ຂໍ້ຜິດພາດທີ່ມາຂອງພື້ນຖານ: ໂທດຄົນໂດຍລືມສະພາບການ

ພວກເຮົາມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຄິດວ່າເຫດການສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໂດຍບັງເອີນ, ແຕ່ມີຄໍາອະທິບາຍຢ່າງມີເຫດຜົນ. ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ພວກເຮົາຊອກຫາເຫດຜົນທີ່ອະທິບາຍການກະທໍາຂອງຄົນອື່ນແລະຂອງພວກເຮົາເອງ. ພວກເຮົາພະຍາຍາມຊອກຫາສາເຫດຂອງພຶດຕິກໍາຂອງເຂົາເຈົ້າ. ການຄົ້ນຫາເຫດຜົນນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາຫ່າງໄກຈາກໂອກາດແລະອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຮົາ, ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ເພື່ອໃຫ້ເຂົ້າໃຈໂລກແລະໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ເພື່ອຄາດການລ່ວງ ໜ້າ ການກະທໍາໃນອະນາຄົດ.

ການ ກຳ ນົດສາເຫດໃຫ້ການກະ ທຳ ແມ່ນປະກົດການທີ່ຮູ້ຈັກກັນວ່າ“ ຄຸນລັກສະນະ”. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ນັກຈິດຕະວິທະຍາສັງຄົມ Lee Ross ອ້າງວ່າພວກເຮົາທຸກຄົນປະພຶດຕົວຄືກັບ“ ນັກຈິດຕະວິທະຍາທີ່ເຂົ້າໃຈໄດ້” ເພາະວ່າພວກເຮົາພະຍາຍາມອະທິບາຍພຶດຕິກໍາແລະເຮັດການອະທິບາຍກ່ຽວກັບຄົນແລະສະພາບແວດລ້ອມສັງຄົມທີ່ເຂົາເຈົ້າດໍາເນີນການ.

ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ປົກກະຕິແລ້ວພວກເຮົາບໍ່ແມ່ນ "ນັກຈິດຕະວິທະຍາທີ່ບໍ່ ລຳ ອຽງ", ແຕ່ພວກເຮົາມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຄົນຮັບຜິດຊອບ, ຫຼຸດຜ່ອນອິດທິພົນຂອງບໍລິບົດ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພວກເຮົາເຮັດໃຫ້ຄວາມຜິດພາດຂອງການລະບຸທີ່ມາພື້ນຖານຫຼືບໍ່ກົງກັນ.

ຂໍ້ຜິດພາດທີ່ມາຂອງພື້ນຖານແມ່ນຫຍັງ?

ເມື່ອພວກເຮົາພະຍາຍາມອະທິບາຍພຶດຕິກໍາທີ່ພວກເຮົາສາມາດຄໍານຶງເຖິງທັງປັດໃຈພາຍໃນຂອງບຸກຄົນແລະປັດໃຈພາຍນອກຂອງສະພາບການທີ່ພຶດຕິກໍານັ້ນເກີດຂຶ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຮົາສາມາດໃຫ້ເຫດຜົນໂດຍພື້ນຖານເຖິງພຶດຕິກໍາຂອງບຸກຄົນ, ການຈູງໃຈ, ລັກສະນະບຸກຄະລິກລັກສະນະແລະລັກສະນະເຊັ່ນ: "ລາວມາຊ້າເພາະວ່າລາວຂີ້ຄ້ານ", ຫຼືພວກເຮົາສາມາດ ຄຳ ນຶງເຖິງສະພາບການແລະຄິດວ່າ: "ລາວມາຊ້າເພາະວ່າມີລົດຕິດຫຼາຍ."

