برخی گفتمان ها هستند که باید زمین حاصلخیز را فقط و منحصراً در بارها پیدا کنند. دقیقاً به همین دلیل، دیدن این که بسیاری از این مضامین نه تنها در دوران ترامپ، بلکه در سالن‌های تلویزیونی بزرگ که در آنها احتمالاً مسائلی که باید به آنها پرداخته شود، بیشتر شکوفا می‌شوند، تأثیرگذار است. حتی وقتی صحبت از ورزش می شود، موضوعات پایین تر و بالاتری وجود دارد، شایسته تر و کمتر شایسته.
اما در دوران قیم (برادر بزرگ)، که از یک دیستوپیا اورولی به یک برنامه تلویزیونی انبوه تبدیل شده است (توده ای که در آن تعداد کمی منشأ عنوان را به خاطر می آورند)، آنچه کم است نیز بیشترین استفاده را از مخاطب می کند.
بدیهی است که ما باید با همه اینها زندگی کنیم، اما همیشه با چشم به آنها چند قهرمان که همچنان در تلاشند تا گیاهان کوچکی را پرورش دهند که مطمئناً مقدار صنعتی میوه نمی دهند، اما از سوی دیگر کیفیت را در مرکز توجه قرار می دهند.
توجه! گول نخورید: گاهی اوقات چیزی واقعاً جالب می‌تواند از آن صحبت‌های نوار بیرون بیاید، اما فقط و فقط در صورتی که برای آن زمان صرف شود، و همچنین توجه و مراقبت کافی باشد.
وجود دارد، که من می دانم، یک عاشق دوچرخه کسی که هرگز درباره ترکیب وجودی - تقریباً - وجودی "Giro-Tour" صحبت نکرده است. "Corsa Rosa-Grand Boucle"، "Maglia Rosa-Maglia Gialla" همه هستند موضوعاتی که از هم جدا می شوند و تقسیم می شوند نه تنها فرانسوی ها و ایتالیایی ها، بلکه ایتالیایی ها و ایتالیایی ها و همچنین فرانسوی ها و فرانسوی ها.
با این حال، اکنون به نظر می رسد که اختلاف بر سر اینکه کدام مسابقه مرحله ای برتر فصل دوچرخه سواری است، یک چرخش منحصر به فرد و غیرقابل جبران دارد.
در عین حال باید گفت که این مرکز ثقل، که همگی به سمت رشته کوه های ماوراء الطبیعه جابه جا شده است، یک مسئله ناب پول است: نه حیثیت، نه شکوه، فقط و فقط اینکه چه مقدار پول پشت یک رویداد یا رویداد دیگر حرکت می کند، مهم است.
اما چرا این اتفاق می افتد و با این حال، آن دوچرخه سواری عاشقانه دیگر وجود ندارد چه کسی چالش های ابدی بین کوپی و بارتالی را انیمیشن کرد؟
یک تیم تور جهانی باید بتواند روی حداقل بودجه حساب کند تا به این شکل تعریف شود، بودجه ای که از طرف حامیانی که تیم میتوان پیدا کرد. نام‌های بزرگی که برای کسب سود روی دوچرخه سواری شرط می‌بندند متفاوت هستند: بیایید فقط به غول انگلیسی INEOS توسط جیم رتکلیف (که دارایی‌های آن بیش از 3 میلیارد یورو می‌رسد) یا قزاق‌های آستانه (که در سال 2006 توسط کنسرسیومی تصاحب شد) فکر کنیم. برخی از مهم ترین شرکت های انرژی کشور).
تیم‌های دوچرخه‌سواری، همانطور که در ورزش‌های موتوری اتفاق می‌افتد، سهمی از حق پخش تلویزیونی نمی‌گیرند، اما تغییر چندانی ندارند، زیرا هدف در هر صورت است. نام تجاری را به نمایش بگذارید در مقابل دوربین‌ها، شاید یک یا دو دونده را به فرار بفرستند تا صحنه‌ای انحصاری‌تر داشته باشند.
