- Advertentie -
Kom uit emotionele afhankelijkheid
We houden ons vast aan een verhaal dat zich voedt met afwijzing, onszelf verloochent, gevangen zit in de absurde overtuiging geliefd te zijn bij degenen die niets over ons willen weten. We raken "verslaafd" aan giftige relaties, emotioneel afhankelijk, ook al geven ze ons een slecht gevoel en voegen ze alleen maar pijn toe aan ons leven. De psycholoog legt de achtergrond van deze "buitensporige" manier van liefhebben uit. En dan helpt het je te begrijpen of je last hebt van een test
- Advertentie -
Adele H. is een film van regisseur Francois Truffaut gebaseerd op de dagboeken van de dochter van Victor Hugo. Een liefdesverhaal, zoals de ondertitel zegt. Het vertelt over het overweldigende gevoel van deze jonge vrouw voor een man die volkomen onverschillig tegenover haar staat. Wat haar ertoe zal brengen zichzelf te vernederen, zich te onderwerpen en geleidelijk de weg kwijt te raken.
Het leven van de briljante Franse beeldhouwster Camille Claudel, leerling en minnaar van de grote Auguste Rodin gedurende meer dan vijftien jaar, biedt ons een hartstochtelijke, stormachtige en uitputtende liefde die haar zal doen sterven in een gesticht na een verschrikkelijke internering die dertig jaar heeft geduurd.
Het zijn twee verhalen van intense, allesomvattende, obsessieve passie. Reizen door het lijden van vrouwen in een wanhopige zoektocht naar genegenheid waar verlangen en waanzin gevaarlijk gecombineerd worden. Er zijn ook veel algemene verhalen die er in sommige opzichten op lijken. Die zijn gebaseerd op intense, kwellende, ambivalente, destructieve gevoelens. Dat laat je lijden. Die worden geïdentificeerd als 'liefde'. Het is waar: liefde maakt ons altijd verslaafd. Dat is het mooie van deze overweldigende en buitengewone ervaring. We worden een beetje overdreven en ziekelijk, want zonder de ander kunnen we niet zijn, overleven we niet, missen we iets. We gaan elkaar binnen, we lopen vol, we worden ondergedompeld. Soms lopen we vast. Een band hebben betekent immers "gebonden zijn" aan iemand. Als we uit belangrijke relaties worden gerukt, lijden we onvermijdelijk. In die zin zijn we altijd verslaafd aan liefde.
Het zijn de banden die bepalen wie we zijn. Alleen door de sterkste verslavingen begrijpen we onszelf, we structureren onszelf. Vanaf de eerste vroege ervaringen met de significante figuren die voor ons zorgen, meestal de moeder, ervaren we een patroon van gehechtheid dat we vaak terugvinden in intieme relaties met volwassenen. Het is door een bevredigende en gelukkige vroege verslaving dat we opgroeien, autonoom kunnen worden en weten hoe we een 'gratis verslaving' kunnen creëren met een partner, die ons niet diep bedreigt.
