Ceccon, Martinenghi, Burdisso, Miressi. Hun namen (in strikte volgorde van breuken in estafette, wat de enige logische volgorde is om een estafette te noemen en te onthouden) zouden deel moeten uitmaken van het geheugen van elke Italiaanse sporter. Daar overwinning van de 4 × 100 gemengde estafette voor mannen in feite in de Wereldkampioenschappen Zwemmen in Boedapest wordt terecht in de sportlegende geplaatst in ons land voor de absolute en intrinsieke waarde van dit succes.
Een overwinning die het niveau bereikt van de historische overwinningen van de jaren negentig van de Settebello in Barcelona '92 en van de langlauf estafette (De Zolt, Albarello, Vanzetta, Fauner) in Lillehammer '94 evenals die van de meest recente 4 × 100 Tokyo-bedrijven (Patta, Jacobs, Desalu, Tortu) en baanwielrennen ploegenachtervolging (Lamon, Ganna, Consonni, Milaan).
Ceccon, Martinenghi, Burdisso, Miressi hebben gewonnen waar in zwemmen het was ondenkbaar om te winnen voor Italië in een teamcompetitie waar de VS altijd heeft gehad domineerde het wereldtoneel. Als het begrijpelijk is dat in Italië, maar ook in andere landen, een geïsoleerd fenomeen kan ontstaan (een Paltrinieri bijvoorbeeld) dat medailles en successen kan opleveren, is het bijna onmogelijk om een estafette voor te stellen die wereldwijd kan winnen. tegen de heersers van de VS en Australië.
De gemengde 4 × 100-estafette komt het dichtst in de buurt van een samenvatting van de zwembeweging van een heel land en als het hebben van een competitieve atleet in elke stijl een haalbaar doel is voor Italië, denken aan winnen wordt een utopie.
Of in ieder geval was het tot deze wereldhistoricus van Boedapest waar Italië de vruchten van plukte beste generatie zwemmers in haar geschiedenis (Er zijn nog nooit zulke competitieve atleten geweest in verschillende stijlen en afstanden bij elkaar, zoals blijkt uit de bijgewerkte medaillerecords van twee wereldkampioenschappen nu).
Het winnen van de wereld gemengd 4 × 100 is dus gelijk aan heb de beste zwembeweging op planetair niveau en deze overweging is nog waardevoller als we bedenken dat zwemmen een extreem beoefende en verspreide sport in de wereld is (in tegenstelling tot bijvoorbeeld schermen waar er maar weinig landen zijn die echt competitief zijn), dat de leidende natie de VS is (die duidelijk atleten en duidelijk superieure middelen) en dat Italië historisch gezien een jong succesverhaal dat pas in het nieuwe millennium begon (de eerste Olympische gouden medailles dateren namelijk pas uit Sydney 2000).
Tel daarbij op dat Italië in dit soort estafette nog nooit het wereld- of olympische podium had gehaald en dat de overwinning gepaard ging met het Europese record.
Wereldzege in gemengde 4×100 mannen vertegenwoordigt daarom het hoogste punt geraakt door deze generatie (hopelijk niet onherhaalbaar) maar als je kijkt naar de identiteitskaarten van de sporters blijkt dat de nabije toekomst nog tevredenheid kan brengen.
I vier vaandeldragers van het relais in feite zijn ze allemaal rond 2000 geboren (Ceccon en Burdisso 2001, Martinenghi 1999, Miressi 1998) en hebben ze dus alle referenties om te proberen zichzelf in de toekomst te herhalen.
Omdat de enige "fout"Wat ze hebben om niet al legendarisch te zijn, is een wereldkampioenschap te hebben gewonnen in plaats van een Olympische Spelen, wat, als hetzelfde geldt voor concurrentievermogen, daar niet eens in de buurt komt qua zichtbaarheid en charme.
Natuurlijk hebben de VS bij de gemengde 4 × 100 mannen altijd goud gewonnen op de Olympische Spelen, maar over twee jaar in Parijs misschien kunnen vier jonge superhelden met de driekleur als mantel deze dictatuur doorbreken.
Dromen kost niets...
artikel Omdat de overwinning van de gemengde 4×100 estafette een sciencefictionsucces is komt van Sport geboren.
