நாம் தேவையில்லாத பொருட்களை வாங்குவதற்கான உண்மையான காரணம்

ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்த ஒரு வீட்டை தற்போதைய வீட்டை ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால், நாம் எல்லா வகையான பொருட்களையும் குவிப்பதைக் காணலாம், அவற்றில் பல முற்றிலும் பயனற்றவை. வெறும் அரை நூற்றாண்டில், நம் சமூகம் கட்டுக்கடங்காத நுகர்வுக் கரங்களில் தள்ளப்பட்டுள்ளது. இதன் விளைவாக, நமக்குத் தேவையில்லாத பொருட்களை வாங்குகிறோம், அது பெரும்பாலும் டிராயரின் அடிப்பகுதியில் மறந்துவிடும் அல்லது வீட்டில் வசிக்கும் இடத்தை எடுத்துக்கொள்கிறோம்.

I நமக்குத் தேவையானதை விட அதிகமான பொருட்களை வாங்குவதற்கு வழிவகுக்கும் காரணங்கள் வாங்கும் தருணத்திற்கு முந்தைய அட்ரினலின் சுரப்பு முதல் சில மணிநேரங்களுக்குப் பிறகு அல்லது சில நாட்களுக்குள் தீர்ந்து விடும், இந்தப் பொருள்கள் பாதுகாப்பு மற்றும் மகிழ்ச்சிக்கான ஆதாரம் என்ற தவறான நம்பிக்கை வரை பல உள்ளன. இருப்பினும், இந்த எல்லா காரணங்களுக்கும் அடிப்படையானது பொருள்களுடன் அடையாளம் காணுதல் ஆகும். வில்லியம் ஜேம்ஸ் கூறியது போல், "ஒரு நபரின் சுயம் என்பது அவர் தனது என வரையறுக்கக்கூடிய அனைத்து பொருட்களின் மொத்தமாகும்".

நாம் நமது உடைமைகளை அதிகமாக அடையாளப்படுத்துகிறோம்

1937 ஆம் ஆண்டில், உலகின் மிகவும் மதிப்புமிக்க கலை வரலாற்றாசிரியர்களில் ஒருவரான ஆபிரகாம் ப்ரெடியஸ், தனது வாழ்நாளின் பெரும்பகுதியை வெர்மீரின் ஸ்டுடியோவுக்காக அர்ப்பணித்தார். வெர்மீரின் ஓவியத்தைக் கண்டுபிடித்தார் "கிறிஸ்துவும் எம்மாவின் சீடர்களும்", எப்படி என்று விவரித்தவர் "உச்ச கலையின் வெளிப்பாடு". அந்த ஓவியத்தின் மதிப்பு கணக்கிட முடியாதது. சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, இது உண்மையில் போலியான ஹான் வான் மீகெரெனின் படைப்பு என்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டது மற்றும் பாராட்டப்பட்ட ஓவியத்தின் மதிப்பு வியத்தகு அளவில் குறைந்து, வெறும் ஆர்வமாக மாறியது.

இருப்பினும், ஓவியம் மிகவும் சுவாரஸ்யமாகவும், வெளிப்பாடாகவும், புத்திசாலித்தனமாகவும் இருந்திருந்தால், அது அதன் மதிப்பைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். வெளிப்படையாக இது அவ்வாறு இல்லை, ஏனென்றால் பல விஷயங்கள் தங்களுக்குள் பெரிய மதிப்பைக் கொண்டிருக்கவில்லை, ஆனால் அவை சமூக ரீதியாக நாம் கொடுக்கும் மதிப்பை வெளிப்படுத்துகின்றன. பொருட்களைப் பற்றிய நமது நம்பிக்கைகள், அவை எதைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகின்றன, நிச்சயமாக அவை நம்மைப் பற்றி என்ன சொல்கிறது என்று நாம் நினைக்கிறோம் என்பதன் மூலம் பொருட்களின் மதிப்பு பெரும்பாலும் தீர்மானிக்கப்படுகிறது. ஒரு வெர்மீரை வைத்திருப்பது சமூக அந்தஸ்து, கலாச்சாரம் மற்றும் கலைப் பாராட்டு ஆகியவற்றின் அடையாளமாகும். ஒரு வேன் மீகெரென் வைத்திருப்பது, அவ்வளவாக இல்லை.

அதை உணராமல், பொருள்கள் தனித்தனியாகவும் கூட்டாகவும் நம் அடையாளத்தின் ஒரு பகுதியாக மாறும். அவர்கள் மூலம் நாம் நமது ஆளுமை, நம்பிக்கைகள் மற்றும் சுவைகளைத் தொடர்பு கொள்கிறோம், நாம் யார், நாம் எங்கிருக்கிறோம் என்று சொல்கிறோம். இதன் பொருள் என்னவென்றால், நாம் ஒரு பொருளை வைத்திருக்கும் போது, ​​ஒரு அடையாள செயல்முறை நடைபெறுகிறது, இதன் மூலம் அதன் சொத்து அல்லது பண்புகளை நாம் ஒருங்கிணைக்கிறோம். எடுத்துக்காட்டாக, ஆப்பிள் பயனர்கள் தங்கள் தயாரிப்புகளைச் சுற்றியுள்ள புதுமை, மேதை மற்றும் ஒரு குறிப்பிட்ட உயரடுக்கின் ஒளியுடன் அடையாளம் காண முடியும்.

