والدين پنهنجي ٻارن کي تعليم ڏين ۽ انهن جي بهترين صلاحيت جي رهنمائي ڪن. ڪڏهن ڪڏهن، جڏهن حالتون مٿن غالب ٿي وينديون آهن يا هو مايوسي محسوس ڪندا آهن، تڏهن هو وجدان ڏانهن رخ ڪندا آهن يا ”لوڪ حڪمت“ استعمال ڪندا آهن، هو ان ڳالهه کي لاڳو ڪندا آهن، جنهن کي هو صحيح سمجهندا آهن يا سندن والدين کين ننڍي هوندي کان ئي سيکاريو هوندو آهي.
تنهن هوندي به، والدين کان ٻارن لاءِ ڪجهه صلاحون ٻار جي ذهن تي تباهي آڻي سگهن ٿيون ۽ ان جي مڪمل صلاحيت کي ختم ڪرڻ بدران، ان کي محدود ڪري ڇڏيندي آهي. والدين جو آواز، حقيقت ۾، هڪ اندروني آواز بڻجي سگهي ٿو جيڪو اسان جي سڄي زندگي سان گڏ آهي.
ان ۾ ڪو شڪ ناهي ته والدين جي وڏي اڪثريت چاهي ٿي ته سندن اولاد زندگيءَ ۾ ڪامياب ٿئي، ان ڪري هو ڪوشش ڪندا آهن ته اهي رويا ۽ ڪم ڪرڻ جا طريقا بيان ڪن جيڪي انهن مقصدن کي حاصل ڪرڻ ۾ مدد ڪن. پر ڪامياب ٿيڻ خوشي يا جذباتي خوشحالي جي ضمانت نه آهي. تنهن ڪري، ڪيترائي والدين-ٻار مشورا جيڪي گذري ويا آهن هڪ نسل کان ٻئي ڏانهن منتقل ٿي سگهي ٿي ناقابل برداشت ۽ محدود عقيدن ۾.
والدين جي پنهنجي ٻارن کي نصيحت آهي ته اهو بهتر ٿيندو ته ٻيهر ورجائي
ترڪيب 1. اڳتي سوچيو. انعام تي ڌيان ڏيو.
ان جي بدران اسان کي ڇا ٻڌائڻ گهرجي؟ هتي ۽ هاڻي تي ڌيان ڏيو.
هڪ ذهن جيڪو مسلسل مستقبل تي مرکوز آهي - پهرين سٺا گريڊ حاصل ڪرڻ لاءِ، پوءِ ڪنهن سٺي يونيورسٽي ۾ داخلا وٺڻ لاءِ، ۽ آخر ۾ هڪ مناسب نوڪري ڳولڻ لاءِ- وڌيڪ دٻاءُ ۽ پريشانيءَ جو شڪار ٿيندو. جيتوڻيڪ اتي ڪيترائي آهن دٻاءُ ۽ eustress جو هڪ دوز هڪ حوصلا افزائي ايجنٽ طور ڪم ڪري سگهي ٿو، دائمي دٻاء برقرار رکڻ وقت سان گڏ اسان جي صحت ۽ سنجڪاتي ڪمن کي نقصان پهچائي ٿو، اسان جي ڪارڪردگي کي متاثر ڪري ٿو. تنهن ڪري، ٻارن کي مستقبل تي ڌيان ڏيڻ ۽ اهي جيڪي حاصل ڪري سگهن ٿا سيکارڻ، دٻاء جي زندگي گذارڻ جي سزا آهي.
