Nid wyf erioed wedi hoffi cyfyngu fy hun i'r ffeithiau.
Roedd bob amser yn rhoi pleser i roi dehongliad iddo, weithiau hyd yn oed yn rhy oddrychol.
Dyma pam nad ydw i'n newyddiadurwr a pham dwi'n mwynhau fy hun blogiwr ffug.
Gan amgáu 12 mis mewn rhestr o ffeithiau, a rennir fwy neu lai o ran perthnasedd a gwerth, rwy’n ei adael i’r rhai sy’n gwybod sut i ysgrifennu ac adrodd straeon yn well na mi. I'r rhai sy'n ei wneud am fywoliaeth ac yn sicr yn fwy astud na mi fy hun.
Mae 2020 wedi bod yn ras traws gwlad. Hinsawdd Eingl-Sacsonaidd, llawer o gyfranogwyr, llwybr peryglus, hil beryglus. Lle na fydd pawb yn cyrraedd, lle mae damweiniau y tu ôl i gromlin sy'n ymddangos yn syml, lle nad yw'r cryfaf bob amser yn ennill ond yn aml y gorau.
Dechreuaf o ddyfodiad Ibrahimovic a thrwy ei allu anhygoel i "symud y fantol". Pe bai gennym unrhyw amheuon ynghylch y ffaith y gallai chwaraewr gwych, personoliaeth wych, feichus, pryfoclyd, amharchus, wella grŵp a gwella ansawdd grŵp, cymerodd Zlatan nhw i gyd i ffwrdd. Ac os mai ei unig anffawd oedd cael ei eni yng nghyfnod hanesyddol Messi a Cristiano Ronaldo, ni allwn fethu â'i gynnwys ymhlith y goreuon, ymhlith y rhai a allai fod wedi chwarae mewn unrhyw oes.
Rydyn ni'n troi o gwmpas ac mae ychydig o ddagrau'n dod allan yn ffarwel De Rossi, sy'n gadael un dewis rhamantus i un arall, sy'n gadael pêl-droed ac yn gwneud i ni deimlo ychydig yn amddifad gan ei gymeriad. Achos roedd De Rossi yn un cenhedlaeth dioddefwr newid wedi'i afael gan orffennol hardd a chaethwas i ddyfodol sy'n rhy gyflym.
Yna y gwagle, y twll annisgwyl, y thud. Kobe Bryant mae'n cwympo gyda hofrennydd, gan anfon planed gyfan i apnoea, sy'n ffarwelio â rhan o fytholeg pêl-fasged a gwên uchelgeisiol a phenderfynol pencampwr.
A chyn y storm mae pelydryn golau o heulwen, ond pelydryn o hyd, yn ei roi i niAtalanta a'i ffordd ddeniadol o chwarae pêl-droed, yn fwy hen na newydd, yn fwy 90au na'r hyn yr oedd rhai gwyddonwyr am ei ddisgrifio fel arloesedd.
Yn dawel yn ystod y cilomedrau cyntaf yn cyrraedd taranau, mellt, firysau, cau a dryswch.
Mae'n ymddangos bod y ras yn cael ei heffeithio, mae'n ymddangos bod anhrefn yn bodoli ond "rhaid i'r sioe fynd ymlaen”. Ac rydych chi'n sylweddoli bod Freddie Mercury yn fwy cyfredol nag erioed, rydych chi'n ei glywed fil o weithiau a gyda llais tagu rydych chi'n mynd yn ôl i lawenhau o flaen Snow Queens newydd, Federica Brignone a Dorothea Wierer sy'n dod â chwpanau sydd wedi bod ar goll ers gormod o amser i'r Eidal, y blas hwnnw o ramant a balchder.
Ond nid yw'r ras yr un peth bellach. Chi sy'n dewis gohirio'r Gemau Olympaidd, o Bencampwriaethau Pêl-droed Ewrop, o'r cystadlaethau cenedlaethol a rhyngwladol uchaf, mae'r stadia yn cael eu gwagio, mae'r campfeydd ar gau, mae cyswllt yn cael ei demonized, mae'r mwgwd wedi'i sefydliadoli, mae gwen yn cael ei guddio.
