Ik kan me voorstellen dat de wedstrijd Juventus - Milan, die gisteravond speelde en eindigde met een schokkende 0-3 in het voordeel van de Rossoneri, haar momenten van oorverdovende stilte bezorgde. De stilte van het Allianz Stadium, gelukkig leeg door de anti-pandemische maatregelen, de stilte van de president van Exor, eigenaar van Juventus, John Elkann, de stilte van Andrea Pirlo gecombineerd met die van de spelers. Zoals altijd gebeurt, hebben de overwinningen vaders en moeders in industriële hoeveelheden, de nederlagen zijn altijd, onvermijdelijk, wezen.
In de elf jaar die hij onder zijn presidentschap doorbracht, is er, zoals de nieuwe Roma-coach José Mourinho zou zeggen, slechts één seizoen geëindigd met 0 titels. Gedurende tien, zeer lange jaren heeft zijn Juventus elk seizoen minstens één trofee de lucht in gestoken, dit kan en mag niemand vergeten en dit, president, niemand kan en mag van hen afnemen. Zelfs hierin annus horribilis zijn team heeft de Italiaanse Super Cup gewonnen en maakt zelfs kans op nog een trofee, aangezien ze de finale van de Italiaanse beker hebben verdiend. Moeilijk, maar mogelijk.
Maar na dit alles heeft zijn Juventus nu weer de Andrea Agnelli van elf jaar geleden nodig. Degene die bij het binnenkomen van het hoofdkwartier van Juventus, nog steeds gevestigd in Corso Galileo Ferraris, de receptie niet eens vond. Er was nog het puin van Calciopoli, dat nog niet was gestopt met het gooien van zijn verwoestende puin op het bedrijf en ze besloot de wederopbouw te starten. Zijn Juventus heeft opnieuw Andrea Agnelli nodig die Giuseppe Marotta naar Turijn haalde als CEO en Fabio Paratici als Sporting Director en een jaar later Antonio Conte als coach.
Een paar dagen geleden definieerde Giuseppe Marotta, nu CEO van de nieuwe Italiaanse kampioen Inter, haar als een president-manager en een geweldige manager, meestal omringt hij zich altijd met geweldige mannen. Elf jaar geleden deed hij het en begon hij aan een onherhaalbaar avontuur. Voor iedereen. Waarschijnlijk hebben de overwinningen in de serie haar doen geloven dat haar Juventus niet te verslaan is en heeft ze dat gezonde realisme verloren dat een voorrecht is van haar familie en een eigenaardig kenmerk van haar vader Umberto.
Zet de stap nooit langer dan het been. De komst van Cristiano Ronaldo en het bijna gelijktijdige vertrek van de Juventus-managers van Giuseppe Marotta markeerde een koerswijziging die botste met de eeuwenoude geschiedenis van Juventus. Vanaf dat moment begon een nieuwe fase, die zeker nieuwe titels opleverde, maar het bedrijf in economisch-financieel opzicht in een impasse bracht.
President Andrea Agnelli, het is tijd om alles opnieuw in te stellen en opnieuw te beginnen voor een nieuw seizoen, met nieuwe plannen en tolken. Je renoveert je Juventus vanaf de grond af, te beginnen met het managementkader en vervolgens naar de coach en de spelers. Toen hij afgelopen zomer besloot de technische gids aan Andrea Pirlo toe te vertrouwen, wist hij dat het een riskante optie was. Economische behoeften en de wil om Maurizio Sarri aan de deur te zetten, die ze niet wilde, duwden haar tot deze keuze, maar na 9 badges 9 opeenvolgend, het was een luxe die kon en wilde worden verleend.
De weddenschap ging verloren en zal zijn Juventus waarschijnlijk heel duur komen te staan. Ook bij deze gelegenheid ging hij tegen de geschiedenis van Juventus in, waar er geen tijd is om te wachten tot de menselijke en technische aard van de coaches en spelers volwassen is geworden. Hij weet het veel beter dan wij, bij Juventus hoef je alleen maar te winnen want "winnen is niet belangrijk, het is het enige dat telt". Er is moed en intellectuele eerlijkheid voor nodig om toe te geven dat u een fout heeft gemaakt en om uw fouten te herstellen.
Je begint met Cristiano Ronaldo te vertellen dat zijn Juventus-avontuur voorbij is, als hij het niet eerst communiceert. Groeten, hen bedanken, een tiental spelers die niet helemaal begrepen hebben wat het betekent om dat shirt te dragen. Geef ze de taak om ze te verkopen, misschien wel goed, en herinvesteer een deel van de opbrengst voor de aankoop van spelers met de geest van Juve, geleid door een coach die Juventus-bloed in hun aderen injecteert.
Sorry dat ik het moet onderstrepen, beste president, vooral in deze dagen van het Nerazzurri-feest, maar Antonio Conte, met al zijn hoekige karakter, is de belichaming van de ideale Juventus-coach. Nu zal hij een andere Antonio Conte moeten vinden, een andere coach die, net als hij, weet hoe hij mensen het unieke van een verhaal en het gewicht dat dat met zich meebrengt, moet laten begrijpen. En dan, president, Juventus kan en mag geen club zijn die zich halsoverkop in roekeloze projecten stort, zoals de Super League, zonder alle, absoluut alle gevolgen te hebben geëvalueerd.
Een club als Juventus mag niet de hoofdrolspeler zijn in kluchten zoals die over het examen voor het Italiaanse staatsburgerschap van Luis Suarez. Wat zou haar vader Umberto haar hebben verteld? En je oom Gianni? Probeer je hun woorden voor te stellen en je zult waarschijnlijk de oplossing vinden. Paradoxaal genoeg ben je rustiger als je de bodem raakt, omdat je niet verder naar beneden kunt gaan, maar weer opstaan is nog steeds moeilijk. Het zien van Giuseppe Marotta en Antonio Conte's Inter die de Scudetto winnen, zal haar ondragelijke pijn in haar hart hebben veroorzaakt en haar lever hebben vergroot, maar daar moeten we opnieuw beginnen. Een geweldige manager omringt zich altijd met geweldige mannen. Net als elf jaar geleden.
Artikel door Stefano Vori
