De band tussen moeders en kinderen is een van de sterkste die er bestaat. In de loop van de tijd doorloopt deze relatie echter verschillende stadia, dus als ze niet adequaat wordt bijgewerkt en beheerd, met een flinke dosis flexibiliteit waardoor rollen kunnen worden vernieuwd, kan het een zekere hoeveelheid conflicten veroorzaken die uiteindelijk leiden tot emotionele afstand.
Wat ons gelijk maakt, scheidt ons ook
In 2016 hebben onderzoekers van de Universiteit van Californië en de Stanford University ze ontdekten dat de moeder-dochterrelatie onderscheidende kenmerken had die niet duidelijk waren in andere familiebanden.
Precies, ze zagen dat het volume grijze stof vrij gelijkaardig was bij moeders en dochters op sommige gebieden die verband houden met emoties, evenals de morfologie van het 'emotionele brein'. In de praktijk, ik Onze emotionele circuits lijken sterk op die van onze moeders.
Maar die gelijkenis is geen garantie voor synchronisatie en vloeiendheid in relaties. Of in ieder geval niet altijd. In feite kunnen deze overeenkomsten de reden zijn waarom de relatie tussen moeders en dochters een van de meest complexe, moeilijk en delicaatste is om te beheren. Het is geen toeval dat veel volwassenen in staat zijn om conflicten met anderen assertief op te lossen, maar niet over de psychologische middelen beschikken om met meningsverschillen met hun moeder om te gaan.
De relatie tussen moeder en dochter is vaak gebaseerd op ambivalentie; dat wil zeggen, het combineert tegenstrijdige behoeften en gevoelens, aangezien het wordt gekenmerkt door een hoge emotionele intensiteit waarin eenheid en gehechtheid samengaan met de behoefte aan afstand en autonomie. Als gevolg hiervan komen meningsverschillen vaak voor.
Geprojecteerde inhoud, de verantwoordelijkheid van de dochters
Een van de sleutels tot het conflict in de relatie tussen moeder en dochter ligt juist in die emotionele overeenkomsten. Soms werpen we onze schaduw op anderen. Door dit verdedigingsmechanisme we schrijven aan een ander gevoelens, verlangens, impulsen of overtuigingen toe die we niet herkennen als de onze, omdat het accepteren ervan het beeld dat we van onszelf hebben zou veranderen.
Wanneer we deze inhouden geprojecteerd zien in bijvoorbeeld het gedrag van onze moeder, reageren we. Die reactie is niet rationeel, maar komt uit de diepten van ons onbewuste. Als gevolg hiervan kunnen we ons ongemakkelijk of boos voelen en hem gedragingen, ideeën of emoties verwijten die eigenlijk ook bij ons horen, maar we willen ze niet accepteren.
In dit geval kunnen onze moeders als een spiegel fungeren en ons een weerspiegeling geven waarin we onszelf niet willen herkennen. Dit genereert een intense reactie van afwijzing, die niet echt gericht is op de andere persoon, maar op de psychologische inhoud die ons niet aanstaat.
Repliceer de infantiele relatie, het deel van de verantwoordelijkheid van de moeders
De complexiteit van de moeder-dochterrelatie gaat verder dan de mechanismen van projectie. Vaak ontstaan discussies, conflicten en meningsverschillen omdat moeders hetzelfde relatiepatroon blijven herhalen waarmee ze hun kinderen behandelden toen ze jong waren.
Dat relationele model gaat soms door verwijten of opleggingen. Als gevolg hiervan reageren kinderen door te rebelleren, zoals ze deden toen ze tieners waren. Het feit dat volwassenen met een succesvol leven die in staat zijn om goede interpersoonlijke relaties te onderhouden, uiteindelijk het gevoel krijgen dat hun moeder hen boos maakt, komt grotendeels doordat ze terug in de tijd zijn gereisd naar een ander evolutionair stadium.
Moederschapsgedrag kan een emotionele trigger zijn die ons naar eerdere stadia van onze ontwikkeling brengt, op een leeftijd waarop we misschien niet zo assertief en zelfverzekerd waren als nu, omdat we nog niet over communicatieve en conflictoplossende vaardigheden beschikten. Het is een echte regressie die leidt tot herhaalde discussies, in een lus, over verschillende onderwerpen, maar waarbij dezelfde patronen en dezelfde antwoorden uit het verleden worden herhaald.