Gwên y credwn y byddwn yn ei golli mewn damwain arall Alex Zanardi, gyda'i feic llaw, sy'n dal i'n cadw ni'n hongian rhwng yr hyn yr oedd yn ei gynrychioli a'r hyn a fydd. Wedi'i atal ond yn llawn gobaith, yr un sy'n dod allan o'i stori a'i ddewrder, yn aros am fuddugoliaeth newydd mewn bywyd.
Yna rydych chi'n sylweddoli bod stopio yn golygu colli.
Mae'r NBA gyda'i ysgwyddau cryf a'i weledigaethau pell yn creu'r swigen, y theatr, yr ateb i barhau â'r sioe. AC Lebron James mae'n defnyddio'r llwyfan i ddod yn brif gymeriad ar y cae ac oddi arno, gan sicrhau ei bresennol a'i ddyfodol.
Mae cyflymder y ras yn cynyddu, rydym yn fwy na hanner ffordd, a Duplantis mae'n penderfynu delio â disgyrchiant trwy ailysgrifennu cofnod y gladdgell polyn, gan herio'r Duwiau Athletau a oedd yn ymddangos yn segur ac yn ferthyron amser.
Yr hyn a gymerodd yn lle Ffilippo Ganna gyda'i feic yn mynd i gymryd y deyrnwialen aur y byd treial amser gyda chrys amryliw a lliwiau pinc.
Ond yn y flwyddyn lai na chain hon yn y gamp fwyaf cain mae angen rhywfaint o sicrwydd i beidio mynd ar goll ar hyd y ffordd a meddwl am y peth Rafael Nadal i'n hatgoffa mai dim ond ei fod yn rhedeg ar y clai coch Ffrengig, dim ond ei fod yn ennill, ymhlith ifanc a darpar fflachiadau glas.
Ond yr hyn a wnaeth y Corsa yn unigryw, yn anffodus, oedd yr hwyl fawr.
Ffarwelio olaf y prif gymeriadau ar y cae ac oddi arno.
Sandro Mazzinghi, paffiwr a phencampwr byd, symbol o Eidal bell ac ystyfnig, ymladd ac anorchfygol lle'r oedd bocsio'n cael ei gynrychioli a'i gynnwys.
Diego Armando Maradona, y dyn eilunaddolgar a dienyddiwr ei hun, Pêl-droed yn ei hanfod poblogaidd a chyfranogol, mewn cariad, yn angerddol, yn cymryd rhan ac yn afreolus.
Paolo Rossi, ymosodwr gwlad gyfan a chynrychiolydd agored breuddwyd dydd sy'n dod yn wir, llwyddiant sy'n troi'n ailenedigaeth, yn brynedigaeth.
Yn y ffarweliau hyn hefyd yr wyf yn cynnwys y Virtus Roma o bêl-fasged, a'i fethiant. Gorchfygiad system chwaraeon sy'n hawlio dioddefwr newydd ac mae'n rhaid i hynny frysio i ddod o hyd i atebion cyfranogol newydd os yw am fyw a pheidio â goroesi.
Ond roedd y ras hon hefyd yn brin o swyn Sean Connery ac athrylith o Gigi Proietti, dwy hafan ddiogel y tu allan i'r ras, dwy warant o hud y tu allan i glefyd Chwaraeon.
Fe wnaethon ni hefyd ddewis y trac sain a dim ond y maestro allai fod Ennio Morricone.
Mae'r llinell derfyn yn agos, mae'r rhuban ar fin cael ei dorri gyda rhai enillwyr a dim enillwyr.
Roedd y ras yn galed, yn flinedig o ran cyflymder, fe wnaeth ein rhoi ar brawf yn gorfforol ac yn feddyliol, fe'n gwnaeth yn fwy bregus ac ar yr un pryd yn fwy parod.
Dywedodd wrthym beth na ddylem fod a ble y gallwn fynd.
Atgoffodd ni mai dim ond ar ei ben ei hun y gellir ennill Chwaraeon.
Ad maiora.
PS: roedd yna newyddion da, mae beic Marco Pantani wedi dychwelyd adref, roeddwn i eisiau dweud wrthych chi.
L'articolo 2020 O Chwaraeon wedi ei eni.
