Ouders die toezicht houden op de activiteiten van hun kinderen en hun leven onder controle houden. Ze willen te allen tijde weten wat hun kinderen doen en, belangrijker nog, ze beïnvloeden hun beslissingen of nemen ze zelfs voor hen omdat ze denken dat ze weten wat het beste is voor hun kinderen.
Het probleem is dat deze opvoedingsstijl niet eindigt in de kindertijd of adolescentie, maar zich soms uitstrekt tot in de volwassenheid. Controlerende ouders van volwassen kinderen zijn van plan om door te gaan met het opleggen van hun ideeën, manieren van doen en beslissingen, waarbij ze vele rode lijnen overschrijden om zich in het leven van hun kinderen te mengen.
7 tekenen die controlerende ouders ontmaskeren
1. Ze nemen de verantwoordelijkheid voor hun kinderen. Ouders moeten hun kinderen beschermen, maar niet hun verantwoordelijkheid nemen, zelfs niet als ze jong zijn. Controlerende ouders zullen echter de verantwoordelijkheid voor hun kinderen willen nemen, zelfs als ze volwassen zijn, of het nu om hun financiën of relaties gaat.
2. Ze bemoeien zich met alles. Het is de plicht van ouders om hun kinderen op te voeden zodat ze hun eigen beslissingen kunnen nemen. Maar controlerende ouders zullen beslissingen willen blijven nemen voor hun kinderen, van onderwijs en werk tot sociaal of zelfs liefde; dus vallen ze voortdurend een ruimte binnen die persoonlijk zou moeten zijn.
3. Ze eisen gehoorzaamheid. Controlerende ouders zullen volledige gehoorzaamheid blijven eisen van hun volwassen kinderen. Ze zullen strikte regels vaststellen die de onafhankelijkheid beperken, maar die kinderen zonder meer moeten volgen. Ze zullen hun kinderen er vaak aan herinneren dat ze een "verplichting" jegens hen hebben omdat ze veel hebben moeten "opofferen" om ze op te voeden.
4. Ze respecteren de privacy niet. Ouders die volwassen kinderen in de gaten houden, verwachten dat ze hen werkelijk alles blijven vertellen. Ze respecteren het recht op privacy van hun kinderen niet en worden boos als ze bepaalde aspecten van hun leven niet willen delen.
5. Ze conditioneren hun liefde. Het onderhandelingsmiddel van de controlerende ouders is meestal liefde. Ze gebruikten het toen hun kinderen klein waren en blijven het gebruiken met volwassen kinderen. wanneer hun verwachtingen ze zijn niet tevreden of houden zich niet aan hun regels, ze trekken liefde en genegenheid in en tonen onverschilligheid totdat het kind weer op het goede spoor komt.
6. Ze genereren schuldgevoelens. Controlerende ouders van volwassen kinderen nemen vaak hun toevlucht tot emotionele manipulatietechnieken om dominantie uit te oefenen. Het is niet ongebruikelijk dat ze de schuld- of schaamtekaart spelen om hun kinderen onder controle te houden. Uitspraken zoals "Een goede zoon zou zijn ouders niet zo behandelen" o "Je zult er spijt van krijgen als ik sterf" zijn voorbeelden van verborgen controlepogingen.
7. Ze bekritiseren alles. Controlerende ouders gebruiken kritiek vaak als wapen. Ze geven altijd hun mening, ook als daar niet om wordt gevraagd, en bekritiseren de beslissingen van hun kinderen, vooral wanneer ze niet met hen hebben overlegd of niet in overeenstemming zijn met hun verwachtingen.
Controlerende ouders: gevolgen voor kinderen
In wezen belemmeren controlerende ouders het vermogen van hun kinderen om autonome, onafhankelijke en zelfverzekerde mensen te worden, in staat om hun eigen beslissingen te nemen en verantwoordelijkheid te nemen. In veel gevallen zijn dit mensen met een laag zelfbeeld, sterk afhankelijk van sociale goedkeuring en externe emotionele validatie. Deze neiging leidt ertoe dat ze verslavende relaties aangaan waarin ze kwetsbaarder zijn voor manipulatie, zodat ze op de lange termijn meer kunnen lijden.