Maar het wordt vaak ingewikkeld. We zijn nog nooit zo weerloos als op het moment waarop we liefhebben, dacht Freud, omdat we in de liefde de meest kwetsbare delen van onszelf plaatsen. Wat misschien niet genoeg georganiseerd is en ons daarom extreem kwetsbaar maakt, wanhopig op zoek naar een emotionele erkenning, naar een onvoorwaardelijke liefde, degene die we nooit hebben gehad. We proberen emotionele tegoeden af te betalen die horen bij ervaringen die in het verleden wegzakken. Iemand hield niet genoeg van ons, ze vertelden ons dat we niet de moeite waard zijn, dat we alles moeten doen om genegenheid te verdienen. Verlating, afwijzing, devaluatie, we hebben ze al gekend, en dan kwellen we onszelf in de illusie dat we de dingen en de persoon kunnen veranderen. We worden ertoe geleid om te lang tevergeefs te lijden en te volharden. We klampen ons vast aan een verhaal dat zich voedt met afwijzing, onszelf verloochent, gevangen zit in de absurde overtuiging geliefd te zijn bij degenen die niets over ons willen weten, niet kunnen of kunnen. Van degenen die moeilijkheden, problemen, ontberingen hebben en toch geloven we dat we kunnen redden. Van degenen die onbereikbaar zijn, maar we willen benaderen. Of we springen van de ene relatie naar de andere zonder ooit een echte "ontmoeting" te hebben. We raken "verslaafd" aan giftige relaties, emotioneel afhankelijk, ook al geven ze ons een slecht gevoel en voegen ze alleen maar pijn toe aan ons leven. We verzinken in een toestand van wanhoop, angst, onzekerheid waaraan we niet kunnen ontsnappen, ook al erkennen we het als onbevredigend: we kunnen niet zonder. Een zelfvernietigende liefde. Liefdesverslaving is de Engelse term die deze toestand identificeert. Natuurlijk helpt de mythe van romantische liefde, die onze cultuur zo dierbaar is, ons niet. Omdat het destructieve en vernietigende relaties voorstelt, zoals droomrelaties. Stelt vervalste "wetten" over liefde voor. Dat de zoektocht naar liefde de basis is van geluk, bijvoorbeeld dat het gevoel voor altijd is en vooral dat er een specifieke persoon voor ons is die ons kan voltooien, dat als we ons verzetten en ons inzetten, de ander zal veranderen, dat want liefde wordt getolereerd. Mythe vooral tegen vrouwen, altijd opgeroepen om te steunen, te begrijpen, stand te houden. Verergerd door ongunstige vrouwelijke archetypen, zoals de eerste vrouwelijke modellen voor kleine meisjes, de prinsessen, die alleen maar mooi hoeven te zijn, wachten om gekozen te worden en onvoorwaardelijk van hun prins houden.
Het pad om te ontsnappen aan een sentimentele bestemming die ons ongunstig lijkt, is een innerlijke reis door angsten, afwezigheid en tekortkomingen. Om vitale energieën te ontdekken waar we altijd van worden voorzien, ook al lijkt het er niet op. Schrijf je af van dat idee van kwetsbaarheid van onszelf, van niet alleen kunnen zijn, van niemand zijn zonder partner. Zet de ander in reflectie opzij en word je bewust van onze houding en de dingen die we in onze relaties herhalen. We proberen onze verslaving te zien als iets dat kan worden veranderd. En we nemen de tijd om de mensen te herkennen die ons goed behandelen en ervoor zorgen dat we ons geliefd voelen. We moeten actief aan onszelf werken om te leren alleen te zijn en vrije manieren van leven te ontdekken, niet om ons te voltooien of te redden, maar om uit te breiden, om meer aan onszelf te geven.
Het leven van de briljante Franse beeldhouwster Camille Claudel, leerling en minnaar van de grote Auguste Rodin gedurende meer dan vijftien jaar, biedt ons een hartstochtelijke, stormachtige en uitputtende liefde die haar zal doen sterven in een gesticht na een verschrikkelijke internering die dertig jaar heeft geduurd.
Het zijn twee verhalen van intense, allesomvattende, obsessieve passie. Reizen door het lijden van vrouwen in een wanhopige zoektocht naar genegenheid waar verlangen en waanzin gevaarlijk gecombineerd worden. Er zijn ook veel algemene verhalen die er in sommige opzichten op lijken. Die zijn gebaseerd op intense, kwellende, ambivalente, destructieve gevoelens. Dat laat je lijden. Die worden geïdentificeerd als 'liefde'. Het is waar: liefde maakt ons altijd verslaafd. Dat is het mooie van deze overweldigende en buitengewone ervaring. We worden een beetje overdreven en ziekelijk, want zonder de ander kunnen we niet zijn, overleven we niet, missen we iets. We gaan elkaar binnen, we lopen vol, we worden ondergedompeld. Soms lopen we vast. Een band hebben betekent immers "gebonden zijn" aan iemand. Als we uit belangrijke relaties worden gerukt, lijden we onvermijdelijk. In die zin zijn we altijd verslaafd aan liefde.