بدیهی است که همه مسابقات پوشش رسانه ای یکسانی ندارند: از این نظر، تور دو فرانس، جیرو دیتالیا را "با دست در جیب" شکست می دهد. تعداد فرانسوی ها قابل توجه است: تور به تنهایی 70 درصد از دید سالانه خود را به حامیان مختلف ارائه می دهد. علاوه بر این، اگر Grand Boucle حدود 150 میلیون یورو گردش مالی داشته باشد (Giro حداکثر 70، در دوران قبل از کووید)، بیش از نیمی از این درآمد از تلویزیون حاصل می شود (ما در مورد 80 میلیون تقریباً صحبت می کنیم).
پخش کنندگان رسمی این رقابت ها France TV Sport و Eurovision هستند، اگرچه در مجموع بیش از 25 پخش در سراسر جهان وجود دارد که سه هفته مسابقه را به صورت زنده پخش می کنند. بنابراین، مقایسه رابطه بین ASO و France TV Sport و رابطه بین RCS Sport و RAI جالب است: در حالی که در فرانسه توافق محکمی بین تلویزیون و سازمان‌دهندگان وجود دارد که تا سال 2025 سالانه XNUMX میلیون نفر را در اختیار دارند، در Bel Paese هر سال ما باید شاهد یک رفت و برگشت خسته کننده معمول بین RAI و RCS Sport باشیم که بدیهی است با یک توافق به پایان می رسد. بسیار فقیرتر از ترانس آلپی.
راه دیگری غیر از تیم باید در اصل جوایز مسابقه ای به دست آورید و حتی در اینجا می توان گفت که گرند بوکل دو برابر کرسا روزا ارزش دارد. در واقع، در نسخه 2018 مجموع جوایز در فرانسه به 3 میلیون یورو رسید، در حالی که در ایتالیا برگزارکنندگان فقط 1,5 میلیون یورو را در اختیار داشتند. توانایی یافتن حامیان مالی و تامین کنندگان وظیفه برگزارکنندگان است که هر چه قدرتمندتر باشند، توانایی بیشتری در غنی سازی مسابقه و در نتیجه جذاب تر کردن آن برای بزرگان دو چرخ دارند.
بنابراین جای تعجب نیست که سازمان ورزش آموری آمریکا (ASO) به جایی می رسد که RCS Sport هنوز رویای پا گذاشتن را دارد. در تمام این موارد همچنین باید پذیرفت که وظیفه ASO با اعتبار بیشتری که مسابقات فرانسه در سطح ورزشی جهانی دارد تسهیل می‌شود: اولین بار متولد شد، و ورود نمادین به شانزلیزه، می تواند تکیه کند یک حرکت دوچرخه سواری پر جنب و جوش تر و هزاران دلیل کم و بیش مشکوک دیگر.
بنابراین انتخاب خدایان واضح تر به نظر می رسد تیم بزرگ برای به میدان گذاشتن بهترین ترکیب‌ها در تور، نه در ژیرو، و در مسیری باقی می‌ماند که امسال واقعا امیدوارکننده به نظر می‌رسد، اما تنها میتوان روی 2 عضو 10 برتر UCI حساب کرد: ریچارد کاراپاز و ژوائو آلمیدا. علاوه بر قهرمان اکوادور و پرتغالی، وینچنزو نیبالی (آستانا)، دونده مارک کاوندیش (که با چهار پیروزی در تور سال گذشته رکورد ادی مرکس را در تعداد مراحل قهرمانی فرانسه به طور مطلق برابر کرد) نیز حضور خواهد داشت. یعنی 34) و ستاره تام پیدکاک، قهرمان جهان در Cyclocross. به طور خلاصه، بازیگران بدترین بازیگران نیستند، اما به نظر می رسد که باید به دیدن بیشتر و بیشتر عادت کنیم. Giro d'Italia به عنوان سکوی پرتاب برای جوانان آینده دار و یک راهپیمایی پایان کار برای افتخارات قدیمی، زیرا در ماه ژوئیه در فرانسه همه ستارگان لحظه حضور خواهند داشت: آلافیلیپ، ون در پول، وان آرت، پوگاکار، روگلیک تنها نام هایی هستند که بیشترین سروصدا را ایجاد می کنند، اما فهرست پدیده ها می توانند برای چندین خط دیگر ادامه پیدا کنند.