Onopgeloste conflicten, verantwoordelijkheid voor beide
In veel gevallen komen de ruzies en meningsverschillen in de relatie tussen moeders en dochters niet uit het heden maar uit het verleden, uit latente conflicten. Wanneer sommige problemen niet zijn opgelost in de geschiedenis van de beperking, worden ze van tijd tot tijd versleept en opnieuw geactiveerd, elke keer dat bepaalde voorwaarden worden herhaald.
In situaties waarin een dochter bijvoorbeeld gedwongen werd het ouderschap op zich te nemen of emotionele verwaarlozing in de kindertijd heeft meegemaakt, worden 'claims' geactiveerd. Op een bepaalde manier begint men door verwijten terug te vorderen wat men als dochter niet heeft ontvangen.
Evenzo, als de moeder haar dromen heeft moeten opgeven om een kind groot te brengen, is het net zo waarschijnlijk dat ze in de toekomst aandacht en zorg nodig zal hebben. Die moeder kan haar frustratie blijven uiten op haar volwassen kinderen. Ze kan hoge verwachtingen hebben van haar 'opoffering' en als haar kinderen die niet waarmaken, kan ze zich teleurgesteld voelen en het haar kwalijk nemen.
Creëer een nieuwe moeder-dochterrelatie
De relatie tussen moeder en dochter mag niet stagneren, maar moet worden bijgewerkt om zich aan te passen aan de verschillende levensfasen en de veranderende behoeften van elk. Het is belangrijk om na te denken over die band en te begrijpen hoe het ons leven beïnvloedt.
De realiteit van de relatie onder ogen zien kan moeilijk zijn, maar daarom niet minder noodzakelijk. De band is misschien niet alles waar de moeder of dochter op heeft gehoopt of gedroomd, dus het is essentieel om de verwachtingen bij te stellen.
Conflicten ontstaan immers meestal wanneer de een of de ander niet voldoet aan wat van hem wordt verwacht. In dit geval is het het beste om de relatie te benaderen zoals elke andere volwassen band, wat betekent dat je de "beperkingen" of manier van zijn van de ander meer terloops accepteert. Het gaat erom de ander te accepteren zoals hij is, zonder te verwachten dat hij of zij perfect is of in ons model past. Dit voorkomt dat we dingen zo persoonlijk opvatten en kan de relatie enorm verbeteren.
Natuurlijk is het ook van vitaal belang dat iedereen omgaat met zijn 'emotionele rotzooi'. Christiane Northrup verklaarde dat "De beste erfenis van een moeder is om als vrouw te worden genezen." Maar hij schreef ook aan zijn dochters dat het belangrijk is "bevrijd jezelf van een zware vrouwelijke erfenis van verslaving die van moeder op dochter wordt doorgegeven".
We moeten allemaal accepteren wat we van onze ouders hebben gekregen: het goede en het slechte, het zoete en het bittere. Tegelijkertijd moeten ouders de kloof accepteren tussen wat hun kinderen zijn en wat ze zouden willen dat ze zijn. Afwijzing, vechten of willen dat dingen anders zijn, heeft de neiging ons te verzwakken, terwijl acceptatie ons geneest.
Het is een bevrijdende stap die ons openstelt voor het leven en die de band niet verslechtert, maar juist versterkt. Nu vanuit een meer volwassen, flexibele en verzoenende houding waarin iedereen de ruimte heeft om zijn rol en verwachtingen te herdefiniëren, zich meer op zijn gemak voelen in die prachtige relatie tussen ouders en kinderen.
Bronnen:
Yamagata, B. et. Al. (2016) Vrouwspecifieke intergenerationele transmissiepatronen van het menselijke corticolimbische circuit. De Journal of Neuroscience; 36 (4): 1254-1260.
Champagne, FA et. Al. (2006) Maternale zorg geassocieerd met methylering van de oestrogeenreceptoralfa1b-promoter en oestrogeenreceptor-alfa-expressie in het mediale preoptische gebied van vrouwelijke nakomelingen. endocrinologie; 147:2909-2915.
De ingang Moeder-dochterrelatie, van elkaar houden en constant boos worden werd voor het eerst gepubliceerd in Hoek van de psychologie.
