சில நேரங்களில் கிளிச்சில் விழுவது மிகவும் எளிதானது ... இந்த கட்டுரையை எழுதுகையில், "உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்துவது முக்கியம்" என்று பொது அறிவால் ஏற்கனவே அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ பகிரப்பட்ட ஒரு கருத்தை ஊக்குவிப்பது மிகவும் எளிமையானதாக இருக்கும் என்று நினைத்தேன். எந்தவொரு உளவியலாளரும் இந்த அறிக்கையுடன் உடன்படுவார்கள், அதே போல் இந்தத் துறைக்கு நெருக்கமானவர்களும்; இன்று நாம் மனம்-உடல் உறவைப் பற்றிப் பேசினால், சிந்தனை மற்றும் மருத்துவத்தின் வரலாறு இப்போது ஒருவருக்கொருவர் சலுகை பெற்றிருப்பதைப் புறக்கணித்து, ஒரு ஒற்றுமை உருவாகிறது, இரண்டின் ஒத்திசைவு தேவைப்படும் ஒரு இயந்திரம். சுருக்கமாக: ஆன்மாவும் உடலும் ஒன்று.
வரலாற்று ரீதியாக தேதியிட்டாலும், இது ஒரு சமகால கருப்பொருள் என்பதை எவ்வளவு நிரூபிக்க இந்த வயதான கேள்வியை நம் நாட்களில் துல்லியமாக திட்டமிட விரும்புகிறேன்.
எப்படி? மனம்-உடல் உறவிலிருந்து இப்போதைக்கு கவனத்தை மாற்றுதல் கட்டி நோயியல்.
இங்கே மருத்துவ உளவியலின் இரண்டு கிளைகள் செயல்படுகின்றன: தி உளவியல் மற்றும் சைக்கோ-ஆன்காலஜி.
உடல் ஆளுமைகள், குறிப்பாக இருதய மற்றும் புற்றுநோயியல் நோய்கள் ஏற்படுவதற்கு சில ஆளுமைப் பண்புகளை ஏற்படுத்தும் அந்த வழிமுறைகளைப் புரிந்துகொள்வது முதலாவது நோக்கமாகும். இரண்டாவது உளவியல் மற்றும் புற்றுநோயியல், துல்லியமாக மனோ-புற்றுநோயியல் ஆகியவற்றுக்கு இடையிலான சந்திப்பிலிருந்து எழுகிறது; புற்றுநோயின் உளவியல் அம்சங்களுக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட அணுகுமுறை.
கட்டிகளுக்கும் உணர்ச்சிகளுக்கும் என்ன தொடர்பு?
இந்த இரண்டு கூறுகளையும் முதலில் தொடர்புபடுத்தியது பண்டைய கிரேக்கத்தைச் சேர்ந்த ஒரு மருத்துவர் பெர்கமமின் கேலன்: ஆன்மாவிற்கும் கட்டிகளுக்கும் இடையில் குறைந்தபட்ச பொதுவான வகுப்பான் இருப்பதாக அவர் நம்பினார், அதன் பின்னர் பிந்தையவர்கள் மனநிலையின் தொனியின் திசைதிருப்பல்களுடன் தொடர்புடையவர்கள் பலவீனமான நோயெதிர்ப்பு அமைப்பு.
கேலனின் நாட்களிலிருந்து நிறைய செய்யப்பட்டுள்ளன, ஆனால் அவரது அடிப்படை அனுமானம் மாறாமல் உள்ளது, உண்மையில் உறுதிப்படுத்தலைக் கண்டறிந்துள்ளது: இன்று நாம் பேசுகிறோம் வகை சி ஆளுமை (புற்றுநோயால் பாதிக்கப்படும் ஆளுமை).
Il சி வகை இணக்கம், இணக்கம், ஒப்புதலுக்கான நிலையான தேடல், செயலற்ற தன்மை, உறுதியற்ற தன்மை, போன்ற நன்கு வரையறுக்கப்பட்ட அணுகுமுறைகள் மற்றும் உணர்ச்சிப் பண்புகளின் தொடர் உள்ளது. உணர்ச்சிகளை அடக்குவதற்கான போக்கு கோபம் மற்றும் ஆக்கிரமிப்பு போன்றவை.
நோயறிதலுக்கு 2 முதல் 10 ஆண்டுகள் வரையிலான காலகட்டத்தில் குறிப்பிடத்தக்க அதிர்ச்சிகரமான சம்பவங்கள் இருப்பதன் மூலம் இந்த பாடங்களின் வாழ்க்கை எவ்வாறு வகைப்படுத்தப்பட்டது என்பதை மருத்துவ ஆய்வுகள் வெளிச்சத்திற்கு கொண்டு வந்துள்ளன; அடிக்கடி சந்தித்திருக்கிறார்கள் உணர்ச்சி இழப்புகள் குறிப்பாக மார்பக, கருப்பை மற்றும் நுரையீரல் புற்றுநோய்களில் அந்த நபர் சமாளிக்க வேண்டியிருந்தது. ஆளுமை பண்புகள், வாழ்க்கை நிகழ்வுகள் மற்றும் முக்கியமாக உணர்ச்சிகளை அடக்குவதற்கான போக்கு ஆகியவை நோய்க்கான பாதிப்பை அதிகரிக்கும்.