آیا می توان کاری برای تغییر این روند انجام داد؟ در ماه مه نه، برعکس: باید روی مبل بنشینید (یا برای کسانی که می توانند، به خیابان بروید) و از نمایش لذت ببرید، زیرا حتی بدون حملات سربالایی "پیکاچو" (پوگاکار) یا بدون ریتم های جهنمی WVA (Wout Van Aert) می توانید لذت ببرید: شاید زمان مناسب برای میکل لاندا بدبخت ابدی یا بازگشت به سبک برنده سابق باشد. تام دومولن. خوبیش اینه که این یک ژیرو غیر قابل پیش بینی خواهد بودبرخلاف نسخه گذشته که در آن برنال از دست دادن "جایزه بی نهایت" دشوارتر از بردن آن بود.
در 6 می شروع می شود، اما از مجارستان، جایی که دو مرحله مناسب برای دوندگان سرعت برگزار می شود و در میانه یک تایم تریل که با این حال تفاوت چندانی نخواهد داشت. بازگشت به Bel Paese بلافاصله با صدای بلند شروع می شود: 172 کیلومتر در کوه های سیسیلی با ورود به Etna. اولین تماس واقعی برای مردان طبقه بندی. روزها در پی آن است که از شبه جزیره بالا می روید و Procida (پایتخت فرهنگی ایتالیا)، مولیز، امیلیا و سپس جنوا را لمس می کنید و سپس به Piedmont می روید و در نهایت کوه های آلپ مخوف را می بینید.
شروع، صعود به Cogne، سپس بلافاصله پنج ستاره از مرحله 202 کیلومتری است که سالو را به Aprica متصل می کند. اما مرحله رجینا مطمئناً شماره 20 است: از بلونو تا Marmolada (Passo Fedaia)، با گذرگاه San Pellegrino و بالاتر از همه گذرگاه Pordoi، که می تواند ثابت شود که دروگر قربانیان برجسته است.
اما مطمئناً باید کاری انجام شود زیرا کورسا روزا سزاوار توجه کمی نیست: هنوز هم تئاتری است که میزبان نبردهای قهرمانانه، صعودهای سرگیجه آور و بزرگترین بازیگرانی است که این ورزش تا به حال شناخته است. اول از همه، باید متوجه باشیم که دوچرخه‌سواری - مثل هر چیز دیگری - اکنون به این سمت می‌رود و دیگر نمی‌توان گفت که بازگشت به رمانتیسم دوچرخه‌سواری هنوز امکان‌پذیر است.
شاید جاه طلبی ها برای فرمان دادن به پول باز خواهند گشت، اما مطمئناً این چیزی نیست که به این زودی اتفاق بیفتد. در نتیجه، اگر به سطوح اقتصادی آنچه که اکنون «سوپرآلیاژ» دو چرخ تعریف می شود نتوان رسید، تنها می توانیم به داشتن جذاب ترین مسابقه بسنده کنیم. و در مورد نمونه ها، ما مشتاقانه منتظر زمان های بهتر خواهیم بود.
روزگاری که از افسانه گفتن برای خود دست برداریم و در کوچه و خیابان برگردیم تا حماسه را زندگی کنیم.
مقاله Maglia Rosa، رنگی که به طور فزاینده ای محو می شود از جانب ورزش متولد شد.
