Gydag Antonio Conte mae'r cyfrifon yn adio i fyny. Bob amser. Yr Inter Scudetto yw ei Scudetto.
Rwy'n cyfaddef i holl ddarllenwyr Musa News fy mod i'n cyfrif. Ddim yn gefnogwr Inter, ond yn hollol, bob amser, Contiano DOC. Antonio Conte o Lecce yw'r quintessence o'r hyfforddwr pêl-droed. Awch anniwall ar gyfer buddugoliaethau, y gallu i wybod sut i baratoi gemau wrth y bwrdd a gallu eu newid yn ystod y gwaith. Fel bydwraig o gof Socratig, wyddoch chi i echdynnu y gorau gan bob un o'i chwaraewyr. O ble dwi'n dod, maen nhw'n dweud "cael y gwaed allan o'r maip”, Yn yr Antonio Conte hwn mae Maestro. Sengl.
Yn sicr nid yw'n braf iawn. Mae rhai agweddau yn hynod annifyr, fel bob amser yn teimlo bod gelynion yn sychedig am ei waed bob amser, sy'n ei frysio'n barhaus i'w weld yn cwympo'n cael ei drechu. Ond o'r agweddau hyn erledigaeth mae'n tynnu ei gryfder, yn bwydo ei hun ar y meddyliau hyn ac yn eu trawsnewid yn egni hanfodol y mae wedyn yn llwyddo i'w drosglwyddo, mewn ffordd ryfeddol, i'w chwaraewyr. Yn y modd hwn, mae pawb yn teimlo eu bod yn rhan o frwydr yn erbyn dieithriaid, sydd ddim ond am ei weld ef, a'i dîm, yn cael eu trechu. Mewn geiriau gwael iawn mae hyn yr athroniaeth gan Antonio Conte. Athroniaeth fuddugol.
Yn union ar gyfer yr Antonio Conte hwn yw'r gorau. Oherwydd ei fod yn gallu trosglwyddo awydd am fuddugoliaeth yn erbyn popeth a phawb, sy'n bwydo ar flinder, aberth, yr ewyllys i brofi nad yw un yn israddol i unrhyw un. Ni fydd yn chwaraewr Juventus mwyach, ond yn sicr arwyddair Bonipertian: "Nid yw ennill yn bwysig, dyma'r unig beth sy'n bwysigYn rhywbeth sy'n llifo yn ei waed ac yn rhan o'r DNA du a gwyn hwnnw na ellir byth ei ddileu. Y DNA hwnnw a ddiffiniodd y cyn-lywydd Massimo Moratti drwg a bydd hynny'n caniatáu iddo, heddiw, lawenhau ynghyd â'r cefnogwyr neroazzurri eraill.
Mae'r Scudetto yn dychwelyd i'r Milan du a glas
Nawr mae wedi dod â'r Scudetto yn ôl i'r Inter Milan ar ôl un mlynedd ar ddeg o aros. Yr Inter Milan hwnnw yr oedd Antonio Conte, tan ddwy flynedd yn ôl, yn ddim ond "lleidr a gamblwr bachog". Harddwch pêl-droed a'i fod yn hollol afresymol ac afresymol yw hynny. Beth tan ddoe oedd eich gelyn, yn siarad yn chwaraeon, yn dod yn eilun i chi, dim ond newid crys syml, normal. Mewn eiliad rydych chi'n anghofio am y gorffennol, oherwydd, nawr, dim ond y presennol a'r dyfodol agos yw'r hyn sy'n bwysig.
Mae Antonio Conte, yn gywir, bellach yn codi i rôl arwr, oherwydd diolch iddo mor annioddefol, i gefnogwyr Inter ac i gefnogwyr y timau eraill, amharwyd ar hegemoni Juventus sy'n para harddwch naw mlynedd. Gwnaeth Antonio Conte hi a dyna'r fuddugoliaeth y daeth ei hanes a'i bond â Juventus i ben yn ddiffiniol. I gefnogwyr Juventus bydd yn boen mawr gweld Inter yn ennill gydag Antonio Conte ar y fainc, gyda Giuseppe Marotta yn Brif Swyddog Gweithredol ac, efallai, Arturo Vidal ar y cae.
Efallai, fodd bynnag, i’w cysur rhannol, efallai bod y ffaith y gellir darllen hyn i gyd hefyd fel y cadarnhad bod Andrea Agnelli, ychydig flynyddoedd yn ôl, wedi ei weld yn iawn wrth ddewis Giuseppe Marotta fel prif ddyn rheolaeth newydd Juventus a Antonio Conte fel hyfforddwr. Ac nad yw pwy bynnag sy'n ennill ar y cae bob amser yn lleidr matriculated. Wrth gwrs nid yw hynny'n gysur mawr, ond ar hyn o bryd does dim byd gwell i ddal gafael arno. Felly fy llongyfarchiadau calonnog i Antonio Conte.
Erthygl gan Stefano Vori
