Er waren er nog vijf over. Cesare wist wie zijn laatste metgezellen waren op die ongelooflijke dag en hij kon ze alleen maar vrezen.
In de ontsnapping zijn jullie huurlingen: het team is niet langer degene die op het shirt is gedrukt en begint samen te vallen met de mannen die je aan je zijde hebt, maar zodra het doel de overwinning is, weer alle vijanden. Ze waren net de flamme rouge gepasseerd en in die laatste kilometer was de spanning torenhoog.
Het was niet zomaar een podium, scheidden een paar ogenblikken hen niet van een doel zoals de anderen: daar winnen betekende zich toewijden aan de goden van Fiets. Daarachter, voorbij die laatste bochten, lag Pinerolo, waar Coppi in 1949 zijn armen naar de hemel hief na alweer een baanbrekende botsing met Bartali, de rivaal aller tijden, in een "mensenetende etappe", misschien wel de beste etappe van de geschiedenis van de Giro.
Iedereen kende de impliciete waarde van die overwinning. Ze keken elkaar al een tijdje aan, maar nu raakte de tijd op: een paar ogenblikken en iemand zou vertrekken, proberend de anderen bij de finish te anticiperen. Laatste hoek. Valt Brambilla aan, de sprint begint: die seconden beginnen wanneer alles zwart wordt, onscherp. Een enkele gedachte weerklinkt: duwen, duwen, duwen.
De benen branden - zo'n podium vernietigt ze - maar Cesare weet dat hij nog een duwtje moet geven, en dan nog een. Hij hoort niets meer behalve het geraas van het opzwepende geschreeuw van het vlaggenschip via de radio. Er ontbreekt weinig.
Nog een poging: hij weet dat hij geen energie meer in zich heeft, maar hij moet het onmogelijke naar boven halen, want daar is het mogelijke niet genoeg. Opzoeken. Er staat niemand tussen hem en de finish: hij gaat aan de leiding. Laatste ritten, de benen stoppen, de rechterhand verlaat het stuur en staat juichend op. Hij was de snelste, de sterkste geweest. Hij had gewonnen.
Voor het eerst in zijn carrière kon hij op 31-jarige leeftijd zijn armen naar de hemel heffen, maar niet voor de overwinning van een teamgenoot. De overwinning was deze keer helemaal van hem. Cesare Benedetti had Pinerolo veroverd.
Het lijkt misschien een paradox, maar er is geen sport ter wereld waar het team belangrijker is dan in het wielrennen.
Er is geen andere sport waarbij atleten in zichzelf de diepste en meest verborgen overblijfselen zoeken van die energie die in de honderdvijftig, tweehonderd kilometer die al is afgelegd, is omgezet in trappen.
Fietsen is een pact, een contract gemaakt van woorden, van blikken tussen acht mensen. In dit pact geeft de meerderheid, wetende dat ze niets terug zullen krijgen. Ook hierin herkennen we de schoonheid van de motor: er is een zeer hoge mate van gratuititeit in de relatie tussen kapitein en wingman.
De wingman weet dat hij alles moet geven voor zijn kapitein, de kapitein weet dat hij van zijn wingman ook de ziel zal krijgen, als dat nodig is.
Het is een relatie van diep wederzijds vertrouwen.
Als de kapitein wint, het team wint.
Maar zelfs voor een wingman komt er dat moment waarop het team hem zegt: "Go!". Misschien wat
het gebeurt vaak, maar voor anderen zijn de kansen klein, en daarom het object van dromen.
Cesare hoorde op 23 mei 2019 dat "Go!" en hij ging, sneller dan iedereen: de droom was eindelijk werkelijkheid.
Cesare Benedetti (3 augustus 1987, Rovereto) debuteerde als prof in 2010 bij het Duitse team NetApp (destijds Continental team), dat in 2016 zijn naam veranderde in Bora-Hansgrohe. Hij behaalt zijn eerste overwinning ter gelegenheid van de twaalfde etappe van de Giro d'Italia 2019, opgedragen aan Fausto Coppi (Cuneo-Pinerolo), die zijn ploeggenoten in een sprint versloeg.
artikel De wingman: leraar van het leven komt van Sport geboren.
