Nie jestem wielkim miłośnikiem kopiowania i wklejania, ale kiedy źródła są autorytatywne i dobrze przygotowane, oprócz tego, że są wiarygodne i zasługują na to, sieci społecznościowe przekształcają się w pojemniki z analizami i spostrzeżeniami.
W szczególności dużo debatowałem nad fundamentalnym znaczeniem umieszczenia wychowania ruchowego/fizycznego w szkole podstawowej jako kluczowego „przedmiotu” ścieżki treningowej danej osoby, jestem przekonanym zwolennikiem.
Jednocześnie jestem detraktorem projektów bez planowania i perspektywy, które starają się zakryć dziurę kocem.
Proponuję analizę na temat Attilio Lombardozziego, były profesor w Uniwersyteckim Instytucie Motoryzacji - Rzym Foro Italico, Pedagog i Metodolog Sportu.
Po prostu oświetlające.
„Edycja„ Sport di classe ”związana z bieżącym rokiem szkolnym była oczekiwana z pewnym zainteresowaniem i, co zaskakujące, zaprezentowano nowy projekt:„ Aktywna szkoła dla dzieci ”, zaproponowany jako ewolucja poprzedniego.
Należy od razu zauważyć, że jeśli wprowadzone innowacje zostały uznane za wkład w ewolucję i doskonalenie wychowania fizycznego w szkole podstawowej, prawdopodobnie możemy oczekiwać, że osiągnąć odwrotny efekt ponieważ w rzeczywistości dyscyplina jest wykorzystywana do sfinalizowania jej w kierunku celów, które nie są jej własnymi. Istnieją dwa innowacyjne aspekty, które w tym sensie prezentują elementy o wysokim stopniu krytyczności:
1) wybór przez szkoły dwóch dyscyplin sportowych spośród federacji, które przystąpiły do projektu;
2) szkolenie opiekunów przez techników federacji.
Na szczególną uwagę zasługuje analiza tych aspektów.
Pierwszy punkt pochodzi z to założenie jest całkowicie bezpodstawne i dość rozpowszechnione która uważa wychowanie fizyczne za dyscyplinę o niewielkim znaczeniu i dlatego wymaga ważnego wsparcia: różne dyscypliny sportowe.
Nie sport, ale dobrze zdefiniowane dyscypliny. Wyjaśnienie nie jest bez znaczenia właśnie dlatego, że przewidziany obszar interwencji to szkoła podstawowa, do której uczęszczają dzieci których potrzebą jest „przeszkolenie”, a nie przeszkolenie.
W związku z tym wszystkie wskazania naukowe dotyczące szkolnych grup wiekowych wskazać jako najwyższy priorytet wielostronną, a zatem multidyscyplinarną działalność, nawet biorąc pod uwagę, że istnieją dyscypliny o „wczesnych wynikach” i dyscypliny o „opóźnionych wynikach”, które oczywiście zasługują na inne traktowanie. Wybór dwóch dyscyplin wydaje się w tym momencie nie tylko niezbyt racjonalny, ale… wręcz mylące.
Wychowanie fizyczne, ze swej natury, zostało powtórzone kilkakrotnie może opierać się na niestabilnych modelach kulturowych. Jego historia we Włoszech uwydatniła ewolucję, która pozwala na zidentyfikowanie go w trzech fazach: a) aktywność fizyczna z ciałem (gimnastyka wojskowa); b) aktywność fizyczna dla organizmu (adres higieniczno-sanitarny); c) aktywność ruchowa poza ciałem (orientacja humanistyczna).
To właśnie koncepcja humanistyczna, proponując ścisły związek między instancją logiczną a afektywnym wymiarem działania, skłania nauczyciela do zaproponowania zabawy i sportu jako „form” wychowania fizycznego, a nie jako zajęć dodatkowych. Z tej perspektywy można powiedzieć, że sport należy do wychowania fizycznego w sposób, który najbardziej odpowiada logice „sportu dla wszystkich” (brak wykluczonych).
Z tego punktu widzenia nie jest bezwzględnie konieczne, aby inni przyszli go proponować, w przypadku konieczności wspierania go, aby sprzyjać jego integracji z realiami sportowymi obecnymi w sferze społecznej, do której należy szkoła.
Innym krytycznym aspektem projektu jest: interwencja techników federacji. Propozycja, która nie może i nie może zostać zaakceptowana. Należy wziąć pod uwagę, że federacje generalnie uznają posiadanie dyplomu ukończenia gimnazjum pierwszego stopnia za minimalne kwalifikacje umożliwiające dostęp do kursów dla trenerów; niemniej jednak trenerzy ci mogliby zostać zatrudnieni do szkolenia tutorów, którzy mają ukończyć studia.
W rzeczywistości projekt przewiduje, między innymi, wymagania wymagane od techników, „najlepiej posiadanie dyplomu z motoryzacji”. Bezwzględnie konieczne jest zapewnienie, aby „najlepiej” przekształciło się w „wyłącznie”. Pojawią się zastrzeżenia, że nie wszystkie federacje mają absolwentów techników, gdyby tak było, stwierdziły, że federacje, nie uznając za istotne wykorzystania umiejętności techników z wykształceniem motorycznym, nie mogły liczyć na prowadzenie działalności w szkołach.
Wśród wyróżnionych aspektów, które są trudne do zaakceptowania, przyjemne jest bezpieczne użycie terminu wychowanie fizyczne, co powinno w końcu doprowadzić do anulowania tej anachronicznej sytuacji, w której nazwa dyscypliny zmienia się w zależności od różnych poziomów szkoły ”.
artykuł Wychowanie fizyczne to nie projekt pochodzi z Narodziny sportu.