حقيقت ۾، صرف مقصد تي ڌيان ڏيڻ جو مطلب آهي انڌا سان گڏ رهڻ. اڳتي ڏسڻ اسان کي اسان جي آس پاس جا موقعا ڏسڻ کان روڪي ٿو ۽، سڀ کان وڌيڪ، اسان جي هتي ۽ هاڻ لطف اندوز ٿيڻ جي صلاحيت گھٽائي ٿي. تنهن ڪري، ٻار تمام گهڻو خوش ٿي سگهن ٿا جيڪڏهن اسان انهن کي اهو ڪرڻ ڏيون ٿا جيڪو انهن لاءِ خودبخود آهي: موجوده تي ڌيان ڏيو ۽ ان مان وڌ کان وڌ فائدو وٺو. پيغام انهن کي سمجهڻ جي ضرورت آهي ته انهن کي مستقبل جي مقصد لاء اڄ پنهنجي خوشين کي گروي رکڻ جي ضرورت ناهي.
ترڪيب 2. دٻاءَ ناگزير آهي. ڪوشش جاري رکو.
ان جي بدران اسان کي ڇا ٻڌائڻ گهرجي؟ آرام ڪرڻ سکو.
پريشاني جي خرابين کي ابتدائي عمر ۾ تشخيص ڪيو ويو آهي ڇو ته ٻار پنهنجي والدين ۽ سماج جي اميدن تي رهڻ لاء زبردست دٻاء محسوس ڪن ٿا. ان ۾ ڪو شڪ ناهي ته زندگي ٽينشن جي دوز سان ايندي آهي ۽ اهو ضروري آهي ته ٻار مناسب ترقي ڪن د stressاء رواداري جيڪو انهن کي مشڪل حالتن سان منهن ڏيڻ جي اجازت ڏئي ٿو، پر جيڪو پيغام اسان کي انهن کي موڪلڻ گهرجي اهو اهو ناهي ته اهي پاڻ کي حد تائين ڌڪيندا آهن، پر اهي بريڪنگ پوائنٽ تي پهچڻ کان اڳ آرام ڪرڻ سکندا آهن.
مسلسل اوورلوڊ جي حالت ۾ رهڻ لاءِ فائديمند نه آهي، مصروف شيڊولن سان، جنهن ۾ محرڪن جي استعمال جي ضرورت هوندي آهي ته جيئن هڪ مافوق الفطرت تال کي برقرار رکڻ جي قابل ٿي سگهي، جڏهن ته رات جو سمهڻ واريون دوائون سمهڻ جي قابل ٿيڻ لاءِ استعمال ڪيون وينديون آهن. درحقيقت، اهو ڪو اتفاق نه آهي ته هيلسنڪي يونيورسٽي ۾ ڪيل هڪ مطالعي ۾ ظاهر ڪيو ويو آهي ته اهي ٻار جن جا والدين ان کان متاثر ٿين ٿا. burnout syndrome اهي اسڪول ۾ خراب ٿيڻ جو وڌيڪ امڪان آهن. ۽ ڪماليت ۽ دٻاءُ به گذري ويا آهن. تنهن ڪري، بهترين تحفا والدين پنهنجي ٻارن کي ڏئي سگهن ٿا انهن کي سيکارڻ آرام جو طريقو ٻارن لاء جيڪي انهن کي غير ضروري دٻاء کان بچڻ جي اجازت ڏين ٿا.
ھدايت 3. پنھنجي طاقت کي وڌايو. غلطيون نه ڪرڻ جي ڪوشش ڪريو.
ان جي بدران اسان کي ڇا ٻڌائڻ گهرجي؟ غلطيون ڪر ۽ ناڪام ٿيڻ سکو.
والدين، اڪثر ماڻهن وانگر، ليبل ڳنڍڻ چاهيندا آهن. تنهن ڪري، اها تعجب ناهي ته اهي پنهنجن ٻارن جي ڪجهه صلاحيتن کي ختم ڪري ڇڏيندا آهن جڏهن ته ٻين کي ڪمزور ڪن ٿا. جيڪڏهن اهي نوٽيس ڪن ٿا ته انهن جو ٻار خاص طور تي رياضي يا راندين ۾ تحفيل آهي، اهي هن کي هن جي پيروي ڪرڻ جي حوصلا افزائي ڪنداسين. پهرين نظر ۾، ان سان گڏ ڪجھ به غلط ناهي. بهرحال، اهو رويو نام نهاد "مقرر ٿيل ذهنيت" کي فروغ ڏئي ٿو، تنهنڪري ٻارن کي نئين شين کي ڳولڻ ۽ دريافت ڪرڻ جو امڪان گهٽ آهي.
