VANUIT HET INTERVIEW MET EEN VRIEND
Voorwoord van een verhaal dat echt is gebeurd
Leon is als de broer die ik niet heb.
We zijn bijna even oud. De Italiaanse moeder van zijn ouders en de Franse vader waren vrienden van mij voordat hij en ik ter wereld kwamen. Hij werd een jaar na mij geboren en het kan worden gezegd dat we zijn opgegroeid als broers en samen onze groei hebben overwonnen.
Toen kwam de dag dat we elkaar plotseling uit het oog verloren.
Op 22-jarige leeftijd besloot hij onze stad te verlaten. Het is altijd dicht bij hem geweest en ik begreep het oprecht omdat ik hetzelfde gevoel voelde.
Hij is altijd een uniek en charismatisch type Leon geweest.
Een hart van goud, een mensheid zo bijzonder dat het vaak het hele gezelschap van vrienden verbaasde. Altijd in een goed humeur, vrolijk, opgewekt, positief, dromer en stand-up comedian. Een natuurlijke magneet van aandacht waarvan alleen de schepping de schepper kan zijn.
We zagen het als een referentiepunt, een positieve energie-katalysator die altijd klaar staat om naar je te luisteren, je te helpen en je aan het lachen te maken op de meest delicate en kritieke momenten van onze adolescentie. Een piraat die altijd klaar is voor avontuur. Hij hield van de zee en leefde zijn dagen als een waaghalspiraat en heer, altijd de zwaksten van de groep verdedigend, altijd in de frontlinie wanneer er behoefte was aan orde waar wanorde heerste.
Zeer geestige buitengewone intelligentie, begiftigd met enorme nieuwsgierigheid en een ontwapenende gevoeligheid.
Onder al was ik zijn broederlijke vriend
en eerlijk gezegd gaf het me een sterk gevoel, van binnen was ik er trots op en ik pochte op het voorrecht. Hij vertrouwde mij zijn diepste emoties, gevoelens, angsten en intimiteit toe. Meerdere keren heb ik de bewaarder van zijn herinneringen gevoeld, verschillende keren ben ik getuige geweest van de hardop uitgesproken gedachten voor de boze zee zoals wij waren. We wilden iets meer in het leven zoeken. We vonden dat we het verdienden. Die onwankelbare zekerheden die ons nooit in de steek lieten ... optimistische zekerheden en vertelden ons dat we vroeg of laat zouden vinden wat we zochten.
We zouden allebei een uniek en bijzonder leven hebben gehad en ik zou zeggen dat de verwachtingen, vooral voor hem, klopten.
We waren benieuwd wat er achter dat kleine stadsleven lag. We wisten allemaal dat dit niet zijn plaats was. Hij was altijd buiten de groep, maar tegelijkertijd was hij de groep zelf. We wisten dat hij ons vroeg of laat zou begroeten. Die dag kwam plotseling en vertrok precies toen ze zeiden "naar het avontuur", zonder een cent op zak die om verschillende familiale en persoonlijke redenen die hem bezighielden, ik hier niet zal blijven om het te vertellen.
Vanaf dat moment heb ik hem twintig jaar niet meer persoonlijk gezien. Onze levens hebben hun eigen weg gevolgd. Na een korte militaire loopbaan zette ik ook mijn studie voort en ontmoette ik de vrouw die spoedig mijn vrouw zou worden en we verlieten dat stadje met haar en verhuisden naar een verre stad en verder naar het noorden. Werk en carrière hebben het overgenomen en leiden me af van het verre verleden.
Met Leon spraken we af en toe aan de telefoon en hoewel de momenten steeds zeldzamer werden, leek het alsof we elkaar de dag ervoor hadden gesproken.
Elke keer hing ik aan zijn mond en luisterde naar de ongelooflijke verhalen en ervaringen die hij elk jaar opdeed en leefde zijn emoties door osmose.
Hij hield me op de hoogte van zijn vorderingen, ook in economische groei, en vertelde me over zijn grote liefdes met geweldige en mooie vrouwen die hem door het lot werden aangedaan. In dit opzicht denk ik dat ik altijd verbaasd was over zijn manier van voelen, van branden als een bos in brand naar de vrouw van wie hij hield. Hij is nooit een man van één nacht geweest, een man van avontuur. Het is altijd voor sterke emoties geweest! Maar dit heeft hem altijd kwetsbaar en naakt gemaakt, wat duidelijk in contrast staat met zijn dominante persoonlijkheid ten opzichte van het leven en de wereld, maar het maakte ook deel uit van zijn persoonlijkheid.
Wanneer we maar voelden
Ik voelde me altijd hetzelfde, als een kind dat elke nacht huivert om te wachten op de tijd van het verhaal dat zijn vader hem vertelt voordat hij in slaap valt.
Zijn avonturen, zijn eindeloze reizen, zijn verblijf in Frankrijk in de geboorteplaatsen van zijn vader.
Leon is altijd een charismatisch type geweest met een mysterieuze uitstraling, niet de klassieke knappe cover-up, maar een man die gefascineerd was door een energie die uit het verleden kwam, gehuld in een aura van oude aristocratie en een transgressieve en arrogante reiziger.
We hadden nu al meer dan een jaar niets van elkaar gehoord. Op een ochtend in de nazomer gaat mijn telefoon. Een oproep van een nummer dat ik niet in het telefoonboek had:
- Hallo. Ik ben in de stad, laten we koffie drinken?
Ik herkende meteen zijn onmiskenbare vocale timbre. Verbaasd, heel blij, vroeg ik hem waar hij was:
- Ik ben net uit de trein gestapt
Ik rende het kantoor uit, opgewonden als een kind dat naar de speeltuin ging.