In andere gevallen heeft overmatige controle het tegenovergestelde effect: een felle strijd om onafhankelijkheid. Deze strijd om autonomie verslechtert de ouder-kindrelaties, maar treft uiteindelijk ook kinderen, die een zeer rigide onafhankelijkheid kunnen ontwikkelen, zoals verdedigingsmechanisme en aarzel niet om volwassen relaties aan te gaan door een emotionele muur op te bouwen die hen van anderen verwijdert. Het resultaat is hetzelfde: ze lijden omdat ze geen bevredigende emotionele relaties kunnen onderhouden.
Het dilemma en de angst om ouders te controleren
De overgrote meerderheid van de controlerende ouders met volwassen kinderen wil zichzelf beschermen tegen eenzaamheid. Macht hebben over hun kinderen geeft hen het gevoel dat ze nog steeds nuttig en onmisbaar voor hen zijn, om de kans te verkleinen dat hun kinderen wegdrijven of hen "in de steek laten".
Uiteindelijk wordt de behoefte aan controle gevoed door de angst dat volwassen kinderen hun leven met succes zullen voortzetten buiten het gezin. Daarom, wanneer kinderen proberen de controle over hun leven te nemen en voor zichzelf te beslissen, beschouwen controlerende ouders het als een belediging of gebrek aan respect, en ervaren ze woede, woede en ongemak.
In feite ervaren controlerende ouders de onafhankelijkheid van hun volwassen kinderen als een bedreiging. Het idee dat hun rol als vader of moeder hen kan worden ontnomen, wekt een gevoel van leegte op waardoor ze reageren met hun hele arsenaal aan controletechnieken. Vervolgens oefenen ze verschillende manipulatieve tactieken uit, zich niet bewust van de schade en het lijden dat hun gedrag veroorzaakt.
Het probleem is dat de relatie die ze aangaan vaak verstikkend wordt en ze het tegenovergestelde resultaat krijgen: de kinderen lopen van huis weg en beëindigen de relatie.
Hoe om te gaan met controlerende ouders?
Omgaan met controlerende ouders is ongelooflijk moeilijk. Ze zijn je familie en ze hebben je opgevoed, dus het is begrijpelijk dat ze een enorme emotionele invloed op je hebben. Dus de eerste stap is om te erkennen dat er een probleem is. Het gaat erom te begrijpen dat je ouders onrealistische verwachtingen van je hebben en je behandelen als een klein kind, niet als een zelfredzame, zelfredzame volwassene.
De tweede stap is het stellen van grenzen. Een gezonde relatie tussen ouders en volwassen kinderen moet duidelijke grenzen hebben. Gezonde grenzen brengen transparantie in de relatie, omdat elke persoon weet wat hij van de ander kan verwachten. Ze helpen om verslavingen teniet te doen, onrealistische verwachtingen uit te wissen en conflicten te verlichten. Laat je ouders daarom weten wat je dwars zit en welke rode lijnen ze niet mogen overschrijden.
Misschien hebben je ouders niet beseft hoeveel schade hun controlerende gedrag je aanricht. Leg de problemen uit die het je veroorzaakt, maar zonder in verwijten te vervallen. Laat ze weten dat je onvoorwaardelijk van ze houdt, maar dat je ook ruimte nodig hebt om je eigen beslissingen te nemen en je leven te leiden.
Ten slotte is de derde stap in het omgaan met controlerende ouders het uitleggen van de gevolgen van het overschrijden van de grenzen die je voor jezelf hebt gesteld. Je ouders moeten begrijpen hoeveel waarde je hecht aan je vrijheid en onafhankelijkheid en vooral wat je bereid bent te doen om hen te beschermen, of het nu gaat om een deel van je leven af te schermen of om een afstand te scheppen die je evenwicht beschermt. De weg zal niet gemakkelijk zijn, maar het is het waard.
De ingang Ouders die volwassen kinderen controleren: hoe deze tirannie te beëindigen? werd voor het eerst gepubliceerd in Hoek van de psychologie.
