De eerste die ik had geschreven
het ging over een deel van mijn leven, over echte gebeurtenissen, de
elementen van fantasie waren er maar heel weinig; bij deze was het anders, het was
volledig vrucht van mijn verbeelding. Zo geschreven, van week tot week
week - met de angst om de levering van
mik op lezers - zonder plan, zonder strategie, alleen improvisatie.
Ik dacht terug aan de meest opvallende feiten en was blij te zien dat ze allemaal voor geboren waren
geval. Ik moest denken aan het verhaal dat Massaron zei: de personages doen dat
ze willen, het kan ze niet schelen wat de auteur in gedachten heeft. Het leek een soort
van hekserij en in plaats daarvan had hij gelijk. Ik had mezelf getest door de mijne te motiveren
hersentraining zodat hij iets van hemzelf kon creëren. En sinds in
extreme situaties, ik breng het beste naar boven om mijn c ** o te redden, waar ik naar toe was gekomen
schrijf ongeveer zeventig afleveringen.
Not For Fashion Victim had me laten leren terwijl ik de
wonder van de lezer. En nu ik met een einde moest komen, was ik opgewonden.
Op negen januari kom ik tot de conclusie van de roman. ik heb het
Giaco en Valeria, geschreven in drie afleveringen, hebben besloten ze allemaal samen te lezen.
Ik bekijk ze opnieuw, de een na de ander, ik controleer of er geen fouten zijn,
Ik haal diep adem en druk op enter. Op het telefoondisplay wordt weergegeven dat het
bericht is afgeleverd.
Uiterlijk. Ik zie eruit alsof je de uitkomst van een zwangerschapstest verwacht. Ik loop
heen en weer door de kamer om een schatting te maken van de tijd die het kan duren
lezen, om een mening te krijgen, om een reactie te ontvangen.
Een reactie die even later komt.
Beiden zijn enthousiast - maar dat was te verwachten: ik ben bevooroordeeld. Misschien voor de
moment, het einde kan beter geheim blijven. Nu is het mijn beurt om een
oordeel. Ik zet alle weddenschappen bij elkaar en probeer ze te combineren
maak het verhaal vloeiender. Ik zal veel moeten werken en aangezien jij dat niet kunt
vertrouw op rebels en onmogelijk te managen karakters, dat wil ik niet
vorderingen maken.
Na twee weken heb ik een tocht die er goed uitziet, besluit ik
stuur het naar mijn literair agent zodat een criticus het kan lezen
om een mening te hebben. In afwachting van een willekeurige reactie ga ik verder met schrijven
het verhaal van Eva en tien dagen later heb ik twee afleveringen klaar. Ik besluit om
lanceer de première de volgende maandag: de lezers zullen blij zijn, maar ik ben het
vrolijk op diezelfde maandag een beetje minder op, als ik de reactie krijg
willekeurig. Mijn agent heeft het naar mij gemaild. Ik zit naast de
bed zit de telefoon in het stopcontact. Ik open het document en ga naar binnen
stilte, begin ik te lezen.
Zelfs als je ziet dat 'de roman een groot potentieel en veel interessante ideeën heeft', zijn de gebreken - degene die ik zelf had opgemerkt - nu zwart-wit en geen vergissing. Ik complimenteerde mezelf te snel. Ik dacht dat ik de psychologie van de personages respecteerde, maar op sommige plaatsen heb ik de indruk dat ik het heb afgedwongen. Zelfs de geloofwaardigheid van de overgeleverde gebeurtenissen, die ik voorheen als goed beschouwde, lijkt me nu zwak. Ik was goed, maar niet goed genoeg. Of misschien niet.
Ik heb de roman net op een andere manier opgevat: een episodisch verhaal is anders dan een verhaal dat in één adem moet worden gelezen. Als ik op de Facebook-pagina altijd degene ben geweest die lezers heeft verteld wanneer ze moeten stoppen, met een hele roman zullen ze het beslissen.
Met een plan en achter de schermen weet ik dat ik een beter verhaal kan schrijven, en dat is wat ik ga doen.
Omwille van het verhalende tempo zijn er afleveringen die ik zal moeten opgeven. Ter compensatie zal ik andere uitvinden en ruimte geven aan enkele personages die in de eerste versie een marginale rol speelden. Het einde dat ik al heb geschreven, kan ook veranderen.
Een film is anders dan een fictie: het is tijd om het podium op te gaan, hard te werken, een nieuw verhaal te schrijven, maar niet zomaar een verhaal: we hebben het over Melissa.
Illustratie door Valeria Terranova
De post The Woman Who Lived Twice - en het is niet de Kim Novak-film verscheen eerst op Grazia.
