"De Mann, deen daf ass fir d'Stëmm vun der Poesie ass e Barbaar", Goethe geschriwwen. Mir liewen an enger Gesellschaft déi angeblech vum Barbarismus geplënnert ass, awer mir liesen ëmmer manner Gedichter. D'Verännerung vun eise Wäerter a Prioritéite erkläert dës vermeintlech Widderspréch: mir si méi informéiert, awer mir liesen manner gär fir Freed. Mir verstinn Wierder awer hir verstoppt Bedeitunge entkommen eis.
Poesie ass tatsächlech Iessen fir d'Séil. Et erwächt Emotiounen. Spillt mat Wierder a Bedeitungen. Et befollegt seng Regelen. Fräi. Grond falen. Et entkommt vun de limitéierten Signifizéierer. Et mécht nei Horizonten op. Bewosstsinn behaapten. Encouragéiert de Flow.
Vläicht ass et genau fir dëst alles datt een ëmmer manner Poesie liest. An dëser Hisiicht mengt de Philosoph Byung-Chul Han datt mir eng Phobie vun der Poesie als Gesellschaft entwéckelen well mir net méi empfaang sinn fir dee wonnerschéine literaresche Chaos mat deem mir emotional an ästhetesch musse verbannen.
Mir benotzen eng pragmatesch Sprooch, déi säi spilleresche Charakter entlooss ass
Han mengt datt mir an de leschte Joren d'Roll vun der Sprooch verarmt hunn, se op e just Informatiounssender a Produzent vu Bedeitunge verleeën. Mam alldeegleche Rush ass d'Sprooch en eminent praktescht Tool ginn, dat vu senge Signaliséierer entlooss gouf. Natierlech, "Sprooch als Informatiounsmëttel feelt normalerweis Glanz, et verféiert net", wéi den Han drop hiweist.
An der moderner Gesellschaft hu mir keng Zäit fir opzehalen an e Gedicht ze genéissen dat mat der Sprooch spillt an d'Imaginatioun iwwer dat praktescht dréckt. Duerchdroe vum deegleche Rush, "Mir sinn net fäeg d'Formen ze gesinn, déi eleng blénken", nach Han.
Tatsächlech, „A Gedichter genéisst ee seng eege Sprooch. Laboréierend an informativ Sprooch, op der anerer Säit, kann net genoss ginn [...] Amplaz spillt d'Sprooch a Gedichter. De poetesche Prinzip restauréiert seng Freed un d'Sprooch andeems se radikal mat der Wirtschaft vun der Produktioun vu Bedeitung briechen. D'Poetic produzéiert net " an an enger Gesellschaft obsesséiert mat Produktioun, Resultater an Ziler, gëtt et kee Raum fir ze bleiwen wat d'Enn vu Freed ass.
"Poesie gëtt gemaach fir ze fillen a charakteriséiert sech duerch wat se Iwwerfloss a Signifizéierer nennt [...] Iwwerschoss, d'Iwwerfloss vu Signifizéierer, ass wat d'Sprooch magesch, poetesch a verführeresch mécht. Dëst ass d'Magie vun der Poesie ". Op der anerer Säit, "D'Informatiounskultur verléiert dës Magie [...] Mir liewen an enger Sënnkultur déi den Significant, d'Form, als iwwerflächlech refuséiert. Et ass feindlech fir Freed a Form ", Han erkläert.
Am Géigesaz zu der Bedeitung, déi am wesentlechsten ass, bezéien d'Bedeitunge op d'Formen an d'Symbolik. D'Bedeitung bezitt sech op den Inhalt, d'Konzept oder d'Iddi wärend de Signifier säin Ausdrock ass, d'Manéier wéi dësen Inhalt, d'Konzept oder d'Iddi vermëttelt gëtt. Wéi och ëmmer, "Poesie ass e Versuch den Absolute duerch Symboler unzegoen", wéi de Juan Ramón Jiménez geschriwwen huet. An der Poesie ass dat wat gesot gëtt sou wichteg wéi wéi et gesot gëtt.
Mir sinn haut ze vill presséiert fir op den Inhalt ze kommen an d'Iddi ze begräifen. Mir wëllen zum Häerz vun der Matière kommen. An dëst féiert eis de spillereschen Aspekt ze vergiessen deen op Formen an Ausdréck berout. Aus dësem Grond huet Poesie déi emotional resonéiert manner a manner Plaz an der haiteger Gesellschaft.
Kognitiv Faulheet an d'Leidegkeet vun der Séil
D'Tatsaach datt mir ëmmer manner Gedichter liesen ass net nëmme wéinst eisem Verzicht op Signifizéierer a Formen, awer huet och seng Wuerzelen an der wuessender Kultur vu politesch korrekten. An enger Kultur déi ëmmer méi onbriechbar Reegele setzt, sinn d'Gedichter insurrectionär an transgressiv well se mat Onkloerheet an Ambiguititéit spillen, fest géint déi blo Produktioun vu Bedeitung.
Gedichter spillen mam Ongeschwat. Si sinn op fir Interpretatioun. Si ginn an den Terrain vun der Onsécherheet. An dëst generéiert eis ëmmer méi Aversioun. Et mécht eis onbequem ze fillen, wéi wa mir op engem Minefeld spadséieren. An dësem Kontext stellen d'Gedichter selwer en Akt vu Rebellioun géint eng wesentlech produktiv Gesellschaft duer.
Niewent dem sozialen Onbequemen erfuerdert Poesie och kognitiv Aarbecht, déi vill net méi bereet sinn ze maachen. Ëmmerhin sinn déi meescht Lieser gewinnt fir Text aus senger allgemeng kloer an einfacher Syntax ze liesen an ze decodéieren. Dëst bedeit datt mir trainéiert gi fir en Text bal direkt a "mechanesch" ze verstoen. Mir liesen mat Grond. Awer well d'Gedicht duerch eng indirekt Syntax geet, fannen vill Leit et "onverständlech".
Seng komesch Syntax, seng Tropen a seng Metafore veränneren eist Gefill vun "Onendlechkeet". Egal wéi schwéier mir probéieren, et gëtt keng Eenzegaartegkeet beim Text ze liesen. Dëst mécht eis onwuel. Et forcéiert eis aner Referenzpunkte ze sichen, dacks an eis selwer.
Parafraséiere vum Octavio Paz, all Gedicht ass eenzegaarteg an all Lieser muss eppes dran sichen, awer dacks wat se fannen ass wat se dobannen droen. Wa mir ze beschäftegt sinn no baussen ze kucken, obsesséiert mat der Produktivitéitskultur a gewinnt an eng pragmatesch Sprooch ze sinn, Poesie ze liesen ass ze nëtzlos a verwéckelt eng Übung. Da ginn mir op. Mir realiséiere net datt dës Onméiglechkeet mat Signifizéierer ze spillen den Ausdrock vun der spillerescher Onméiglechkeet ass ze genéissen iwwer dat wat am Liewen uginn an erwaart gëtt.
Source:
Han, B. (2020) D'Desaparición de los Ritualen. Herder: Barcelona.
D'Entrée Firwat liesen mir ëmmer manner Gedichter? gouf fir d'éischt verëffentlecht am Eck vun der Psychologie.