ເນື່ອງຈາກວ່າບໍ່ມີຄົນປະຕິບັດການໂດດດ່ຽວຈາກສະພາບແວດລ້ອມຂອງເຂົາເຈົ້າ, ສິ່ງທີ່ເibleາະສົມທີ່ສຸດທີ່ຈະເຮັດເພື່ອອະທິບາຍພຶດຕິກໍາແມ່ນການລວມອິດທິພົນຂອງກໍາລັງພາຍໃນແລະພາຍນອກເຂົ້າກັນ. ມີພຽງແຕ່ວິທີນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ພວກເຮົາຈະສາມາດໄດ້ຄວາມຄິດທີ່ເປັນເປົ້າasາຍເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ຂອງປັດໃຈທັງົດທີ່ຊຸກຍູ້ໃຫ້ຜູ້ໃດຜູ້ ໜຶ່ງ ປະຕິບັດໃນທາງທີ່ແນ່ນອນ.

ໃນກໍລະນີໃດກໍ່ຕາມ, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຕົກເປັນເຫຍື່ອຂອງຄວາມ ລຳ ອຽງແລະມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຄາດຄະເນຜົນກະທົບຂອງປັດໃຈຈູງໃຈຫຼືການ ກຳ ນົດໂດຍການຫຼຸດຜ່ອນອິດທິພົນຂອງບໍລິບົດໃຫ້ ໜ້ອຍ ທີ່ສຸດ, ອັນນີ້ເອີ້ນວ່າຄວາມຜິດພາດພື້ນຖານ.

ຕົວຢ່າງ, ຈິນຕະນາການສະຖານະການທີ່ເຈົ້າອາດຈະເຄີຍປະສົບ: ເຈົ້າກໍາລັງຂັບລົດຢ່າງງຽບໃນທັນທີທັນໃດທີ່ເຈົ້າເຫັນລົດທີ່ມີຄວາມໄວສູງເອົາຊະນະທຸກຄົນໃນທາງທີ່ບໍ່ສຸພາບ. ສິ່ງ ທຳ ອິດທີ່ເຂົ້າໄປໃນຈິດໃຈຂອງເຈົ້າແມ່ນອາດຈະບໍ່ເປັນການຍົກຍ້ອງແນ່ນອນ. ເຈົ້າອາດຈະຄິດວ່າລາວເປັນຄົນຂັບລົດແບບຊະຊາຍຫຼືແມ່ນແຕ່ຕິດຢາ. ແຕ່ມັນອາດຈະເປັນຄົນທີ່ມີເຫດສຸກເສີນທາງດ້ານຊີວິດຫຼືເສຍຊີວິດ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ແຮງກະຕຸ້ນທໍາອິດແມ່ນປົກກະຕິທີ່ຈະຕັດສິນກ່ຽວກັບລັກສະນະຂອງມັນ, ຫຼຸດຜ່ອນຕົວແປສິ່ງແວດລ້ອມທີ່ສາມາດກໍານົດພຶດຕິກໍາຂອງມັນໄດ້.

ເປັນຫຍັງພວກເຮົາຕໍານິຄົນອື່ນ?

Ross ເຊື່ອວ່າພວກເຮົາໃຫ້ນໍ້າ ໜັກ ຫຼາຍຂຶ້ນຕໍ່ກັບປັດໃຈພາຍໃນພຽງແຕ່ຍ້ອນວ່າພວກມັນງ່າຍກວ່າສໍາລັບພວກເຮົາ. ເມື່ອພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ຈັກບຸກຄົນຫຼືສະຖານະການຂອງລາວ, ມັນງ່າຍກວ່າທີ່ຈະສະຫຼຸບລັກສະນະຫຼືລັກສະນະບຸກຄະລິກລັກສະນະໃດ ໜຶ່ງ ຈາກພຶດຕິກໍາຂອງລາວຫຼາຍກວ່າການກວດກາຕົວແປທັງpossibleົດທີ່ເປັນໄປໄດ້ທີ່ສາມາດມີອິດທິພົນຕໍ່ລາວ. ອັນນີ້ ນຳ ພວກເຮົາໃຫ້ເຈົ້າຮັບຜິດຊອບ.

ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄຳ ອະທິບາຍແມ່ນສັບສົນຫຼາຍ. ໃນທີ່ສຸດ, ພວກເຮົາຖືຄົນອື່ນຮັບຜິດຊອບເພາະວ່າພວກເຮົາມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເຊື່ອວ່າພຶດຕິກໍາໂດຍພື້ນຖານແລ້ວແມ່ນຂຶ້ນກັບຄວາມປະສົງຂອງພວກເຮົາ. ຄວາມເຊື່ອທີ່ວ່າພວກເຮົາມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ການກະທໍາຂອງພວກເຮົາອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຮົາສົມມຸດວ່າພວກເຮົາເປັນຜູ້ຈັດການຊີວິດຂອງພວກເຮົາ, ແທນທີ່ຈະເປັນພຽງແຕ່ໃບໄມ້ເຄື່ອນຍ້າຍໄປຕາມລົມຂອງສະພາບການ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາມີຄວາມຮູ້ສຶກຄວບຄຸມວ່າພວກເຮົາບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມແພ້. ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ, ພວກເຮົາຕໍານິຄົນອື່ນເພາະວ່າພວກເຮົາຕ້ອງການທີ່ຈະເຊື່ອວ່າພວກເຮົາມີການຄວບຄຸມຊີວິດຂອງຕົນເອງຢ່າງສົມບູນ.

ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ຄວາມຜິດພາດພື້ນຖານທີ່ມາຍັງຢູ່ໃນ ຄວາມເຊື່ອໃນໂລກທີ່ທ່ຽງ ທຳ. ຄິດວ່າທຸກຄົນໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າສົມຄວນໄດ້ຮັບແລະຖ້າເຂົາເຈົ້າປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໄປຕາມທາງມັນເປັນຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າ“ ສະແຫວງຫາມັນ” ຫຼືບໍ່ໄດ້ພະຍາຍາມຢ່າງພຽງພໍ, ຫຼຸດບົດບາດຂອງສະພາບແວດລ້ອມໃຫ້ນ້ອຍທີ່ສຸດແລະເພີ່ມປັດໃຈພາຍໃນໃຫ້ສູງສຸດ. ໃນຄວາມthisາຍນີ້, ນັກຄົ້ນຄວ້າທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລເທັກຊັດພົບວ່າສັງຄົມຕາເວັນຕົກມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ບຸກຄົນມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ການກະທໍາຂອງເຂົາເຈົ້າ, ໃນຂະນະທີ່ວັດທະນະທໍາຕາເວັນອອກໃຫ້ຄວາມສໍາຄັນຫຼາຍຂຶ້ນກັບປັດໃຈສະຖານະການຫຼືສັງຄົມ.

ຄວາມເຊື່ອທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຄວາມຜິດພາດຂອງການໃຫ້ເຫດຜົນພື້ນຖານສາມາດກາຍເປັນອັນຕະລາຍຫຼາຍເພາະວ່າຕົວຢ່າງ, ພວກເຮົາອາດຈະຕໍານິຜູ້ເຄາະຮ້າຍຈາກຄວາມຮຸນແຮງຕໍ່ພວກເຂົາຫຼືພວກເຮົາອາດຈະຄິດວ່າຄົນທີ່ຖືກດ້ອຍໂອກາດຈາກສັງຄົມມີຄວາມຮັບຜິດຊອບທັງforົດຕໍ່ກັບຂໍ້ບົກຜ່ອງຂອງມັນ. ເນື່ອງຈາກຄວາມຜິດພາດທີ່ມາຂອງພື້ນຖານ, ພວກເຮົາສາມາດສົມມຸດໄດ້ວ່າຜູ້ທີ່ເຮັດ“ ບໍ່ດີ” ເປັນຄົນບໍ່ດີເພາະວ່າພວກເຮົາບໍ່ລົບກວນທີ່ຈະພິຈາລະນາປັດໃຈບໍລິບົດຫຼືໂຄງສ້າງ.

ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງບໍ່ມີເຫດການບັງເອີນທີ່ຂໍ້ຜິດພາດດ້ານການສະແດງອອກພື້ນຖານໄດ້ຖືກຂະຫຍາຍອອກໄປເມື່ອມີການອະທິບາຍກ່ຽວກັບພຶດຕິກໍາທາງລົບ. ເມື່ອເຫດການ ໜຶ່ງ ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາຢ້ານແລະເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາບໍ່ມີສະຖຽນລະພາບ, ພວກເຮົາມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຄິດວ່າໃນທາງໃດທາງ ໜຶ່ງ, ຜູ້ເຄາະຮ້າຍຕ້ອງຮັບຜິດຊອບ. ຄວາມມຸ່ງຫວັງທີ່ຈະຄິດໂລກບໍ່ຍຸດຕິ ທຳ ແລະບາງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແບບສຸ່ມແມ່ນເປັນຕາຢ້ານເກີນໄປ, ດັ່ງການສຶກສາຄົ້ນຄວ້າທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລໂອໄຮໂອສະແດງໃຫ້ເຫັນ. ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ, ພວກເຮົາ ຕຳ ນິຜູ້ເຄາະຮ້າຍທີ່ຊ່ວຍພວກເຮົາຮູ້ສຶກປອດໄພກວ່າແລະຢືນຢັນທັດສະນະຂອງໂລກຂອງພວກເຮົາຄືນໃ່.

ອັນນີ້ໄດ້ຮັບການຢືນຢັນໂດຍການສຶກສາທີ່ດໍາເນີນໂດຍກຸ່ມນັກຈິດຕະວິທະຍາຈາກມະຫາວິທະຍາໄລວໍຊິງຕັນແລະລັດອິລິນອຍ. ນັກຄົ້ນຄວ້າເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຂໍໃຫ້ 380 ຄົນອ່ານບົດຄວາມແລະໄດ້ອະທິບາຍວ່າຫົວຂໍ້ໄດ້ຖືກເລືອກແບບສຸ່ມໂດຍການພິກຫຼຽນ ໜຶ່ງ, ເຊິ່ງlyingາຍຄວາມວ່າຜູ້ຂຽນບໍ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງຕົກລົງເຫັນດີກັບເນື້ອໃນ.

ຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມບາງຄົນອ່ານສະບັບຂອງບົດປະພັນເພື່ອສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ນະໂຍບາຍການລວມເອົາແຮງງານແລະຄົນອື່ນຕໍ່ຕ້ານ. ຈາກນັ້ນເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຊີ້ບອກວ່າທັດສະນະຄະຕິຂອງຜູ້ຂຽນບົດນີ້ເປັນແນວໃດ. 53% ຂອງຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມໄດ້ສະແດງທັດສະນະຄະຕິຂອງຜູ້ຂຽນທີ່ສອດຄ່ອງກັບບົດຂຽນ: ທັດສະນະຄະຕິທີ່ສົ່ງເສີມຖ້າບົດຂຽນເປັນທັດສະນະຄະຕິທີ່ມີຄວາມັ້ນໃຈແລະຕ້ານການລວມເຂົ້າກັນໃນເວລາທີ່ບົດຂຽນຕໍ່ຕ້ານນະໂຍບາຍດັ່ງກ່າວ.

ພຽງແຕ່ 27% ຂອງຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດຮູ້ ຕຳ ແໜ່ງ ຂອງຜູ້ຂຽນການສຶກສາ. ການທົດລອງນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຕາບອດຕໍ່ສະຖານະການແລະການຕັດສິນທີ່ເລັ່ງດ່ວນ, ເຊິ່ງນໍາພວກເຮົາໄປຕໍານິຕິຕຽນຄົນອື່ນໂດຍບໍ່ຄໍານຶງເຖິງສະຖານະການທີ່ຫຼຸດລົງ.