கேள்வி மிகவும் தொழில்நுட்பமாகத் தோன்றலாம், ஆனால் வாசகருக்கு நான் தெரிவிக்க விரும்புவது இந்த பொறிமுறையின் முக்கியத்துவம்: உணர்ச்சி தடுக்கப்பட்ட அல்லது அடக்கப்பட்ட, வகை சி ஆளுமைக்கு பொதுவானது, உளவியல் ரீதியாக விரிவாகக் கூறப்படவில்லை இது சோமாடிக் சேனல்கள் மூலம் வெளியேற்றப்படுகிறது, இதன் விளைவாக ஒரு துல்லியமான உயிரியல் விளைவு அல்லது குறைக்கப்பட்ட நோயெதிர்ப்பு பதில் (நோய்க்கு அதிக பாதிப்பு).
"இது எனக்கு ஏன் நடந்தது?" புற்றுநோய் நோயாளி அவர் இன்னும் நிபந்தனைகளுக்கு வராத பிரச்சினைகளை எதிர்கொள்கிறார், குறிப்பாக நோயின் ஆரம்பம் இளம் வயதிலேயே ஏற்பட்டால்; வாழ்க்கை, வலி, மரணம் போன்ற கருப்பொருள்களைப் பற்றி நான் பேசுகிறேன். பொருள் தன்னை அனுபவிப்பதைக் காணும் பல உணர்வுகள் உள்ளன; நிலைமையை நிராகரிப்பது, அவநம்பிக்கை, கோபம், விரக்தி மற்றும் உண்மையற்ற உணர்வை சிந்திக்கும் மிகவும் தீவிரமான உணர்வுகள். நபரின் மனம் ஆயிரம் கேள்விகளால் படையெடுக்கப்படுகிறது, இது பெரும்பாலும் மருத்துவர்கள் கூட பதிலளிக்கத் தெரியாது: இது எனக்கு ஏன் ஏற்பட்டது? - இப்போது எனக்கு என்ன நடக்கும்? - நான் இறப்பேன்? - என்னால் நோயைச் சமாளிக்க முடியுமா?
மேலே விவரிக்கப்பட்ட வகை சி ஆளுமையின் சிறப்பியல்புகளை மனதில் வைத்து, வாசகரின் கவனத்தை மீண்டும் கொண்டு வருகிறேன்வெளிப்புறமயமாக்கல், அதாவது புற்றுநோய் நோயாளி தனது உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்தவும் தொடர்பு கொள்ளவும் ஊக்குவிப்பதும், அவர் இதற்கு முன் கற்றுக் கொள்ளாததைச் செய்ய ஒரு குறிப்பிட்ட அர்த்தத்தில் அவர்களுக்குக் கற்பிப்பதும், இது அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ தீர்க்கமான சதவீதத்தில் நோயின் நிலைக்கு பங்களித்தது. உணர்ச்சி வெளிப்புறமயமாக்கலின் கூறு இந்த தீமைக்கு முதன்மை அல்லது நேரடி காரணம் என்ற செய்தியை தெரிவிக்க என்னிடமிருந்து வெகு தொலைவில் இருக்கட்டும்; கட்டுரையின் நோக்கம் வாசகரை உணர்தல் செய்வதேயாகும், அவ்வாறு செய்ய, துரதிர்ஷ்டவசமாக நம் நேரத்தை வகைப்படுத்தும் இரண்டு கூறுகளைப் பயன்படுத்தினேன்: நோய்வாய்ப்பட்ட உடல் மற்றும் ஒடுக்கப்பட்ட ஆன்மா.
மனோதத்துவவியல் வரலாறு நமக்குக் கற்பிக்கிறது, உடல் என்பது வெளிப்படையான மனநல பிரச்சினைகளுக்கு நம்மிடம் உள்ள கடைசி வழிமுறையாகும், இல்லையெனில் வெளிப்பாட்டைக் காணமுடியாது. ஆகையால், ஆன்மாவின் சீர்குலைக்கும் மற்றும் அடக்கப்பட்ட உள்ளடக்கங்களின் கடைசி முயற்சியாக உடல் பொறுப்பேற்றால், நம் சமூகம் அதற்காக ஒதுக்கி வைக்கும் கவனம் (சில நேரங்களில் வெறித்தனமான மற்றும் சிதைந்த) ஒரு குறிப்பிட்ட அர்த்தத்தில் நியாயப்படுத்தப்படலாம் ... இருப்பினும், உண்மை குறைவானது, அதேபோல் நம் ஆன்மாவையும் அதே கடுமையுடன் கவனித்துக்கொள்வதற்கு நாம் சமமாக கல்வி கற்கவில்லை. குறிப்பாக இந்த வரலாற்று காலகட்டத்தில் வைரஸ் துரதிர்ஷ்டவசமாக நமது உடல் பரிமாணத்தை அதிக தெளிவுடன் வலியுறுத்தியுள்ளது, உளவியல் பாதுகாப்பின் முக்கியத்துவம், பிரிக்கமுடியாத வகையில் இணைக்கப்பட்டுள்ளது, மேலும் வலியுறுத்தப்படும்.
