Mمون پاڻ کي پنهنجي اپارٽمنٽ جي ڇت تي هن ڇنڇر جي شماري کي پڙهندي محسوس ڪيو، ٽيبل تي ڪافي ڪپ، شرم کان گرم، پر تمام گهڻو ساراهيو، سج جي روشني. ايستائين جو آبهوا، آسمان جو رنگ، تازن ڏينهن ۾ ائين لڳي رهيو هو ته جيئن اسان جنهن مان گذري رهيا آهيون، ان سان مطابقت رکي ٿي.
مان ڪارڪنن جي ان درجي جو حصو آهيان جن کي پنهنجي موجودگي جي ضمانت ڏيڻ جو فيصلو ڪيو ويو آهي. مان هڪ بينڪر آهيان. مان هر ٻئي ڏينهن گهر کان ڪم ڪريان ٿو. ٻئي ڏينهن مان برانچ ۾ منهنجي ڊيسڪ تي آهيان.
تقريبن هر روز اسان وٽ Skype ذريعي هڪ گڏجاڻي آهي، ان کي 'صبح جي ڪافي' سڏيو ويندو آهي. اسان جي ڪم جي فني ڄاڻ ته آهي، پر ’رهڻ‘ جو طريقو آهي، اسان مان جيڪي اڪثر اٺ ڪلاڪ هڪ ئي جاءِ تي گذاريندا آهن، مذاق ڪرڻ، پاڻ کي همٿائڻ لاءِ.
۽ جڏهن اسان اتي آهيون، تقريبن گڏ، اسان جي پويان اسان جي گھرن جي جھلڪ ڏسي سگهون ٿا، اسان جي زندگين جي. وڏي عمر جا والدين پس منظر ۾ اڻڄاڻائيءَ سان گذرن ٿا، اسان کي پنهنجن ٻارن جا آواز، ننڍڙن ٻارن جي رڙ ۽ نوجوانن جا ٿورا اداس آواز ٻڌڻ ۾ اچن ٿا.
۽ پوءِ گراهڪن سان فون ڪالون آهن. اهي صرف معلومات جي بدلي نه آهن، توهان واضح طور تي محسوس ڪري سگهو ٿا. ڄڻ ته اهي ڪردار کي هڪ طرف رکي چوندا آهن 'اي، مان هڪ شخص آهيان. ۽ مان ڊڄي ويو آهيان. منهنجي لاءِ. منهنجي خاندان لاءجي طرف. منهنجي ڪمپني لاء.
۽ پوءِ منهنجو ڪم ٿي ويندو نوڪري کان گهڻو وڌيڪ. شايد مون ڪڏهن به ايترو مضبوط محسوس نه ڪيو هو ماڻهن جي انساني ماپ جنهن سان منهنجي زندگيءَ جو گهڻو حصو گذريو. هتي، انهن ڏينهن جي خوفناڪ انگن ۾، خزاني جون شيون آهن.
بغير ڪنهن معنيٰ جي آهي.
ملينا امتياز
۽ قرنطين جو تجربو ڪيئن ڪري رهيو آهي؟ اسان کي ٻڌايو!
مضمون منهنجو ڪم ٻين لاءِ آهي! پهرين تي لڳي ٿو آئون عورت.