ຄວາມຜິດແມ່ນຂອງເຈົ້າ, ບໍ່ແມ່ນຂອງຂ້ອຍ

ເປັນທີ່ ໜ້າ ສົນໃຈ, ຄວາມຜິດພາດຂອງການໃຫ້ເຫດຜົນພື້ນຖານມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຄາດຄະເນໃສ່ຄົນອື່ນ, ບໍ່ຄ່ອຍຈະເປັນຕົວເຮົາເອງ. ອັນນີ້ເພາະວ່າພວກເຮົາຕົກເປັນເຫຍື່ອຂອງສິ່ງທີ່ຮູ້ກັນໃນນາມ "ນັກສະແດງ-ນັກສັງເກດການລໍາອຽງ".

ເມື່ອພວກເຮົາສັງເກດເບິ່ງພຶດຕິກໍາຂອງຄົນຜູ້ ໜຶ່ງ, ພວກເຮົາມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະໃຫ້ການກະທໍາຂອງເຂົາເຈົ້າຕໍ່ກັບບຸກຄະລິກກະພາບຫຼືແຮງຈູງໃຈພາຍໃນຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຫຼາຍກວ່າສະຖານະການ, ແຕ່ເມື່ອພວກເຮົາເປັນຕົວລະຄອນ, ພວກເຮົາມັກຈະຖືວ່າການກະທໍາຂອງພວກເຮົາເປັນປັດໃຈສະຖານະການ. ເວົ້າອີກຢ່າງ ໜຶ່ງ, ຖ້າບາງຄົນປະພຶດບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ພວກເຮົາສົມມຸດວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນຄົນບໍ່ດີ; ແຕ່ຖ້າພວກເຮົາປະພຶດບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ມັນເປັນຍ້ອນສະພາບການ.

ຄວາມ ລຳ ອຽງດ້ານການໃຫ້ເຫດຜົນນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ເນື່ອງມາຈາກຄວາມຈິງທີ່ວ່າພວກເຮົາພະຍາຍາມໃຫ້ເຫດຜົນແກ່ຕົວເອງແລະຮັກສາຄວາມປອດໄພຂອງຕົວເອງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງລວມເຖິງຄວາມຈິງທີ່ວ່າພວກເຮົາຮູ້ສະພາບການທີ່ພຶດຕິ ກຳ ທີ່ເກີດຂຶ້ນດີກວ່າ.

ຕົວຢ່າງ, ຖ້າມີຄົນຕີພວກເຮົາຢູ່ໃນແຖບທີ່ແອອັດ, ພວກເຮົາມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໃສ່ໃຈຫຼືຫຍາບຄາຍ, ແຕ່ຖ້າພວກເຮົາຍູ້ຜູ້ໃດຜູ້ ໜຶ່ງ, ພວກເຮົາສົມມຸດວ່າມັນເປັນຍ້ອນວ່າບໍ່ມີພື້ນທີ່ພຽງພໍເພາະວ່າພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ພິຈາລະນາຕົນເອງວ່າບໍ່ສົນໃຈ. ຄົນຫຼືຫຍາບຄາຍ. ຖ້າຄົນຜູ້ ໜຶ່ງ ປອກເປືອກກ້ວຍ, ພວກເຮົາຄິດວ່າມັນບໍ່ເປັນຕາ, ແຕ່ຖ້າພວກເຮົາເຮັດຜິດພວກເຮົາຈະຕໍາ ໜິ ການປອກເປືອກ. ມັນເປັນພຽງແຕ່ວ່າ.

ແນ່ນອນ, ບາງຄັ້ງພວກເຮົາຍັງສາມາດຕົກເປັນເຫຍື່ອຂອງຄວາມບໍ່ເຂົ້າກັນໄດ້. ຕົວຢ່າງ, ນັກຄົ້ນຄວ້າຈາກສ ໂຮງຮຽນການແພດ Perelman ພົບວ່າຜູ້ກູ້ໄພບາງຄົນຮູ້ສຶກຜິດຫຼາຍຕໍ່ກັບການເສຍຊີວິດ ຈຳ ນວນຫຼວງຫຼາຍທີ່ເກີດຂຶ້ນຫຼັງຈາກໄພພິບັດ. ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແມ່ນຄົນເຫຼົ່ານີ້ປະເມີນ ອຳ ນາດແລະອິດທິພົນຂອງການກະ ທຳ ຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼາຍເກີນໄປ, ລືມຕົວແປທັງthatົດທີ່ຢູ່ ເໜືອ ການຄວບຄຸມຂອງເຂົາເຈົ້າໃນສະຖານະການທີ່ຮ້າຍກາດ.