Ik stapte in de auto en startte de auto en verdiepte me in het verkeer. Onderweg werd ik overvallen door een groot aantal mooie herinneringen aan onze jeugd.
Ik rende naar het station.
Ik parkeerde met risico op een boete en liep het station binnen.
Ik keek om me heen, maar in de menigte hectische reizigers en mensen onder de mensen die wachtten op hun dierbaren, kon ik hem niet vinden.
Dom genoeg was ik op zoek naar het gezicht van een jongen van twintig jaar geleden zonder te bedenken dat de tijd was verstreken met twee decennia en meer van het leven.
Dus ik besluit hem te bellen! Ik stak mijn hand in mijn zak om mijn mobiele telefoon te pakken, achter me hoor ik mijn naam van een rockzangerstem. Ik draai me langzaam om en zie hem weer, de broer die ik al jaren niet meer had gezien.
- Leon!
Laten we praten over een sterke en lange knuffel,
we laten hem met verbazing en vreugde achter over de ontmoeting. We kijken elkaar binnen enkele ogenblikken vol ongeloof aan, verbaasd over onze rimpels, ons minder gekleurde haar, met een paar kilo extra maar met dezelfde ogen als die twee gekke jonge mannen die de wereld wilden veroveren.
Vreemd, er was echter iets in zijn ogen veranderd. Een vluchtige indruk, maar dat klonk als een onmerkbare vals toon in een van die melodieën die je in verre herinneringen kunnen brengen.
Een briefje dat me een moment van verbijstering bezorgde, vergezeld van bezorgdheid.
Ik had de indruk dat de rollen waren omgedraaid.
Hij keek me vol bewondering aan en was blij me beter te zien dan hij had verwacht. Ik vroeg hem meteen hoe lang hij verbleef en dat hij natuurlijk zo lang als hij wilde mijn gast zou zijn. Hij accepteerde vol vreugde ...
- Dank u
Ik had zoveel vragen om hem te stellen en geen idee waar ik moest beginnen. Het eerste dat bij me opkwam, was of hij moe was en of hij wilde rusten.
- Ja, dank je, ik ben erg moe. Ik heb een lange reis gemaakt, helemaal getrokken!
Op dat moment gaf hij me de indruk van een man die op de vlucht was voor iets wat ik niet begreep en met grote opluchting achterliet.
Ik wilde hem niet onder druk zetten en we gingen naar mijn huis en onderweg zag ik hem zwijgend door de straten van de stad kijken met zijn gebruikelijke verbazing als een nieuwsgierig kind.
We kwamen voor het huis aan
- hier. Dit is mijn huis Leon
- mooi. Ik hou ook erg van deze stad ...
We gingen naar het huis. Hij observeert haar met een glimlach van lichtheid en vreugde. Vraag het mij
- De laatste keer dat we elkaar spraken, zei je dat je net uit elkaar was. Heb je sindsdien nieuws? Ik zie dat je alleen woont ...
- geen nieuws Leon! Allemaal hetzelfde. Ik nam een enkele tijd om mezelf te vinden en het hielp!
Ik zei het licht lachend en bijna in de vorm van een grap, maar hij wordt plotseling serieus en somber
- je hebt het heel goed gedaan, mijn vriend. Je moet heel voorzichtig zijn met wie je ontmoet.
... Vind je het erg als ik nu even rust?
Nadat ik denk dat we elkaar veel te vertellen hebben
Hij vertelde het me met een gezicht dat niet van hem was.
Een uiting van verdriet en angst. Ik voelde me er bijna ongemakkelijk bij
- Ik zou ja zeggen, mijn vriend! Zoals altijd ben ik benieuwd wat voor mooie dingen je me te vertellen hebt Leon!
- het mooie is dat ik mezelf heb kunnen "bevrijden" van een hallucinerende situatie!
Leuk nu ik hier bij jou ben.
Ik ben verre van een nachtmerrie, mijn vriend ...
De rest lijkt een absurd verhaal.
Ik ben er zeker van dat alleen jij me kunt begrijpen ... ik heb je nodig om me te helpen begrijpen wat er de afgelopen twee jaar met me is gebeurd,
Ik ben verdwaald, weet je?
Ik moet mezelf vinden en opnieuw beginnen met mijn vriend ... ik heb je hulp nodig ...
Ik keek ernaar met veel respect en aandacht… en met ongelooflijke verbazing
- reken er op! Je geeft me een grote eer en een kans om alles te beantwoorden wat je voor me hebt gedaan Leon!
Ik voelde me met een grote verantwoordelijkheid in de tussentijd dat ik hem zijn kamer liet zien en luisterde hoe hij zijn koffers aan het voeteneinde van het bed zette.
Ik wilde niet veel toevoegen aan dat korte interview, maar het maakte me extreem ontwapend en bezorgd.
Ik had die uitdrukking nog nooit in hem gezien of hem zo horen spreken. Ik herinnerde me geen beeld van hem als een verloren man.
- zeker Leon! U kunt erop rekenen! ... rust nu en doe alsof het uw huis is.
Ik zal je de sleutels achterlaten, ik ga weer aan het werk en ik ben terug in de namiddag.
- Bedankt mijn vriend! Later dan..
Ik begroette hem met een bezorgde glimlach
- Tot later ... Rust goed uit
- EINDE VAN HET EERSTE HOOFDSTUK -
Het vervolg wordt binnenkort gepubliceerd. Alle rechten zijn voorbehouden en eigendom van
Auteur: Loris Oud
Het van belang kunnen zijn:
