ஏப்ரல் 12, 1961, மனித வரலாற்றில் எபோகலாக மாறும் தேதி. அந்த நாளிலிருந்து, எதுவும் ஒரே மாதிரியாக இருக்காது, ஏனென்றால் அறியப்பட்ட உலகம் முன்பு இருந்ததைப் போலவே இருக்காது.
மனிதனின் மில்லினரி வரலாற்றில் கதாபாத்திரங்கள் உள்ளன தீயில் முத்திரை குத்தப்பட்டது, அதற்கு ஒரு புதிய அர்த்தத்தை அளிக்கிறது, அதை ஒரு திசையில் நோக்குநிலைப்படுத்துகிறது யாரும் இல்லை, அதுவரை, அவர் போகலாம் என்று கற்பனை செய்து பார்க்க முடிந்தது. தைரியத்துடன் அந்த பாதைகளைத் திறந்த கதாபாத்திரங்கள் உள்ளன டுட்டி, அதுவரை, அவர்கள் அசாத்தியமானவர்கள் என்று கருதினர். ஒரு கற்பனையான மேடையில், மனிதனின் ஆயிரக்கணக்கான வரலாற்றில், ஒரு இடம் அவருக்காக மட்டுமே ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது. அவன் பெயர் ஜூரிஜ் ககரின்.
ஜூரிஜ் ககரின் தனது நியமனத்தை வரலாற்றுடன் ஏப்ரல் 12, 1961 அன்று தனது விண்கலத்தில் தொடங்கினார் வோஸ்டாக் 1. மாஸ்கோவிலிருந்து மனிதனின் ஓட்டப்பந்தயத்தை விண்வெளியை நோக்கி, நிலப்பரப்பு மற்றும் மனித எல்லைகளை கடந்து செல்லத் தொடங்கியது. விண்வெளிக்கு வரம்புகள் இல்லாததால் மனிதனின் நுண்ணறிவுக்கு வரம்புகள் இல்லை என்பதை நிரூபிக்க இது ஒரு விருப்பமாக இருந்தது. அந்த விண்கலத்திற்குள் ஜூரிஜ் ககரின் இருந்தார், அது புறப்படும் போது அவர் நெருப்பைத் துப்பினார் வானத்தை அடைய, முடிவிலி மற்றும் அதற்கு அப்பால்.
உலகம் இரண்டாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது
1961 இல் உலகம் இரண்டாகப் பிரிந்தது. இரண்டு எதிரெதிர் தொகுதிகள், ஒருவருக்கொருவர் ஆயுதம். சோவியத் யூனியனும் அமெரிக்காவும் ஒரு பைத்தியம் மற்றும் தொடர்ச்சியான பந்தயத்தில் ஒருவருக்கொருவர் சவால் விட்டன, குறிக்கோள்: உலகில் ஆதிக்கம் செலுத்துவது. விண்வெளியைக் கைப்பற்றுவது சோவியத் பிரச்சாரத்திற்காக, படத்தைப் பொறுத்தவரை, ஒரு பெரிய ஒலி குழுவாக இருந்திருக்கும். இந்த பைத்தியம் பொறிமுறையில் ஜூரிஜ் ககரின் ஒரு சிறிய சக்கரம் மட்டுமே. அந்த சோதனைக்கு யாராவது பலியாக இருந்தால், பொறுமை என்பது இறுதி முடிவுதான். சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு வேறு யாராவது ஒரு புதிய முயற்சிக்கு அவரது இடத்தைப் பிடிப்பார்கள்.
அவர் அதை அறிந்தாரா? அது தெரியவில்லை. காகரின் நித்தியமாக மாற விரும்பினார் என்பது நிச்சயம். நித்தியமாக மாற அவர் தனது முன் கதவு வழியாக நித்தியத்திற்குள் நுழைய வேண்டியிருந்தது. அவளுக்கு சவால் விடுகிறது. அதை தனது கப்பலுடன் திறந்து வைப்பது. எல்லோரும் நினைத்தபடி விஷயங்கள் நடக்கவில்லை என்றால், மனித வரலாற்றில் அவருக்கு இன்னும் ஒரு இடம் இருக்கும் என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். ஆனால் அது மிகவும் சிறிய இடமாக இருந்திருக்கும், தோற்கடிக்கப்பட்ட, தைரியமான, தைரியமான ஆனால் இன்னும் தோற்கடிக்கப்பட்ட இடம். அவர் இதைப் பற்றி முழுமையாக அறிந்திருந்தார், அவர் செல்லத் தயாராக கால்நடையாக புறப்பட்டார் உங்கள் விண்கலம். அது தன்னுடையதாக மாறக்கூடும் என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார் கடைசி பயணம். பூமியிலிருந்து அவர் எப்போதும் போற்றிய அந்த வானம் அவரது கல்லறையாக மாறக்கூடும். ஆனால் அவர் எப்படியும் வெளியேறினார்.
காலமற்ற ஐகான்
அறுபது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு நாம் அவரை ஒரு சின்னமாகக் கொண்டாடினால், அதற்கு காரணம் அவரது வாழ்க்கை சின்னமாக இருந்தது. இருந்தது மட்டும் இருபத்தேழு ஆண்டுகள் அங்கிருந்து பார்த்த பூமி அனைத்தும் நீலமானது என்று அவர் எங்களிடம் சொன்னபோது. அவரது பூமி ஒரு கோல்ஃப் பந்தை விட சிறியது. சிந்திக்க அவரது முகம் போர்ட்தோலுக்கு எதிராக சாய்ந்திருப்பதை நாம் கற்பனை செய்கிறோம் எல்லையற்ற நித்தியம். அந்த தருணங்களில் குழந்தை ஜூரிஜின் கற்பனைகளும் நினைவுக்கு வரும், அவர் தனது அறையில் நட்சத்திரங்களைப் பற்றி சிந்தித்துப் பார்த்தார், ஒருவேளை அவை வானத்தின் குறும்புகளாக கற்பனை செய்துகொண்டார்.
அவரிடம் இருந்தது மட்டும் முப்பத்து நான்கு அவர் விமான விபத்தில் இறந்தபோது. ஒரு வகையான சோகமான பதிலடி அவரைத் தொட்டது. அவர், தனது விண்கலத்தில் நில எல்லைகளுக்கு அப்பால் பறந்த முதல் மனிதர், ஒருவரைத் தொடர்ந்து காலமானார் அற்பமானது விமான விபத்து, ஒரு பயிற்சி விமானத்தின் போது. அவருக்கு நன்றி, அவரது தைரியம், அவரது விருப்பத்திற்கு எல்லையற்ற சவால் செய்யமுடிவிலி, அறிவியல் புனைகதை அறிவியலாகிவிட்டது. இதற்காக, அவரது அந்த பயணத்திற்காக மறக்க முடியாதது, இது இரண்டு மணி நேரத்திற்கும் குறைவாக நீடித்தது, ஜூரிஜ் ககரின் மறக்க முடியாதது.
