Mir wäerten hien ëmmer mat sengem éiwege Kannerglimm erënneren. E Kand dat gär Fussball gespillt huet an deen, grouss ginn ass, enger ganzer Generatioun Dreem vun Herrlechkeet ginn huet.
De Paolo Rossi war ee vun eis, hie war d'Kand dat, wéi mir, Fussball ënner dem Haus oder am Oratorium gespillt huet, mat sengem Dram e Champion ze ginn. Wéi mir et gemaach hunn.
De Paolo Rossi war ee vun eis, well hien eis sou ähnlech war. Wéi mir war hien an de Provënzen gebuer, hien hat keng virgeheine Féiss fir de Ball ze pechen. Hien hat keng beandrockend Statur, wéi sou vill vu sengen ugräifende Kollegen. Hie konnt keen Ielebou ginn, awer hien huet se kritt. Wéi mir hat hien eng ganz normal Physik, vläicht souguer e bësse schwaach, awer seng Geschwindegkeet war virun allem mental. Hie wousst, ee Moment virun deenen aneren, wou de Ball géif goen an hien, en Ament virun deenen aneren, géif dohinner kommen. Wéi e Verteideger e Moment aus den Ae verluer huet, war et spéit, de Ball war schonn am Netz. Hien huet ni keng Méiglechkeete verpasst, tatsächlech gouf hie gesot e Stiermer ze sinn opportunistesch.
Den Paolo Rossi ze erënneren, fir déi vu menger Generatioun, gebuer an der Mëtt vun de 60er, heescht iwwer hir Jugend erzielen. Retrace d'Joren, Perioden, Momenter déi de Paolo Rossi mat senger Karriär als Foussballspiller markéiert, charakteriséiert, markéiert huet. Dat éischt Bild vum Paolo Rossi bréngt mech net zréck, wéi et natierlech wier, op déi wonnerbar Deeg vun der Sarrià zu Barcelona, wou en onvergiesslecht Mäerchen ugefaang huet mat der Nationaléquipe gefouert vum Enzo Bearzot. Et ass net emol e Bild am Schwarz-Wäiss, vu senge Gewënner Saisone mam Juventus Shirt, awer hien huet déi rout a wäiss Faarwen vu Vicenza. E Stadion. de "Romeo Menti" vu Vicenza, wou d'Lokaléquipe ugefaang huet dank den Netzwierker vu sengem Zentrum no vir ze fléien. Eng Nummer 9, e Wren all Haut a Schanken, déi ugefaang hunn all ze begeeschteren. D'Biller vum "90 ° Minuto", dem Vicenza Stadion, mat enger Kamera, déi tëscht zwou Säile vum Stadion gekippt schéngt, wat dës Schëss eenzegaarteg gemaach huet. An dann, seng Netzwierker. Esou vill.
De Vicenza vu Wonner, gefouert vum GB Fabbri, schwéier Verletzungen, Fussball Wetten, de Wiessel op Juventus, d'Nationaléquipe, Enzo Bearzot, d'Weltmeeschterschaft a Spuenien 1982, Nando Martellini a säi "Rossi, Rossi, Rossi", widderholl am eng wonnerbar obsessiv Manéier, de Golden Ball, d'Liga Titelen, d'Europäesch Coupe. Vill Momenter vun enger Karriär, déi net ëmmer einfach war, belagert mat Accidenter vun enger anerer Natur, awer op déi säin éiwegt Kand smile ëmmer fäerdeg bruecht huet dat besser ze kréien. Falen an da opstoen, wéi wann, um Terrain, hunn d'Verteideger näischt Besseres ze dinn wéi hien erof ze werfen, ze stoppen. Falen an da opstoen, méi staark wéi virdrun. Ëmmer.
Déi 6 Ziler op der Weltmeeschterschaft a Spuenien si Pärelen an eis Erënnerung als Jongen agebett. Déi Netzwierker, déi Victoiren, déi onkontrolléiert an onkontrollabel Freed, déi eis duerch d'Stroosse gezunn hunn fir ze feieren, op Autoen, Bromfietsen a Vëloen, mat engem roude Fändel dee mir net wëssen wéi, hunn eis ongeschloe gemaach. A si hunn eis gedreemt. Ee vun eis, ee wéi mir, huet d'Risen vum Fussball, wéi dem Maradona seng Argentinien, dem Zico säi Brasilien an Däitschland, den éiwege Konkurrent, zousätzlech zu Polen, an der Halleffinall geschloen.
Da kéinte mir all gewannen. Mir, wéi hien, de klengen David, kéinten déi vill Goliat besiegen, déi d'Liewen ugefaang huet virun eis ze stellen. De Paolo Rossi war ee vun eis wéi hien gespillt huet, wéi hie geschwat huet, an all Situatioun. Hie war e Frënd, vläicht, e bësse méi al, awer an deem mir eis erëm treffen.
Déi Intelligenz sou lieweg, déi säi Laachen als éiwegt Kand beliicht, wat weider als Erwuessene säin Dram vum Fussball gespillt huet. Als Kommentator huet säin toskaneschen Akzent, seng hell Aen, ëmmer de Bedauere gewisen net méi op engem grénge Rasen ze sinn. Hien hätt gär seng fréier Kollegen héieren, wéi hien säin Zil kommentéiert. Well de Paolo Rossi ee vun eis war an, wéi eis, huet hie gär Fussball gespillt.
Mat him geet e bëssen vun eisem éiwege Wiesen Peter Pan, trotz groer Hoer a knaschteg Knéien. Éiweg Kanner déi gedreemt hunn, dreemen a wäerten ëmmer dovun dreemen no engem Ball ze lafen, op de Goal ze schéissen, ee Moment rosen ze ginn, well de Goalkeeper de Schoss verworf huet.
Awer d'Roserei dauert nëmmen ee Moment. Tatsächlech um Rebuff vum Goalkeeper, als alleréischt, wéi ëmmer, kënnt de Pablito, a werft en eran, dee Ball. Hie gewënnt, mir gewannen.
Salut Pablito, ee vun eis. Fir ëmmer.