Het zijn de banden die bepalen wie we zijn. Alleen door de sterkste verslavingen begrijpen we onszelf, we structureren onszelf. Vanaf de eerste vroege ervaringen met de significante figuren die voor ons zorgen, meestal de moeder, ervaren we een patroon van gehechtheid dat we vaak terugvinden in intieme relaties met volwassenen. Het is door een bevredigende en gelukkige vroege verslaving dat we opgroeien, autonoom kunnen worden en weten hoe we een 'gratis verslaving' kunnen creëren met een partner, die ons niet diep bedreigt.
Maar het wordt vaak ingewikkeld. We zijn nog nooit zo weerloos als op het moment waarop we liefhebben, dacht Freud, omdat we in de liefde de meest kwetsbare delen van onszelf plaatsen. Wat misschien niet genoeg georganiseerd is en ons daarom extreem kwetsbaar maakt, wanhopig op zoek naar een emotionele erkenning, naar een onvoorwaardelijke liefde, degene die we nooit hebben gehad. We proberen emotionele tegoeden af te betalen die horen bij ervaringen die in het verleden wegzakken. Iemand hield niet genoeg van ons, ze vertelden ons dat we niet de moeite waard zijn, dat we alles moeten doen om genegenheid te verdienen. Verlating, afwijzing, devaluatie, we hebben ze al gekend, en dan kwellen we onszelf in de illusie dat we de dingen en de persoon kunnen veranderen. We worden ertoe geleid om te lang tevergeefs te lijden en te volharden. We klampen ons vast aan een verhaal dat zich voedt met afwijzing, onszelf verloochent, gevangen zit in de absurde overtuiging geliefd te zijn bij degenen die niets over ons willen weten, niet kunnen of kunnen. Van degenen die moeilijkheden, problemen, ontberingen hebben en toch geloven we dat we kunnen redden. Van degenen die onbereikbaar zijn, maar we willen benaderen. Of we springen van de ene relatie naar de andere zonder ooit een echte "ontmoeting" te hebben. We raken "verslaafd" aan giftige relaties, emotioneel afhankelijk, ook al geven ze ons een slecht gevoel en voegen ze alleen maar pijn toe aan ons leven. We verzinken in een toestand van wanhoop, angst, onzekerheid waaraan we niet kunnen ontsnappen, ook al erkennen we het als onbevredigend: we kunnen niet zonder. Een zelfvernietigende liefde. Liefdesverslaving is de Engelse term die deze toestand identificeert. Natuurlijk helpt de mythe van romantische liefde, die onze cultuur zo dierbaar is, ons niet. Omdat het destructieve en vernietigende relaties voorstelt, zoals droomrelaties. Stelt vervalste "wetten" over liefde voor. Dat de zoektocht naar liefde de basis is van geluk, bijvoorbeeld dat het gevoel voor altijd is en vooral dat er een specifieke persoon voor ons is die ons kan voltooien, dat als we ons verzetten en ons inzetten, de ander zal veranderen, dat want liefde wordt getolereerd. Mythe vooral tegen vrouwen, altijd opgeroepen om te steunen, te begrijpen, stand te houden. Verergerd door ongunstige vrouwelijke archetypen, zoals de eerste vrouwelijke modellen voor kleine meisjes, de prinsessen, die alleen maar mooi hoeven te zijn, wachten om gekozen te worden en onvoorwaardelijk van hun prins houden.
Het pad om te ontsnappen aan een sentimentele bestemming die ons ongunstig lijkt, is een innerlijke reis door angsten, afwezigheid en tekortkomingen. Om vitale energieën te ontdekken waar we altijd van worden voorzien, ook al lijkt het er niet op. Schrijf je af van dat idee van kwetsbaarheid van onszelf, van niet alleen kunnen zijn, van niemand zijn zonder partner. Zet de ander in reflectie opzij en word je bewust van onze houding en de dingen die we in onze relaties herhalen. We proberen onze verslaving te zien als iets dat kan worden veranderd. En we nemen de tijd om de mensen te herkennen die ons goed behandelen en ervoor zorgen dat we ons geliefd voelen. We moeten actief aan onszelf werken om te leren alleen te zijn en vrije manieren van leven te ontdekken, niet om ons te voltooien of te redden, maar om uit te breiden, om meer aan onszelf te geven.
Bron: d.repubblica.it
Loris Oud
- Advertentie -