மேலும் இது முற்றிலும் உளவியல் செயல்முறை அல்ல. 2010 இல், நரம்பியல் விஞ்ஞானிகள் யேல் பல்கலைக்கழகம் "என்னுடையது" என்று குறிக்கப்பட்ட ஒரு கொள்கலனில் அல்லது வேறொருவரின் பெயரால் குறிக்கப்பட்ட ஒரு வினாடியில் பொருட்களை வைக்கும்போது அவர்கள் ஒரு குழுவின் மூளையை ஸ்கேன் செய்தனர். அவர்கள் தங்கள் பொருட்களைப் பார்ப்பதற்கு பதிலளிக்கும் விதமாக இடைநிலை முன் புறணியில் செயல்பாட்டைக் கண்டறிந்தனர். பங்கேற்பாளர்கள் தங்கள் ஆளுமையை விவரித்தபோது அதே மண்டலம் செயல்படுத்தப்பட்டது, ஏனெனில் அது தங்களைப் பற்றிய சிந்தனையுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. அதாவது, நமது உடைமைகளை நாமே நீட்சியாகப் பார்க்கிறோம். இருப்பினும், பொருள்கள் நம் அடையாளத்தை வெளிப்படுத்த அனுமதிப்பது மட்டுமல்லாமல், அதை உருவாக்க உதவுகின்றன.

நாம் வாங்க நினைத்ததை வாங்குவதில்லை

நாம் எதையாவது வாங்கும்போது, ​​அர்த்தத்தில் மாற்றம் ஏற்படுகிறது, ஏனென்றால் நாம் வெறுமனே ஒரு பொருளை வாங்கவில்லை, ஆனால் அதைச் சுற்றி கட்டப்பட்ட சமூக கட்டமைப்பை வாங்குகிறோம். உதாரணமாக, நாம் ஒரு ஆடம்பர பிராண்டை வாங்கும்போது, ​​தனித்துவத்தையும் அந்தஸ்தையும் பெறுகிறோம். ஆனால் நாம் அடையாளம் காணும் பொருட்களை எப்போதும் வாங்குவதில்லை, சில சமயங்களில் அந்த விஷயங்கள் நாம் யாராக இருக்க விரும்புகிறோம் என்பதன் வெளிப்பாடாக இருக்கும்.

உண்மை என்னவென்றால், நாம் பொருட்களை வாங்குவதில்லை. அந்த விஷயங்கள் நம்மை உணரவைப்பதை நாங்கள் வாங்குகிறோம். ஒவ்வொரு வாங்குதலும் ஒரு உணர்ச்சியுடன் ஒருங்கிணைக்கப்படுகிறது. ஒரு அட்டவணையைத் தேர்ந்தெடுப்பது கூட அதன் நிறம், பொருள் அல்லது செயல்பாட்டைப் பொறுத்தது அல்ல, ஆனால் அதைச் சுற்றி நாம் கற்பனை செய்யும் மகிழ்ச்சியின் அனைத்து தருணங்களையும் சார்ந்துள்ளது. நாங்கள் ஜிம் மெம்பர்ஷிப் கூட வாங்கவில்லை, ஆனால் உடல் நாம் கனவு காண்கிறோம். ஒவ்வொரு வாங்குதலிலும் ஒரு மாயை உள்ளது, எவ்வளவு சிறியதாக இருந்தாலும் சரி.

அந்த தயாரிப்பு நம்மைத் தூண்டுவதை நிறுத்தும்போது, ​​மீண்டும் மகிழ்ச்சியின் வாக்குறுதியை உருவாக்கும் மற்றொரு ஒன்றைத் தேடுகிறோம். அதனால்தான், நாம் இன்னும் பயன்படுத்தக்கூடிய பொருட்களைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு, நமக்குத் தேவையில்லாத பொருட்களை வாங்குகிறோம். உண்மை என்னவென்றால், நாம் பொருட்களை மட்டும் வாங்குவதில்லை, மற்றவர்களுக்கு காட்ட அனுபவங்கள், மாயைகள் மற்றும் நிலைகளை வாங்குகிறோம்.

தேவையில்லாத பொருட்களை தேவை என்று நினைத்து வாங்குகிறோம். ஏனென்றால் நாம் அவர்களை அடையாளம் கண்டுகொண்டோம். ஏனென்றால் அவைகள் அடங்கிய வாக்குறுதிகளை நாங்கள் நம்புகிறோம். ஏனென்றால் அவை நம்மை அதிக சக்தி வாய்ந்ததாகவும், நம் வாழ்க்கையை கட்டுப்படுத்துவதாகவும் உணரவைக்கின்றன. இறுதியில் எல்லாம் வெறும் மாயையாக இருந்தாலும் கூட.

ஆதாரம்:

கிம், கே. & ஜான்சன், எம்.கே (2014) நீட்டிக்கப்பட்ட சுயம்: 'என்னுடையது' என்று பொருள்களால் இடைநிலை ப்ரீஃப்ரன்டல் கோர்டெக்ஸை தன்னிச்சையாக செயல்படுத்துதல். சாக்கிக் காங் நேரோஸ்ஸி பாதிப்பு; 9 (7): 1006–1012.

Rucker, DD & Galinsky, AD (2008) டிசையர் டு அக்வையர்: பவர்லெஸ்னெஸ் அண்ட் காம்பன்ஸ்டேட்டரி நுகர்வு. நுகர்வோர் ஆராய்ச்சி பத்திரிகை; 35 (2): 257-267.

நுழைவாயில் நாம் தேவையில்லாத பொருட்களை வாங்குவதற்கான உண்மையான காரணம் se publicó Primero en உளவியலின் மூலை.