Sport jest dokładnie taki jak kino czy teatr.
Tam, gdzie scena jest centrum uwagi, gdzie ekran jest miejscem braw i gwizdów.
Ale także tam, gdzie brane są przede wszystkim zasługi i wady, zaszczyty i dokuczanie, światła i wątpliwości.
A jeśli chcemy obudzić metaforę, Aktorzy przemieniają się w Sportowców, a Reżyserzy wcielają się w Coachów, w których liczy się tylko scena, z której wyłaniają się sukcesy i porażki, a przez którą składa się poświęcenie i głębia. czuł., jakość wykonanej wcześniej pracy.
Ale czy ktoś naprawdę poważnie traktuje to, co kryje się za wydajnością? Co o tym decyduje i jak jest zbudowane? Czy ilość i zakres działań wdrożonych, aby sportowiec lub drużyna wygrywały, a w każdym razie rywalizowały we właściwy sposób? Czy wszyscy rozmówcy rzeczywiście są włączeni w mechanizm z odpowiednią wagą, nadając znaczenie pozycji w procesie przygotowania i planowania?
Sport jest coraz bardziej, na wszystkich poziomach, także amatorskich, złożony system ludzi dążących do celu, którzy starają się (lub powinni próbować) utożsamić się z celem (i w zróżnicowanych zadaniach), aby maszyna do uprawiania sportu faktycznie działała.
kadra kierownicza, fizjoterapeuci, trenerzy, lekarze, pracownicy magazynów, ale także kadra organizacyjna i logistyczna, członkowie delikatnego trybika a czasami niezrozumiane przez samych sportowców, atletów i techników, którzy słusznie, ale czasami winni i niesłusznie przyjmują to, co mają za pewnik.
Ale Sport to nie tylko niedzielne wyzwanie na Dazn czy SkySport, to także międzynarodowe spotkanie Pentatlonu czy zawody Pucharu Świata w Narciarstwie Klasycznym, Mistrzostwa Europy w Boksie czy drugi dzień mistrzostw Serie A w piłce ręcznej.
I znowu Serie D of Soccer, Bla of Basketball, Italian Triathlon Championship i wiele więcej.
Wydarzenia o mniejszym kalibrze medialnym, ale rozwijające się z takimi samymi trudnościami organizacyjnymi i przygotowawczymi. Mógłbym wymienić tysiące konkursów, w których sceny, aktorzy i reżyserzy przeplatają się z większą lub mniejszą widocznością, ale z tą samą stałą.
Podstawowa praca tych, którzy nie widzą, tych, którzy tam są, ale wykonują swoje obowiązki w niewidzialny sposób.
Niewidzialni, którzy poruszają się w głuchocie tych, którzy wiedzą, że nigdy nie zostaną nagrodzeni, tych, którzy wiedzą, że ich mroczna praca jest tylko częścią ich obowiązku.
A wtedy system przywilejów i odpowiedzialności jest niezrównoważony. Jest to rzeczowo i, w sposób, w jaki jednostką miary jest wynagrodzenie, także ekonomicznie.
Pierwsza odpowiedź, najbardziej instynktowna, prowadzi do wniosku, że kierowca nigdy nie zarobi tyle Tom Cruise. Prawdziwe, uzasadnione, oczywiste.
Ale jednocześnie aktor powinien docenić, oprócz swoich umiejętności, wytrwałość i determinację, oprócz talentu, także delikatny proces stworzony, aby osiągnąć jak najlepsze wyniki.
A jeśli prosisz o maksimum, musisz starać się dać maksimum, a w piramidzie obowiązków to samo powinno być oceniane tą samą jednostką miary, a nie tylko ekspozycją w mediach.
Drugi, ten z chłodną głową, każe mi to stwierdzić ta praca nie powinna być niewidoczna ani nagradzana. Należy ją docenić na tyle, aby była prawdziwą siłą organizacji, czyniąc ją integralną częścią organizacji.
Zespół w zespole. Zespół, który nie myśli tylko o Zwycięstwie, ale jest skonstruowany jako fundament samego Zwycięstwa.
Jeśli Zawodnikiem jest ciało, to niewidzialne to układ krążenia i układ nerwowy, które umożliwiają prawidłowe działanie mięśni, stawów i nerwów.
Są podstawową funkcją, którą przyjmujesz za pewnik i rozpoznajesz ich wartość tylko wtedy, gdy nie działają prawidłowo.
artykuł Poświęć się niewidzialnym pochodzi z Narodziny sportu.