ເຊັ່ນດຽວກັນ, ພວກເຮົາສາມາດຕໍານິຕົນເອງສໍາລັບຄວາມໂຊກຮ້າຍທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບຄົນໃກ້ຊິດ, ເຖິງແມ່ນວ່າໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວການຄວບຄຸມສະຖານະການຂອງພວກເຮົາແລະການຕັດສິນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນມີຈໍາກັດຫຼາຍ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມ ລຳ ອຽງດ້ານການໃຫ້ເຫດຜົນເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາຄິດວ່າພວກເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ຫຼາຍຢ່າງເພື່ອຫຼີກລ່ຽງຄວາມຍາກ ລຳ ບາກ, ໃນເວລາທີ່ຕົວຈິງແລ້ວພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ເຮັດ.

ພວກເຮົາສາມາດ ໜີ ຄວາມຜິດພື້ນຖານໄດ້ແນວໃດ?

ເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນຜົນກະທົບຂອງຂໍ້ຜິດພາດພື້ນຖານການສະແດງອອກພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງເປີດໃຊ້ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈແລະຖາມຕົວເອງວ່າ: "ຖ້າຂ້ອຍຢູ່ໃນເກີບຂອງຜູ້ນັ້ນ, ຂ້ອຍຈະອະທິບາຍສະຖານະການແນວໃດ?"

ການປ່ຽນແປງທັດສະນະນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາສາມາດປ່ຽນຄວາມຮູ້ສຶກສະຖານະການແລະການສະຫຼຸບໄດ້ຢ່າງສົມບູນກ່ຽວກັບພຶດຕິກໍາ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ການທົດລອງທີ່ດໍາເນີນຢູ່ທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລພາກຕາເວັນຕົກຂອງອັງກິດພົບວ່າການປ່ຽນທັດສະນະທາງວາຈາຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຕໍ່ສູ້ກັບອະຄະຕິນີ້.

ນັກຈິດຕະວິທະຍາເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖາມຄໍາຖາມຂອງຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມທີ່ບັງຄັບໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຫັນມຸມມອງຄືນພາຍໃຕ້ເງື່ອນໄຂທີ່ແຕກຕ່າງກັນ (ຂ້ອຍ-ເຈົ້າ, ຢູ່ທີ່ນີ້, ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ດຽວນີ້-ຕອນນັ້ນ). ສະນັ້ນເຂົາເຈົ້າພົບວ່າຄົນທີ່ໄດ້ຮັບການtrainingຶກອົບຮົມນີ້ເພື່ອປ່ຽນທັດສະນະຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຕໍານິຄົນອື່ນ ໜ້ອຍ ລົງແລະພິຈາລະນາປັດໃຈສິ່ງແວດລ້ອມຫຼາຍຂຶ້ນເພື່ອອະທິບາຍສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ.

ເພາະສະນັ້ນ, ພວກເຮົາພຽງແຕ່ຕ້ອງເບິ່ງພຶດຕິ ກຳ ໃນແງ່ຂອງການເອົາໃຈໃສ່, ເອົາຕົວເຮົາເອງໃສ່ເກີບຂອງຜູ້ອື່ນແທ້ to ເພື່ອພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈລາວຜ່ານສາຍຕາຂອງລາວ.

ມັນmeansາຍຄວາມວ່າຄັ້ງຕໍ່ໄປພວກເຮົາກໍາລັງຈະຕັດສິນຜູ້ໃດຜູ້ ໜຶ່ງ, ພວກເຮົາຕ້ອງຈື່ໄວ້ວ່າພວກເຮົາອາດຈະປະສົບກັບຄວາມຜິດພາດພື້ນຖານ. ແທນທີ່ຈະ ຕຳ ນິລາວຫຼືຄິດວ່າລາວເປັນຄົນ "ບໍ່ດີ", ພວກເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງແບບງ່າຍ simply ວ່າ: "ຖ້າຂ້ອຍເປັນຄົນຜູ້ນັ້ນ, ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈິ່ງເຮັດສິ່ງດັ່ງກ່າວ?"