جڏهن ڪو ٻار رياضي ۾ ايٿليٽڪ يا سٺو هجڻ جي ساراهه حاصل ڪري ٿو، ته هو ان مان نڪرڻ جو امڪان گهٽ هوندو. آرام جو علائقو ۽، مثال طور، هڪ نظم لکڻ يا راند ۾ حصو وٺڻ لاءِ متاثر ٿيو. اهي ٻار پڻ وڌيڪ مايوس ٿين ٿا جڏهن ڪجهه غلط ٿي وڃي ٿو ۽ گهٽ ۾ گهٽ نوان چئلينج ڳولڻ جو امڪان آهي ڇو ته اهي انهن سان گڏ رهڻ چاهيندا آهن جيڪي انهن کي ڄاڻن ٿا، جيڪي اهي "سٺو" آهن.
ان ڪري اهو ضروري آهي ته ٻارن لاءِ سکڻ لاءِ نئين چئلينجز کي منهن ڏيڻ، غلطيون ڪرڻ، نئين صلاحيتن کي ترقي ڪرڻ جي ڪوشش ڪرڻ ۽ يقيناً ناڪام ٿيڻ. ايليينوس يونيورسٽي ۾ نفسيات جي ماهرن اهو معلوم ڪيو آهي ته ٻار چئلينجن جي حوالي سان وڌيڪ پراميد ۽ اڃا به پرجوش رويو ڏيکاريندا جيڪڏهن انهن کي خبر آهي ته انهن کي صرف ٿورو وڌيڪ ڪوشش ڪرڻ يا ٻيهر ڪوشش ڪرڻ جي ضرورت آهي. اضافي طور تي، انهن کي پنهنجي باري ۾ خراب محسوس ڪرڻ جو امڪان گهٽ ٿيندو جڏهن ڪجهه منصوبو مطابق نه ٿي وڃي.
ترڪيب 4. پاڻ تي مهربان نه ٿيو.
ان جي بدران اسان کي ڇا ٻڌائڻ گهرجي؟ پنهنجو پاڻ کي شفقت سان علاج ڪريو.
گھڻا ماڻھو پنھنجا بدترين نقاد ۽ جج آھن. جيتوڻيڪ خود تنقيد اسان جي غلطين مان وڌڻ ۽ سکڻ لاءِ سٺو آهي، جڏهن اهو حد کان وڌيڪ آهي ته اهو مفلوج بڻجي سگهي ٿو، اسان کي عدم اطمينان، ڊاهڻ ۽ افسوس جي هڪ چڪر ۾ ڦاسي سگهي ٿو جنهن ۾ اسان اهو سوچيندا آهيون ته اسان ڪافي نه آهيون يا ڪجهه به نه آهيون.
بدقسمتي سان، ڪيترائي والدين يقين رکندا آهن ته انهن جي ٻارن کي تعليم ڏيڻ جو بهترين طريقو انهن کي اسپارٽن ٺاهڻ آهي. تنهن ڪري اهي ختم ٿي ويا انتهائي نازڪ ۽ انهن کي سيکارڻ لاءِ پاڻ سان سختي سان. پر گھڻي خود تنقيد خود تخريبڪاري ۾ تبديل ٿي سگھي ٿي، اسان جي خود اعتمادي کي گھٽائڻ ۽ ناڪامي جو ھڪڙو خوف پيدا ڪري سگھي ٿو.
