero Boniperti â’r arlywydd Novo, ond ni wnaeth ei gynnig wrando arno hyd yn oed: “Rwy’n dod o Juve, ni allaf”. Pwynt. Pe gallai fod wedi canslo'r gemau yn erbyn Torino byddai wedi eu canslo o galendr y bencampwriaeth: "Pe gallwn i eu diddymu, mae'r ddarbi yn fy mhlesio: rwy'n caru Juve yn ormodol ac mae gen i gymaint o barch at Toro fel na all fod fel arall ". Parch. Ceisiwch chwilio am y gair hwn yng ngeirfa bêl-droed heddiw. Ni fyddwch yn dod o hyd iddo yn unman.
Ar y naill law, parch ac ar y llaw arall ymdeimlad o berthyn sydd hefyd wedi diflannu heddiw. Nawr mae'r pêl-droedwyr yn pasio'n dawel o un ochr i'r ddinas i'r llall. O Juventus i Turin, o Lazio i Rufain, o Milan i Inter, oherwydd eu bod yn weithwyr proffesiynol ac nid oes ots a fydd yn rhaid i'r cefnogwyr garu / casáu'r rhai sydd wedi caru / casáu yn chwaraeon am amser hir. Y broblem yn unig ydyn nhw, yn sicr nid pêl-droedwyr proffesiynol.
Helo Llywydd. Carwsél y cof
Ac fel sy'n digwydd bob amser yn yr achosion hyn, mae dwsinau o ddelweddau o dorf yr Arlywydd i'r meddwl. Ei gyfweliadau yn y stadiwm ar ddiwedd yr hanner cyntaf, pan oedd yn aml yn well ganddo fynd adref er mwyn peidio â pharhau i ddioddef yn ddamniol yn yr eisteddleoedd. Y llawenydd niferus am y buddugoliaethau niferus, y poenau niferus i'r trechiadau, yn enwedig y rhai yn y ddarbi, a'r twll du bron yn anfaddeuol hwnnw, yn sicr bythgofiadwy, o'r enw Heysel. Di-fuddugoliaeth yn y noson fwyaf trasig yn hanes Juventus.
Mae wynebau symud a thrist Trapattoni, Zoff, Gentile, Cabrini, Furino, Bonini, Tardelli, Platini, Bettega, Causio, Boniek, Brady, Del Piero yn ymddangos a gofynnaf i mi fy hun: beth maen nhw'n meddwl amdano nawr, gan gofio'r arlywydd? Beth fydd y meddwl cyntaf a fydd yn neidio i'w pen? Ac yna Scirea, Anastasi, Rossi, ei blant eraill a fu farw'n gynamserol, y bydd yn dod o hyd iddynt sy'n gwybod pa gornel o'r greadigaeth. Roedd llawer, gormod o feddyliau yn ymwneud â chymeriad sydd yn annileadwy wedi nodi angerdd nad oes ganddo amser nac oedran.
Gyda Giampiero Boniperti mae darn arall o'r plastr hwnnw'n llawn lliwiau ac atgofion a wnaeth lencyndod ac ieuenctid yn unigryw ar wahân. Yn ei ugain mlynedd fel llywydd Juventus, daeth y buddugoliaethau mewn clystyrau: naw teitl cynghrair, dau gwpan Eidalaidd a’r tlysau rhyngwladol cyntaf mewn hanes: Cwpan y Pencampwyr, Cwpan Uefa, Cwpan Super Uefa a Chwpan Enillwyr y Cwpan. Juventus, o dan ei lywyddiaeth, oedd y clwb Ewropeaidd cyntaf i ennill holl dlysau UEFA.
Giampiero Boniperti. Juventinity
Fodd bynnag, nid hyn yn unig oedd Giampiero Boniperti. Ymgorfforodd Juventus fel neb arall. Yn 2000, dywed Antonio Barillà yn La Stampa, pan fu farw Carlo Parola, roedd Boniperti eisiau clymu tei ei hen wisg gymdeithasol o amgylch ei wddf: "Fe wnes i, meddai, er nad oedd gen i rolau gweithredol, ond roedd ganddo daeth â cheinder i Juventus, ceinder a gogoniant ".
Nid oedd arddull enwog Juve yn ddim llai na'i arddull, yr oedd wedi'i amsugno fel sbwng o'r gydnabod assiduous gyda Giovanni ac Umberto Agnelli. Byddai'n rhy hawdd dweud na fyddai cywilydd Calciopoli gyda Giampiero Boniperti, ond ni fyddai ffigurau chwithig fel y rhai sy'n ymwneud â'r Superlega nac achos Suarez ychwaith. Roedd Giampiero Boniperti yn llywydd anghyffredin, rheolwr Juventus oherwydd, fel yr oedd yn hoffi dweud: “Nid oes gen i Juventus yn fy nghalon, fy nghalon yw hi”. Helo, Llywydd.
Erthygl gan Stefano Vori
