ما همیشه او را با لبخند ابدی کودک خود به یاد خواهیم آورد. کودکی که عاشق فوتبال بازی بود و در بزرگسالی رویاهای شکوه و عظمت را به یک نسل کل بخشید.
پائولو روسی یکی از ما بود ، او کودکی بود که مانند ما با آرزوی قهرمان شدن ، زیر خانه یا در گفتار فوتبال بازی می کرد. همانطور که ما انجام دادیم.
پائولو روسی یکی از ما بود ، زیرا شباهت زیادی به ما داشت. مثل ما ، او در استان ها به دنیا آمده است ، او هیچ پای قابل قبولی برای چسباندن توپ ندارد. او مانند بسیاری از همکاران مهاجم خود قامت چشمگیری نداشت. او نمی توانست آرنج بدهد ، اما آنها را دریافت کرد. او مثل ما هیکل خیلی معمولی و شاید حتی کمی ضعیفی داشت اما سرعتش بیش از هر چیز ذهنی بود. او می دانست ، یک لحظه قبل از دیگران ، جایی که توپ به پایان می رسد و او ، یک لحظه قبل از دیگران ، به آنجا می رسد. وقتی یک مدافع برای لحظه ای از چشم او دور شد ، دیر بود ، توپ از قبل روی تور بود. او هرگز هیچ فرصتی را از دست نداد ، در حقیقت ، گفته شد که او یک مهاجم است فرصت طلب
یادآوری پائولو روسی ، برای نسل من که در اواسط دهه 60 متولد شده اند ، به معنای گفتن درباره جوانی آنها است. بازگرداندن سالها ، دوره ها ، لحظه هایی که پائولو روسی با حرفه خود به عنوان یک فوتبالیست مشخص کرده ، مشخص کرده است. اولین تصویر پائولو روسی من را بر نمی گرداند ، همانطور که طبیعی است ، به روزهای فوق العاده Sarrià در بارسلونا ، جایی که یک افسانه پری فراموش نشدنی با تیم ملی به رهبری انزو Bearzot آغاز شد. این حتی تصویری از سیاه و سفید در فصول پیروزی او با پیراهن یوونتوس نیست ، اما او دارای رنگ های قرمز و سفید ویچنزا است. یک استادیوم. "رومئو منتی" ویچنزا ، جایی که تیم محلی به لطف گلزنی های مهاجم میانی خود شروع به پرواز کرد. شماره 9 ، پوست و استخوان از بین رفته است ، که همه را متحیر می کند. تصاویر "90 درجه مینوتو" ، استادیوم ویچنزا ، با دوربینی که به نظر می رسید بین دو ستون ورزشگاه گودال شده است ، که این عکسها را منحصر به فرد می کند. و سپس ، شبکه های آن. خیلی زیاد.
ویچنزا معجزه ، به رهبری GB Fabbri ، آسیب دیدگی جدی ، شرط بندی فوتبال ، انتقال به یوونتوس ، تیم ملی ، انزو Bearzot ، جام جهانی اسپانیا در 1982 ، ناندو مارتلینی و "Rossi ، Rossi ، Rossi" او ، تکرار شده در یک روش وسواس انگیز فوق العاده ، توپ طلای ، عنوان های لیگ ، جام های اروپا. لحظات بسیاری از زندگی حرفه ای که همیشه آسان نبود ، با حوادثی از طبیعت متفاوت همراه بود ، اما لبخند ابدی فرزند او همیشه موفق به پیروزی شد. در حال سقوط و سپس برخاستن ، مانند وقتی که در زمین ، مدافعان چیزی بهتر از این نداشتند که او را به زمین بیندازند و مانع او شوند. افتادن و سپس برخاستن ، قویتر از قبل. همیشه
6 گل در جام جهانی اسپانیا مرواریدهایی است که در دوران کودکی در حافظه ما نقش بسته است. آن اهداف ، آن پیروزی ها ، آن شادی های غیرقابل کنترل و غیرقابل کنترل ، که ما را برای جشن گرفتن در خیابان ها ، اتومبیل ها ، دوچرخه ها و دوچرخه ها می کشاند ، با یک پرچم اصلاح شده ، هیچ کس نمی داند چگونه ، احساس بی نظیری در ما ایجاد کرد. و آنها ما را به خواب واداشتند. یکی از ما ، یکی مثل ما ، غول های فوتبال را شکست داده بود ، مانند آرژانتین مارادونا ، برزیل زیکو و آلمان ، رقیب ابدی ، علاوه بر لهستان ، در نیمه نهایی شکست خورد.
آن وقت همه می توانستیم برنده شویم. ما ، مانند او ، داوود کوچک ، می توانیم بسیاری از جالوت هایی را که زندگی در مقابل ما قرار دارد ، شکست دهیم. پائولو روسی وقتی بازی می کرد ، وقتی صحبت می کرد ، در هر شرایطی یکی از ما بود. او یک دوست بود ، شاید کمی بزرگتر ، اما ما در آن دیدار خواهیم کرد.
این هوش بسیار شاداب ، که لبخند او را به عنوان یک کودک ابدی روشن کرد ، که همچنان ، در بزرگسالی ، رویای خود را از فوتبال بازی کرد. به عنوان یک مفسر ، لهجه توسکایی او ، چشمان روشن او ، همیشه حسرت این را می خورد که دیگر روی یک چمن سبز نیست. او دوست داشت نظر همکاران سابق خود درباره هدفش را بشنود. چون پائولو روسی یکی از ما بود و مانند ما عاشق فوتبال بازی بود.
با وجود او ، با وجود موهای خاکستری و شکسته شدن زانوها ، کمی از ابدی بودن ما پیتر پن می رود. بچه های ابدی که خواب ، رویا و همیشه آرزو دارند که به دنبال توپ بدوند ، به دروازه شلیک کنند ، لحظه ای عصبانی شوند ، زیرا دروازه بان ضربه را رد کرد.
اما عصبانیت فقط یک لحظه ادامه دارد. در حقیقت ، روی رد کردن دروازه بان ، اول از همه ، مثل همیشه ، پابلویتو می رسد و آن توپ را به داخل می اندازد. او برنده است ، ما برنده می شویم.
سلام پابلیتو ، یکی از ما. برای همیشه.