ان جي بدران، والدين کان ٻارن کي سٺي نصيحت آهي ته هڪ ٻئي سان شفقت سان سلوڪ ڪرڻ سکو، جنهن جو مطلب اهو ناهي ته پنهنجي لاء افسوس محسوس ڪرڻ يا انهن شين لاء پنهنجون اکيون بند ڪرڻ جيڪي اسان غلط ڪريون ٿا، پر صرف پنهنجو پاڻ سان اهو سلوڪ ڪيو جيئن اسان ڪنهن دوست سان علاج ڪندا آهيون. ناڪامي يا درد. ان جو مطلب آهي پاڻ کي پيار ڪرڻ جي قابل هئڻ جي باوجود جڏهن اسان غلطي ڪريون ٿا، اسان جي اندر هڪ گرم ۽ آرامده جڳهه ڳولڻ جنهن ۾ محفوظ محسوس ڪيو وڃي.
ترڪيب 5. پنهنجا جذبات نه ڏيکاريو. روئڻ ڪمزورن لاءِ آهي.
ان جي بدران اسان کي ڇا ٻڌائڻ گهرجي؟ پنهنجي جذبات کي منظم ڪرڻ سکو.
زندگي مناسب نه آهي. گھڻا والدين ھن کي ڄاڻن ٿا، ۽ تحفظ جي مضبوط احساس جي ڪري، اھي ڊڄندا آھن ته ٻيا سندن ٻارن کي نقصان پهچائيندا. اهو هڪ سمجھڻ وارو خوف آهي، پر انهن کي سيکارڻ لاء انهن جي جذبات کي لڪائڻ انهن جي حفاظت نه ڪندو. ريورس ۾. جذبات جهڙوڪ اداس هڪ سماجي ملندڙ طور ڪم ڪري ٿو ٻين کي مدد ۽ مدد پيش ڪرڻ لاءِ ويجهو اچڻ جي حوصلا افزائي ڪندي.
ٻارن کي روئڻ کان نه پڇڻ، ڪنهن تحفي کان مايوس نه ٿيڻ جو هو پسند نه ٿا ڪن، يا انهن کي مجبور ڪري ڪنهن اهڙي شخص کي چمي ڏيڻ لاءِ جنهن سان هو بيزاري محسوس ڪن، مطلب ته انهن کي آهستي آهستي انهن جي جذبن کان ڌار ڪرڻ. اهو انهن کي بهتر انتظام ڪرڻ ۾ مدد نه ڏيندو، پر اهو هڪ جذباتي جمع ڪرڻ جي عمل کي آسان بڻائي سگهندو جيڪو ختم ڪري ڇڏيندو گہرے عدم اطمينان ۽ باهمي رشتن تي دٻاء وجهي ڇڏيندو.
ان جي بدران، اسان کي ٻارن کي سيکارڻ جي ضرورت آهي ته جذبات دشمن نه آهن ۽ اداس، مايوسي، مايوسي يا ناراض ٿيڻ ۾ ڪو به غلط ناهي. سڀ کان اهم شيء انهن جذبن جو سبب ڳولڻ آهي ۽ انهن کي زور سان ظاهر ڪرڻ سکو. هن طريقي سان توهان ڪري سگهو ٿا ٻارن جي جذباتي ذهانت کي ترقي ڪريو ته جيئن اهي زندگي جي سخت ڌڪن جي منهن ۾ وڌيڪ مزاحمتي بالغ بڻجي وڃن.
ذريعن:
سلمينا-ارو، ڪي. ايٽ. Al. (2011) والدين جو ڪم برن آئوٽ ۽ نوجوانن جو اسڪول برن آئوٽ: ڇا اهي شيئر ڪيا ويا آهن؟ يورپي جرنل آف ترقياتي نفسيات؛ 8 (2): 215-227.
Dweck، CS، ۽ Leggett، EL (1988) حوصلہ افزائي ۽ شخصيت لاء هڪ سماجي-سنجيده انداز. نفسياتي جائزو؛ 95 (2): 256-273.
داخلا 5 خراب والدين childارن لاءِ صلاحون - توھان کي شايد ڏنيون ويون ھيون سي پبليو پرائمر اين نفسيات جو ڪارنامو.
