Można powiedzieć, że sport w swojej najgłębszej analizie ma: dwie twarze. I tak jak w monecie, jedna strona jest tak samo zadbana jak druga. Jednak prawie zawsze ci, którzy go posiadają, są bardziej zainteresowani jedną połówką niż drugą: zwykle - i nie błędnie - ta z "numerin„Co wskazuje na jego wartość. Ale gdyby to było naprawdę ważniejsze, co by to było? poczucie poświęcenia troski i uwagi także do produkcji przeciwnej twarzy?
Sport ma dwa oblicza: z jednej strony – „numerin”- widzimy dobrze zdefiniowaną ulgę sportowca, zespołu, trener i wszystko za tym. Chcąc podsumować w jednej formule: wartość sportu jest ona przekazywana przez tych, którzy produkują sam sport – produkcję rozrywki, techniki i kultury.
Z drugiej strony są jednak tacy, którym to wszystko sprawia przyjemność. A raczej: nie tyle widz, ile narracja sportowa który jest przekazywany temu ostatniemu. To jest ta część monety, którą wszyscy widzą, ale na którą niewielu naprawdę zwraca uwagę. Można dziś wyobrazić sobie bez niej jakąkolwiek konkurencję mediacja między sportowcem a kibicem? To dziennikarz płaci mit świetnym sportowcem, jak komentator dać jeden czwarty wymiar do wyścigu. I oczywiście istnieją pewne zasady, być może niepisane, które sprawiają, że przedstawienie jest mniej lub bardziej atrakcyjne.
opowiadanie jest to termin, który coraz częściej wchodzi do włoskiego słownika i przepraszam seryjnych morderców anglików, ale tłumaczenie go jako „narracja”, jakkolwiek dopuszczalne, wciąż nie jest do końca poprawne. W rzeczywistości włoskie wyrażenie nie niesie jeszcze pewnych znaczeń, jakie angielskie ma od swoich początków (przykład przede wszystkim możliwość skojarzenia tego terminu z jakąkolwiek dziedziną komunikacji, nawet sposobem ubierania się rano).
Ta praktyka ma jeden złożona struktura, ale fundamenty są solidne i liniowe: w sporcie jednym z najważniejszych jest kontrast między nimi bohater e antagonista. W naszym przypadku ta relacja ma dodatkową osobliwość, w rzeczywistości role są zamienne. Jest mało prawdopodobne, że „zły facet” pozostanie tak na zawsze (i vice versa); ten wybór jest częściowo do do narratora, ale jeszcze bardziej dla widza.
Równie prawdą jest, że sportowiec o silnej osobowości może bardzo pomóc w budowaniu swojego charakteru. Francuski biathlonista Emiliana Jacquelina doprowadził cały ludzi do szaleństwa na scenie Le Grand Bornand, ale czy miałby taką samą wartość bez trójkolorowej flagi powiewającej na ostatniej prostej i tych dumnych ramion skrzyżowanych na piersi? Lot, naśladowany rękami, z wout van aert w zwycięstwie czwartego etapu Touru „grymasy” – delikatnie mówiąc – Peter Northug lub kreda wyrzucona w powietrze przez James Lebron. Wszystko to ułatwia transformację z sportowiec a charakter.
Teraz zamiast tego dochodzimy do wielkich antagonizmów. Tu moja refleksja zatrzymuje się na rozdrożu: po epoce Trzy Korony tenisa (Federer, Nadal i Djokovic) i del pojedynek między Messim i Ronaldo (Cristiano) wydaje się, że tworzenie nowych wyzwań na przestrzeni dziesięciu lat wydaje się trudne. Ale z jakiego powodu?
Jedna możliwość jest historyczna: możemy świadomie docenić tę dynamikę tylko wtedy, gdy dochodzą do końca linii i zaczynamy za nimi tęsknić.
Druga możliwość jest bardziej banalna i prosta: jesteśmy w środku okres przejściowy i musimy pogodzić się z czekaniem.
Z pewnością zarzutów pod adresem tego dyskursu może być wiele: pozostając w świecie futbolu, wielką nadzieję pokłada się w pojedynku Haaland i Mbappe. Jednak ta pierwsza gra w Anglii, podczas gdy druga dyktuje prawo wÎle-de-France: zbyt wiele różnic, aby móc dokonać porównania, które nie jest tylko „pogawędką w barze”. W kolarstwie szosowym istnieje Bimbo niż na tej planecie jeszcze nigdy nie znalazł godnego przeciwnika (w Urzędzie Stanu Cywilnego Tadej Pogacar), mimo wyzwania „Van Aert-Van Der Poel” pozostaje fascynujący. Niestety interesy obu kolarzy krzyżują się jednak tylko w części sezonu.
Na koniec spójrzmy na NBA, najwyższą ligę koszykówki na świecie: trend, który się teraz rozpoczął, to nadmierne zwracanie uwagi na kontrakt i opcja gracza. Rozmawiamy coraz mniej pierścieni i dynastii, teraz nostalgiczne terminy - zwłaszcza te ostatnie, z wyjątkiem Golden State, wyjątkowy wyjątek. Bezpośrednią konsekwencją jest to, że rywalizacja między franczyzami pozostała teraz tylko w sercach fanów, podczas gdy niewiele lub nic w tych bezpośrednio zaangażowanych. Mówienie ogólnie jest mało przydatne, więc ostatni przykład, jaki proponuję, to odyseja, którą przeprowadzają Durant i Irving, zdesperowany na zbawiciela by zabrać ich z Brooklynu.
Sport zdecydowanie się zmienia a wraz z nim zmieniają się sposoby mówienia o tym, ale chcąc porównać tę dynamikę z dynamiką języka (zawsze komunikacja), możemy z całą pewnością powiedzieć, że teraz gramatyka jest dobrze zdefiniowana. Z pewnością nieskończenie krótsze ramy czasowe i niezliczone nowe wymiary, z których można śledzić wszystko, co dzieje się na świecie, sprawiają, że te zasady są prawie nie do poznania. W rzeczywistości zmienia się nie gramatyka, ale po prostu kształt. Od radia do telewizji, od telewizji do Streaming a teraz dzięki Twitterowi możliwość interakcji w czasie rzeczywistym z dziennikarzami i profesjonalistami.
Krótko mówiąc, ciągła ewolucja. A jednak jesteśmy – i będziemy – zawsze zakochani w kilku prostych, starożytnych słowach:
Tam było
A
Czas…
Bo połowę sportu tworzą ludzie, drugą połowę bajki i emocje.
artykuł Rywalizacja będzie uświęcona pochodzi z Narodziny sportu.
