EEN FLITS van hoop. Verdomme als het moeilijk is. Een jaar van pandemie veranderde ALLES. EN ALLES. Het lijkt alsof wanneer, als kinderen, met het stokje van de cremino net gegeten (voor de allerkleinsten is de cremino een roomijs van melk met een laag vetgehalte van cacao op een houten stokje) schreven we iets op het zand en dat schrijven duurde even, de tijd die het kostte voordat de zeegolf arriveerde en verwijder alles. Nou, Covid-19 was in staat verwijder alles. Zeker een jaar geleden heeft het het heden gewist, het heeft het verleden zo mooi gemaakt dat we er spijt van hebben zoals we het ons nooit hadden voorgesteld en het heeft de toekomst gekleurd met kleuren die meer op grijs dan blauw lijken.
In twaalf vervloekte maanden zijn er decennia lang zoveel zekerheden opgebouwd verwijder ze allemaal en je kunt niet langer een woord schrijven dat eruitziet speranza. Het wonder van het vaccin, ontdekt in minder dan een jaar, is uitgekomen, maar zelfs in dit geval lijkt het voor velen iets onbereikbaars. Het lijkt wel alsof je midden in de woestijn bent, met je keel en lippen droog van de dorst en je in de verte een oase ziet. Wanneer je het lijkt te hebben bereikt en klaar bent om erin te duiken om eindelijk je dorst te kunnen lessen, verdwijnt de oase.
Onze jongens en het prachtige verhaal van Fiammetta
Het is moeilijk. Verdomme als het moeilijk is. Het is moeilijk voor volwassenen, maar vooral voor hen is het verdomd moeilijk: onze jongens. Een jaar geleden waren ze alles in een oogwenk kwijt. School, vrienden, plezier, amusement. Op een moment dat licht dat je vergezelt en dat wordt geboren natuurlijk als je jong bent, vervaagde het eerst en daarna vervaagde het. Computers en smartphones mogen en kunnen niet vervangen "leven", De echte. School is de motor van het leven, degene die je de aanzet geeft om de tijd van een heel bestaan te draaien, maar nu wordt die motor in de pits gestopt.
Vertrek zo snel mogelijk en veilig. Voor iedereen. Zo spoedig mogelijk. Gelukkig zijn er ze: onze jongens. Sommigen van hen slagen erin om met hun verhalen een intense glimp van de blauwe lucht op te vangen. Simpele verhalen, maar van die eenvoud die de vreselijke dagelijkse complexiteit in een oogwenk weet te ontmantelen. Dit is het verhaal van Fiammetta, 10, ingeschreven in het vierde leerjaar van de basisschool in Mezzolombardo, in Trentino. Toen haar school sloot vanwege de Covid-19-pandemie, volgde het kleine meisje haar vader Massimiliano naar zijn werk. De vader van Fiammetta is een herder.
De DAD op 1000 meter hoog
De moeder is maatschappelijk werker en kan haar daarom niet meenemen. Het klaslokaal van Fiammetta is daarom het weiland geworden waar de 350 geiten van haar vader worden grootgebracht. "'S Morgens zetten we de computer op een vlakke tafel en dan heb ik ook nog een stoel. We zetten de computer aan zodat ik meteen de videolessen kan ingaan, ik maak de notitieboekjes klaar en ik leg er ook een kiezelsteentje in anders gaat de wind de bladzijden omslaan. Het is mooi, het geeft me inspiratie om te schrijven en het maakt me gelukkiger en ook geïnteresseerd" vertelt enthousiast Fiammetta.
De DAD op 1.000 meter hoogte, midden in de natuur en met dieren als klasgenootjes. Geef niet op in moeilijkheden, vind altijd de beste manier om "dwaas"Wie wil ons"dwaas"Het leven, de toekomst en dromen. Het verhaal van Fiammetta is een verblindend licht in de dagelijkse duisternis die ons omringt.
Bedankt Fiammetta. Uit het hart.
