Laten we eerlijk zijn, we hebben ons allemaal vroeg of laat afgevraagd: hoe doen acteurs dat soort bijzonder… intieme scènes? Zullen er ooit natuurlijke 'ongelukken' gebeuren? We hebben een oud interview opgegraven waarin Brad Pitt spreekt ronduit over het onderwerp en rapporteert wat er met hem is gebeurd op de set van Thelma & Louise waarin hij de hoofdrolspeler is van een intense liefdesscène met Geena Davis.
Op het moment van filmen in 1991 was Brad Pitt nog een vrijwel onbekende acteur. Vers van zijn 28 jaar en adembenemend mooi, had hij geen probleem om de rol van te winnen JD., de charmante dief die uiteindelijk de arme Thelma (Geena Davis) zal onderwerpen, wegrent met het geld nadat hij een nacht van liefde met haar in het motel.
Om die scène te maken, probeerden zowel Davis als Pitt een naturel verlegenheid, merkte dat hij veel improviseerde, aangezien er niet veel details over het script waren. In werkelijkheid was de scène met een veel langere duur opgenomen, maar uiteindelijk werd besloten om deze in te korten en verschillende zeer, zeer geduwde shots te snijden.
Dit is wat Brad Pitt zei:
Geena was heel lief voor me. Ik was in mijn eerste ervaring in een grote film, ik was gespannen en ze heeft me veel geholpen, vooral in die liefdesscène. Ridley en de anderen wilden verschillende scenario's uitproberen, dus we deden het en deden het opnieuw, elke keer met andere dingen, met dingen gooien en zo.
Een van de grootste dilemma's waarmee we acteurs tegenkomen bij het maken van dergelijke scènes is ... wat als de 'knipoog' wakker wordt en ... dat is wat er met mij is gebeurd. Ik herinner me dat we aan het fotograferen waren, Geena zat op mijn schoot en ik was helemaal bezweet. We waren halfnaakt, terwijl alle mensen om ons heen naar ons keken. Op een gegeven moment gebeurt er wat er gebeurt en Geena kijkt me lachend aan, maar ze was heel kalm, ze troostte me.
artikel Thelma & Loiuse, Brad Pitt's verlegenheid: "Ik had een probleem met ... de 'watje' en Geena Davis troostte me" komt van Wij van de jaren 80-90.