ການປ່ຽນແປງທັດສະນະນີ້ຈະຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາກາຍເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈແລະເຂົ້າໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ, ຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ດໍາລົງຊີວິດໂດຍການຕັດສິນຄົນອື່ນ, ແຕ່ຜູ້ທີ່ມີ ຄວາມເປັນຜູ້ໃຫຍ່ທາງຈິດໃຈ ພຽງພໍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າບໍ່ມີຫຍັງເປັນສີດໍາຫຼືສີຂາວ.

ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ:

Han, J. , LaMarra, D. , Vapiwala, N. (2017) ການນໍາໃຊ້ບົດຮຽນຈາກຈິດຕະວິທະຍາທາງສັງຄົມເພື່ອຫັນປ່ຽນວັດທະນະທໍາຂອງການເປີດເຜີຍຂໍ້ຜິດພາດ. ການແພດການສຶກສາ; 51 (10): 996-1001.

Hooper, N. et. Al (2015) ການປະຕິບັດທັດສະນະຫຼຸດຜ່ອນຄວາມຜິດພາດການພິສູດພື້ນຖານ. ວາລະສານວິທະຍາສາດພຶດຕິ ກຳ ຕົວຈິງ; 4 (2): 69–72.

Bauman, CW & Skitka, LJ (2010) ການສ້າງຄຸນລັກສະນະສໍາລັບພຶດຕິກໍາ: ຄວາມແຜ່ຫຼາຍຂອງຄວາມລໍາອຽງໃນການສື່ສານໃນປະຊາກອນທົ່ວໄປ. ຈິດຕະສາດສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານແລະ ນຳ ໃຊ້; 32 (3): 269–277.

Parales, C. (2010) ຄວາມຜິດພາດ El ພື້ນຖານ en ຈິດຕະສາດ: reflexiones en torno a las contribuciones de Gustav Ichheiser. ໂຄລໍາເບຍ Revista de Psicología; 19 (2): 161-175.

Gawronski, B. (2007) ຄວາມຜິດພາດການບົ່ງຊີ້ພື້ນຖານ. ສາລານຸກົມຂອງຈິດຕະວິທະຍາທາງສັງຄົມ; 367--369.

Alicke, MD (2000) ການຄວບຄຸມຄວາມຜິດແລະຈິດຕະວິທະຍາຂອງການຕໍານິ. Psychological Bulletin; 126 (4): 556–574.

Ross, L. & Anderson, C. (1982) ຂໍ້ບົກຜ່ອງໃນຂັ້ນຕອນການໃຫ້ເຫດຜົນ: ກ່ຽວກັບຕົ້ນກໍາເນີດແລະການຮັກສາການປະເມີນທາງສັງຄົມທີ່ຜິດພາດ. ກອງປະຊຸມ: ການຕັດສິນພາຍໃຕ້ຄວາມບໍ່ແນ່ນອນ: Heuristics ແລະອະຄະຕິ.

Ross, L. (1977) ນັກຈິດຕະວິທະຍາທີ່ເຂົ້າໃຈງ່າຍແລະຂໍ້ບົກຜ່ອງຂອງລາວ: ຄວາມບິດເບືອນໃນຂະບວນການສະແດງທີ່ຕັ້ງ. ຄວາມກ້າວ ໜ້າ ທາງດ້ານຈິດຕະວິທະຍາສັງຄົມ; (10): 173-220.

ທາງເຂົ້າ ຂໍ້ຜິດພາດທີ່ມາຂອງພື້ນຖານ: ໂທດຄົນໂດຍລືມສະພາບການ se ສາທາລະນະ primero en ມູມຂອງຈິດຕະວິທະຍາ.