We gaan ervan uit dat dit een verloren strijd is. Verloren omdat ik te "klein" ben om erover te praten, omdat ik te zwak ben om de interessante wereld van virtuele invloeden te betreden, omdat het circus is begonnen en er geen weg meer terug is.
De afgelopen week hebben we kwesties van duurzaamheid en ontwikkeling van topvoetbal besproken met logica die lijkt te botsen, zoals bedrijfsperspectieven en de sociale en culturele impact van de sport.
Een ogenschijnlijke tegenstrijdigheid van belangen omdat huwelijken in verschillende tijdperken en met verschillende hoofdrolspelers bestonden, maar iets brak een evenwicht dat iedereen tevreden kon stellen.
Teams die clubs worden, clubs die zijn gestructureerd als bedrijven, bedrijven die winst nastreven.
De Fan die wordt vervangen door de Toeschouwer, de Toeschouwer die verandert in een Fan, de fan die een volger wordt.
Een niet-gelijktijdige ontwikkeling van werelden, dezelfde afgelegde weg die een aanloop is geworden. De eersten die achter de laatste aanjagen, de bedrijven die de content willen aanpassen aan de markt.
Sport die een markt wordt.
En wanneer de sport zo wordt, waar de regels door weinigen zijn geschreven, komt de overwinning buiten het veld voor het veld zelf.
Enige tijd geleden sprak ik over de Fan die, verpletterd door de realiteit, globaal en virtueel wordt, een proces dat de consumptie en behoeften heeft veranderd, waarbij ook een van de elementen betrokken is die de Europese beschaving onderscheiden, voetbal. De stappen willen worden vervangen door het scherm, de wedstrijd door de hoogtepunten, het team door het individu.
Tot hier hebben we te maken met een concept van Messier de la Palice.
Maar nu wil ik begrijpen of er een keuze is. Als je een fenomeen kunt tegengaan of gewoon kunt zien voorbijgaan.
Als we uit de eenvoudige sociologie kunnen komen als de basis van de keuzes van enkelen.
Want als we ons alleen richten op de huidige analyse, dan is de Superlegering nodig, de stadions kunnen leeg blijven staan, het systeem is duurzaam als het product maar verandert naar de behoeften van de gebruiker.
Een gebruiker die de balen breekt voor Udinese-Reggina en die slechts enkele spectaculaire acties van Real-PSG met de Globetrotters op het veld wil zien.
Maar voetbal is niet zomaar een product.
Het is een product dat succesvol is gebleken in zijn essentie, in zijn vorm, die in de loop van de tijd kleine aanpassingen nodig had, maar geen substantiële veranderingen.
Zoals, het is altijd geliefd geweest in zijn eenvoud en deze effectiviteit is zijn geheim.
Voetbal als sport, in zijn 17 regels ten dienste van niemand anders dan hemzelf.
De anderen die met hem trouwen en niet hij die zichzelf moet verkopen.
Het calcium dat wordt beschreven als een product begint de inhoud ervan te reguleren voor degenen die het niet of slechts gedeeltelijk volgen.
Voetbal als inhoud is gedeterritorialiseerd, uniek, beslist door de regisseur.
Maar niet erg toekomstgericht.
Want morgen zal het nieuwe gereedschappen, nieuwe mode, nieuwe technologische horizonten moeten najagen en zichzelf moeten homologeren aan geïmproviseerde producten zoals een tv-serie.
Dus waarom vragen we ons niet af of we deze route leuk vinden of niet, of het degene is die we willen volgen en navigeren of proberen aan te passen. Het kan niet worden teruggedraaid en het zou niet eens juist zijn, maar de excessen kunnen worden gestopt en het middenpad dat de toekomst garandeert kan worden gevonden.
Degene die de kosten in de hand houdt en tegelijkertijd de globaliteit garandeert, degene die de volmachten stopt en prestige geeft aan de territoria, degene die geen kleuren heeft maar zich identificeert in de kleuren, die het individu ten dienste stelt van de groep en die maakt wat ervoor staat belangrijk en niet wat erachter staat.
Ik weet dat ik al verloren heb, ik weet dat het geen strijd is om te vechten, maar als het ooit zo is, dan weet ieder van ons tenminste dat we het met eer hebben gedaan.
artikel Er is geen weg terug komt van Sport geboren.
