In het leven hebben we soms te maken met mensen die vol van zichzelf zijn. Diep egocentrische mensen die onze middelen verbruiken enmentale energie. Omgaan met hen is vermoeiend. Het gesprek verandert al snel in een monoloog die om de ander draait. Als we eindelijk afscheid nemen, kunnen we niet anders dan het gevoel hebben dat we de woestijn zijn overgestoken.
5 redenen waarom mensen vol van zichzelf ondraaglijk zijn
1. Hun problemen zijn altijd ernstiger dan die van u
Zelfverzekerde mensen hebben vaak een erg egocentrische kijk. Dit betekent dat ze het moeilijk vinden om zichzelf in andermans schoenen te verplaatsen en hun problemen te begrijpen of empathie te hebben voor hun lijden.
Daarom, als we met hen over onze problemen praten, zullen ze onmiddellijk de rozenkrans van hun moeilijkheden naar buiten brengen. Op deze manier verleggen ze de aandacht van ons naar zichzelf om het middelpunt van de aandacht te worden.
Als we hen een delicate situatie vertellen, in plaats van validatie te vinden, zullen onze woorden versterkt naar ons worden teruggestuurd. Als we ze vertellen dat we ziek zijn geweest, zal hun ziekte ernstiger zijn. Als we het net hebben uitgemaakt met hun partner, praten ze over hun relatiebreuk. En als we met ze praten over een project waar we gepassioneerd over zijn, wordt die van hen groter en interessanter.
Als we omgaan met zelfverzekerde mensen, kunnen we het gevoel krijgen dat het leven een constante competitie is. Deze behoefte om vreugden en leed het hoofd te bieden is uitputtend, vooral in tijden waarin we ons bijzonder kwetsbaar voelen.
2. Ze zijn immuun voor subtiele aanwijzingen dat u niet geïnteresseerd bent in een onderwerp
Zelfverzekerde mensen geloven dat anderen zijn gemaakt naar hun beeld en gelijkenis. Daarom gaan ze ervan uit dat wat hen interesseert, ook anderen interesseert. Ze maken de fout te denken dat anderen hun waarden en kijk op het leven delen.
Ze zijn het slachtoffer vaneffect van valse toestemming, zodanig dat de mate waarin andere mensen hun ideeën, attitudes en gedragingen delen, wordt overschat. Ze denken dat hun gewoonten, voorkeuren en meningen door de overgrote meerderheid worden gedeeld.
Dit voorkomt dat ze de ongeïnteresseerde signalen van hun gesprekspartner opmerken, wat er meestal toe leidt dat ze lange monologen ontwikkelen die ons uiteindelijk vermoeien. Het probleem is dat wanneer we aandacht moeten schenken aan iets dat ons niet interesseert, onze hersenen veel harder moeten werken om het pad te volgen en de details te begrijpen. Daarom zijn we mentaal uitgeput nadat we met dit soort mensen hebben gesproken.
3. Ze staan buitengewoon open voor kritiek
Niemand maakt graag fouten en wordt niet bekritiseerd. Maar de meeste mensen zijn volwassen genoeg om kritiek te accepteren en proberen hun fout te verbeteren of te corrigeren. Zelfverzekerde mensen reageren echter anders.
Deze mensen zien kritiek als een persoonlijke aanval, nemen het te serieus en reageren overdreven. Ze zijn onmiddellijk beledigd en gaan in de verdediging, een houding die uiteindelijk elke mogelijke overeenkomst verhindert.
Deze extreme gevoeligheid bemoeilijkt relaties enorm, omdat we gedwongen worden om voortdurend met loden voeten te bewegen. We hebben het gevoel dat we op glas lopen, met een continu gevoel van spanning of urgentie. We worden gedwongen om de impact van elk van onze woorden te meten en veel dingen stil te houden, wat vermoeiend is.
4. Ze dwingen je emotioneel koorddansen te lopen
Zelfvulde mensen worden ondergedompeld in hun wereld, hun gevoelens, problemen en plannen, waardoor de relaties die ze met anderen aangaan vaak inconsistent zijn. Met hen in contact komen is als koorddansen.
Ze onderhouden constante communicatie wanneer ze erg enthousiast zijn over een project of een probleem hebben en onze hulp nodig hebben, maar dan zijn ze niet beschikbaar om de gunst terug te geven of verdwijnen ze gewoon omdat ze steun hebben gevonden bij een andere persoon. Naast hen kunnen we ons op een emotionele achtbaan voelen, weg van de noodzakelijke emotionele stabiliteit die we nodig hebben.
