Jerry Calà en Guido Nicheli, alias de Dogui, is een perfecte combinatie van de Italiaanse cinema van de jaren 80. Van kerstvakantie tot Sapore di Mare tot de laatste film Vita Smeralda, in 2006 voordat de Milanese acteur overleed.
Jerry Calà wilde hem herinneren in een van zijn posts op Facebook tijdens de quarantaine, ontleend aan zijn boek Una Vita da Libidine, waarin hij zich zijn vriend herinnert tijdens het filmen van Professione Vacanze.
Je bent klaar? Op dinsdag en vrijdag geef ik je zoals gewoonlijk een hoofdstuk van mijn boek #unavitadalibidine 13 Monopoli ...
Gepubliceerd door Jerry Cala su Vrijdag 24 april 2020
Bij de cast heb ik mijn vrienden betrokken, allereerst mijn vriend Zampetti, Guido Nicheli. We werkten vaak samen, de grote Dogui en ik, en hij was altijd degene die boven mij stond, mijn schrikbeeld, mijn meerdere, de cumenda die beweert of, zoals in Yuppies, mijn directeur. Er was een automatisch begrip tussen ons bij het handelen. Guido was een van de grootste Italiaanse personage-acteurs, hoewel hij weinig werd uitgebuit vanwege de gebruikelijke Cineroman-snobisme. In de omgeving van terrasvormige bioscopen is er altijd wel iemand die vroeg of laat, als hij een naam hoort, zegt: "Nee, dat is genoeg, hij is dood", en de anderen volgen hem.
Ik ben blij dat ik de Dogui kort voor zijn verdwijning een definitieve interpretatie heb gegeven. In Vita Smeralda - een film uit 2006 die ik regisseerde en waarin ik speelde - was hij de kapitein van een boot die ik huurde om een Rus te ontvangen die zo rommelig was dat de situatie verslechterde. En, nogmaals, Guido was boos op mij!
We waren echt goede vrienden, en we gingen vaak uit. Hij had een bepaalde filosofie: alle mensen zijn dieren en hij is de pilootvis. Hij was geweldig toen hij zijn ranglijst van de belangrijkste dingen opstelde: op de eerste plaats zijn moeder, op de tweede plaats spaghetti.
Dezelfde Jerry Cala hij sprak vervolgens over zijn interpretatie
Veel komieken uit de Scandinavische regio (waaronder ikzelf) hebben hem getekend en gestolen, omdat de Dogui tijdens het diner grappen uitdeelden die vervolgens werden gekopieerd door degenen die ernaar luisterden. Zijn specifieke manier van spreken heeft veel van het Milaan van het cabaret geïnspireerd.
Toch werd Nicheli niet geboren als acteur, maar als vertegenwoordiger van likeuren. Daarom ging hij rond in de clubs en kenden ze hem overal. Hij ging ook naar de Derby, en zelfs daar ratelde hij zijn filosofiepillen op dierenmannen af, totdat de andere komieken, geamuseerd door zijn manier van doen, hem overhaalden om het podium op te gaan. Dogui accepteerde het en van daaruit begon zijn carrière. Nu hij weg is, heeft Guido legioenen bewonderende fans online. Het is een leuke manier om dat te onthouden.
artikel Jerry Calà herinnert zich Guido Nicheli: "Er was een automatisch begrip tussen ons" komt van Wij van de jaren 80-90.
