4 janar 2015, në shtëpinë e tij në Orbetello, Toskana, Pino Daniele është kapur nga një sëmundje. Ashtë një sulm në zemër. Ai transportohet në spitalin Sant'Eugenio në Romë, ku do të dalë rreth orës 23:XNUMX. Pino Daniele ai ende nuk i kishte mbushur të gjashtëdhjetat. Kanë kaluar saktësisht gjashtë vjet, por sikur koha ka ndaluar. Ky është gjithmonë rasti kur bëhet fjalë për artistë të mëdhenj. Njerëzit të cilët, me krijimtarinë e tyre, kanë shënuar dhe dalluar ekzistencën e tyre, por, për pasojë, kanë shënuar edhe tonën. Do të ishte e lehtë të kujtojmë, duke renditur, të gjithë repertorin e jashtëzakonshëm muzikor që na ka lënë ky artist i madh.
Por, ka shumë të ngjarë, nuk do të jepte masën e saktë të artistit Pino Daniele. Sigurisht që më e vështirë është të përpiqesh t'u shpjegosh, atyre pak që nuk e kanë njohur ose nuk e dinë kush ishte Pino Daniele, qfar Pino Daniele ka menduar për muzikën italiane dhe, mbi të gjitha, për qytetin e tij, Napolin. Ne do të përpiqemi ta bëjmë atë, edhe nëse nuk jemi nga Napoli, sepse Napoli nuk është një qytet si çdo tjetër. Everythingshtë gjithçka dhe e kundërta e saj, është një ajër, një atmosferë, është një botë në botë, të cilën duhet jetuar, njohur dhe frymëzuar në mënyrë që të mund të flasësh për të me një minimum njohurish.
Napoli i Pino Daniele ...
Pino Daniele ai këndoi dhe tregoi për Napolin si askush. Madhështia e tij ishte të tregonte qytetin e tij në një mënyrë krejt tjetër nga të tjerët. Jo më Napoli i ankesave të vazhdueshme, i picës dhe mandolinës, por një Napoli që ka një zemër, një karakter dhe, mbi të gjitha, aftësinë për t’u rritur, për t’u vërejtur dhe admiruar. Në tekstet e këngëve të tij ai kurrë nuk hoqi dorë nga dialekti i tij, por i dha atij një stil, një forcë dhe një konkretizëm që e bëri atë universal. Kur bëhet fjalë për rolin që ai ka marrë Pino Daniele duke dhënë një imazh të ri të Napolit, nuk mund të mos përmendësh mikun e tij të madh dhe alter egon, Massimo Troisi.
… Dhe ai i Massimo Troisi
Massimo Troisi ai ndërroi jetë në 1994, në moshën dyzet e një, por në karrierën e tij, për fat të keq, të shkurtër, ai kishte bërë një rrugë të gjatë së bashku me mikun e tij Pino. Jo vetëm dhe jo aq për kolonat zanore që Pino Daniele ai kompozoi për tre nga filmat e tij, por pikërisht për fytyrën e re të Napolit që arti i tyre po përhapte.
Poezia, fantazia, melankolia, ironia dhe vetë-ironia, aftësia për tu rinovuar, janë disa nga karakteristikat artistike të të dyjave Pino Daniele atë të Massimo Troisi. Ata e donin Napolin, por nuk i donin gjërat që u thanë, menduan dhe treguan për qytetet e tyre. Ata donin ta ndryshonin atë, në mënyrën e tyre dhe në mënyrën që dinin më mirë. Duke e ridizenjuar atë. Artistikisht. Me goditje të reja dhe ngjyra të ndryshme. Kush, si Pino Daniele, përmes një kitare dhe shtatë notave, të përziera në harmoni inovative, të lindura nga shkrirja e zhanreve të ndryshëm, që buruan nga tingujt mesdhetarë që më pas vazhduan të sublimonin veten e tyre, në një mënyrë të zgjuar, me tinguj xhaz, blues dhe soul.
E kush, si Massimo Troisi, me një aparat fotografik, përmes kornizave që portretizonin një karakter napolitan diversa, vajza e viteve tetëdhjetë dhe e problemeve të reja që kjo u paraqiti brezave të rinj. Ata të dy e donin Napolin çmendurisht. Të dy kishin Napolin në zemrat e tyre. Po, zemra. Dy Napolitanë të mëdhenj, dy artistë të mëdhenj, dy miq të shkëlqyeshëm, të dy me zemër të madhe, por të lodhur. Zemra i braktisi kur ishin ende të vegjël, kur, njerëzisht dhe artistikisht, ata ende mundnin për të dhuruar. Por vdekja e fundit prek vetëm njerëzit normal, artistët largohen për çast, sepse në çdo moment, kur dëshirojmë, mund t'i kthejmë tek ne, thjesht duke dëgjuar një këngë ose duke parë një film.