Met deze mensen is het moeilijk om op vaste grond te lopen, dus het is moeilijk om een intieme en bevredigende relatie te onderhouden. Hun onvermogen om zich op lange termijn te committeren leidt tot de oprichting van vloeibare relaties gekenmerkt door kwetsbare emotionele banden.
5. Ze vragen om een voorkeursbehandeling
Hoewel zelfverzekerde mensen niet erg empathisch zijn en het moeilijk vinden om emotionele validatie te bieden, vragen ze vaak om een voorkeursbehandeling. Ze hebben de neiging om te denken dat ze boven anderen staan en dat ze de plicht hebben om naar hen te luisteren en prioriteit te geven aan hun behoeften en problemen.
Deze mensen hebben last van een egocentrische vooringenomenheid waardoor ze geloven dat de wereld om hen draait. Volgens de psychologen van de Tohoku Junior College voor dames, neigen ze ertoe het gedrag van andere mensen als oneerlijk en dat van hen rechtvaardiger te classificeren. Ze schrijven successen en positief gedrag toe terwijl ze mislukkingen en negatief gedrag op anderen projecteren.
Soms kunnen ze ook machiavellistische trekken hebben, omdat ze manipulatief gedrag vertonen om een voorkeursbehandeling te krijgen. Het feit dat we voortdurend barrières moeten opwerpen om onze rechten te verdedigen, wordt op de lange termijn uitputtend.
Herken egocentrisme
Een vleugje egocentrisme is niet slecht. We moeten allemaal aan onszelf denken en, onder bepaalde omstandigheden, zelfs prioriteit geven aan onszelf. Wanneer dit echter een model wordt en we de dringende behoefte voelen om in het middelpunt van de belangstelling te staan, hebben we een probleem dat we zo snel mogelijk moeten oplossen.
Ontdekken en accepteren dat we te vol van onszelf zijn, is niet gemakkelijk, want egocentrisme is als een muur die ons vermogen tot introspectie belemmert. Maar soms is het voldoende om één vraag eerlijk te beantwoorden: hoeveel hebben we geleerd of ontdekt over de persoon met wie we spraken?
Als we niet veel over die persoon kunnen zeggen en dat patroon zich herhaalt, hebben we het gesprek waarschijnlijk gemonopoliseerd. En dit zou kunnen betekenen dat we te veel hebben gepraat en vol van onszelf zijn. Als dat het geval is, moeten we proberen om actiever te luisteren. Praat minder en luister veel meer.
Hoe kan ik een persoon helpen die vol van zichzelf is?
Zelfverzekerde mensen zijn meestal niet gelukkig. Hun egocentrisme is niet de uitdrukking van een rijk innerlijk leven, maar eerder van talrijke tekortkomingen die ze proberen te compenseren door een vals zelfvertrouwen en een kunstmatig hoog zelfbeeld te projecteren.
Om deze mensen te helpen, kunnen we ze hun gedrag laten opmerken, proberen het niet als een destructieve kritiek te zien, maar ze aanmoedigen om een meer reflectieve houding aan te nemen in het licht van de uitputtende relationele dynamiek die ze genereren.
Als we het bijvoorbeeld hebben over een probleem dat ons zorgen baart, kunnen we hen vragen zich op die situatie te concentreren in plaats van de aandacht naar zichzelf te verleggen. We zouden kunnen zeggen: 'Ik begrijp dat je een slechte tijd hebt meegemaakt, maar ik heb je hulp nodig, dat je nu meteen naar me luistert.'
Als we niet geïnteresseerd zijn in een onderwerp, zijn we misschien directer in plaats van subtiele signalen af te geven. Zeggen "Sorry, dat onderwerp interesseert me niet" o "Het spijt me, ik heb nu geen tijd om over dat onderwerp te praten" dat is misschien genoeg.
De sleutel is om ze er op een vriendelijke maar directe manier op te wijzen dat het relatiepatroon dat ze proberen op te leggen, vervelend en onaanvaardbaar is. Deze mensen veranderen natuurlijk niet van de ene op de andere dag, maar als we de onze blijven verdedigen assertieve rechtenkunnen de pogingen vruchten afwerpen, wat leidt tot een meer lonende relatie van wederzijds respect en begrip.
Bron:
Tanaka, K. (1993) Egocentrische vooringenomenheid in gepercipieerde eerlijkheid: wordt het waargenomen in Japan? Onderzoek naar sociale rechtvaardigheid; 6 (3): 273-285.
De ingang Mensen vol van zichzelf, omdat ze ons zo ergeren werd voor het eerst gepubliceerd in Hoek van de psychologie.
