Karabin spoczywał między ramieniem Emiliena a lekko zmierzwioną brodą sterczącą z jego policzków: lodowate prawe oko utkwione w wizjerze.
Rytmy zwolniły, oddech bez tchu stał się rytmem, rytmem coraz bardziej harmonijnym. Wybuchł pierwszy strzał i pierwszy ryk rozszedł się w powietrzu: już dawno nie czuł dreszczyku, jaki może dać tylko te pięćdziesiąt metrów.
Prawie dwa lata bez publiczności nie sprawiły, że zapomnieliśmy, jak ważna jest trybuna w tym sporcie; i na pewno będzie jeszcze czekać, ale kiedy Antholz i Rupholding, dwie święte świątynie biathlon, powróci, by błyszczeć flagami i krzykami, wszystko będzie bardziej magiczne.
Natychmiast wybuchł drugi cios: był to taniec. Prawy palec wskazujący poruszał się szybko i lekko między spustem a magazynkiem. Przez trzecią. Czwarty również jest biały. Piąta była teraz uznana za pewnik. Wszystkie flagi z transalpejskim trójkolorem zaczęły powiewać z ramion Emilien. To była zamieszka błękitu, bieli i czerwieni.
Trenerzy byli zachwyceni, a Emilien również cieszył się, kto, po założeniu karabinu z powrotem na ramię, kierował się już do wyjścia ze stadionu. Spojrzenie na trybunę, ramiona do nieba.
Od Francuza do mety dzieliły jeszcze trzy kilometry, ale to były bardzo słodkie trzy kilometry. Mimo wszystko to właśnie ostatnia prosta definitywnie ukształtowała wspaniały wyścig Emilien.
Po tym, jak udało się przekształcić ostatnią sesję w rodzaj triumfalnego świętowania, w pełni doceniając imprezę Le Grand-Bornanda, która dzień wcześniej radował się triumfem drugiego faworyta, Fillon Maillet, wyruszył na polowanie na jedną z tysięcy flag, które zabarwiły Annecy.
Na widok mety ramiona przestały naciskać i skrzyżowały się przed klatką piersiową, nieuchronnie przywodząc na myśl uniesienie Mathieu Van Der Poela z okazji trzeciego etapu Tirreno-Adriatico. Te skrzyżowane ramiona i to wyzywające powietrze to nie tylko uniesienie z powodu wspaniałego, wspaniałego występu. Jest coś więcej, dużo ważniejszego. Jest przedstawienie.
Biathlon we Francji to świat, który już bardzo się rozwija, przechodząc w ciągu kilku lat od posiadania fenomenu takiego jak Martin Fourcade do posiadania całego bardziej niż konkurencyjnego zespołu, w którym wyróżniają się nie tylko Emilien (Jacquelin) i (Quentin) Fillon Maillet, ale są też Guigonnat, Dethieux i Claude (sztafeta olimpijska). będzie się dobrze bawić, a nie za mało). I dla ruchu, który już się rozwija posiadanie sportowca, który nie daje pewności wygranej, jak być może Fourcade, ale który zapewnia zabawę, jest nieocenionym bogactwem.
Bo w każdym razie Emilien zawsze znajdzie sposób na zagranie decydującego wielokąta. Następnie musimy przyznać, że wybór sposobu radzenia sobie z tym problemem pozostaje wątpliwy: wystarczy spojrzeć na dwa poprzednie czasy. W obu przypadkach postanowił nadać tempo na nartach i aby zapewnić doskonałą kondycję fizyczną, ale potem, w decydującym momencie, zawsze psuł wyścig. Każdy sportowiec wolałby nie ryzykować, pamiętając o tych dwóch nieszczęściach, i strzelać z innymi.
Ale nie. Po raz trzeci wybrał bardziej skomplikowaną ścieżkę: zaczął naciskać, a przepaść między nim a przeciwnikami poszerzyła się do tego stopnia, że już na drugim okrążeniu zegar strzelnicy zaczął tykać znacznie wcześniej niż zegar ścigających.
Tym razem jednak tylko jedna z dwudziestu wystrzelonych kul trafiła poza cel: karabin w końcu postanowił zostać jego przyjacielem. Są tacy, którzy uczą się na błędach i tacy, którzy zawsze się do nich stosują. Jest też Emilien Jacquelin, według której błędem musi być ten, którego należy się od niego nauczyć.
Emilien Jacquelin to francuska biathlonistka (ur. 1995), która w piątym sezonie wśród wielkich tego sportu może pochwalić się już 6 medalami światowymi, w tym 3 tytułami światowymi, a także 26 miejscami na podium w Pucharze Świata (6 zwycięstw) . Mimo to Annecy jest jego pierwszym zwycięstwem w Mass Start.
artykuł Emilien Jacquelin i te porywające ujęcia pochodzi z Narodziny sportu.
