എന്താണ് സ്വയം സെൻസർഷിപ്പ്, എന്തുകൊണ്ട് നമ്മൾ ചിന്തിക്കുന്നത് മറച്ചുവെക്കരുത്?

കുറച്ചുകാലമായി, കൂടുതൽ കൂടുതൽ ആളുകൾ അവരുടെ അഭിപ്രായം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. യുക്തിസഹമായ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞതിന് മുൻകൂട്ടി മാപ്പ് പറയണമെന്ന് അവർക്ക് തോന്നുന്നു. സാധാരണ ആഖ്യാനത്തോട് ചേർന്നുനിൽക്കാത്തതിനാൽ ഒഴിവാക്കപ്പെടുമെന്ന് അവർ ഭയപ്പെടുന്നു. അവരുടെ വാക്കുകൾ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെടുകയും ജീവിതകാലം മുഴുവൻ മുറിവേൽപ്പിക്കുകയും ചെയ്യട്ടെ. ലോകം അവർക്ക് ചുറ്റും കറങ്ങണം എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്ന ഏതൊരു ന്യൂനപക്ഷ വിഭാഗത്തിന്റെയും ശത്രുക്കളാൽ കരിമ്പട്ടികയിൽ പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്.

അങ്ങനെ, സ്വയം സെൻസർഷിപ്പ് കാട്ടുതീ പോലെ വളരുന്നു.

എന്നിരുന്നാലും, സ്വയം സെൻസർഷിപ്പും രാഷ്ട്രിയപരമായി ശരിയാണ് അങ്ങേയറ്റം പലപ്പോഴും "അടിച്ചമർത്തുന്ന നീതിയുടെ" രൂപമെടുക്കുന്നു. അക്കാലത്തെ പ്രചാരത്തിലുള്ള തത്ത്വങ്ങളെ വെല്ലുവിളിക്കുന്നതിനാൽ നമ്മുടെ കാഴ്ചപ്പാട് പങ്കിടാൻ കഴിയില്ലെന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കുമ്പോഴാണ് അടിച്ചമർത്തൽ നീതി ഉണ്ടാകുന്നത്. അതിനാൽ ഞങ്ങൾ ഓരോ വാക്കും ഉച്ചരിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് മില്ലിമീറ്ററിലേക്ക് അളക്കുന്നു, സാധ്യമായ എല്ലാ കോണുകളിൽ നിന്നും അതിനെ വിലയിരുത്തുന്നു, ആശയവിനിമയത്തെ റേസറിന്റെ അരികിലെ ഒരു ഡെക്‌സ്റ്റെറിറ്റി ഗെയിമാക്കി മാറ്റുന്നു, അതിന്റെ ആധികാരികത നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നു.

മനഃശാസ്ത്രത്തിൽ എന്താണ് സ്വയം സെൻസർഷിപ്പ്?

ആരെയെങ്കിലും വ്രണപ്പെടുത്തുമെന്ന് ഭയപ്പെടുന്നതിനാൽ കൂടുതൽ കൂടുതൽ ആളുകൾ അവർ എന്താണ് പറയാൻ പോകുന്നതെന്ന് മാനസികമായി "വർക്ക് ഔട്ട്" ചെയ്യുന്നു - എല്ലായ്‌പ്പോഴും വ്രണപ്പെടുത്തുന്ന ആരെങ്കിലും ഉണ്ടാകുമെങ്കിലും - എന്തെങ്കിലും പറയാൻ അനുയോജ്യമായ നിമിഷം കണ്ടെത്താൻ അവർ ശ്രമിക്കുന്നു, അവർ വളരെയധികം വിഷമിക്കുന്നു. മറ്റുള്ളവർ അവരുടെ വാക്കുകൾ എങ്ങനെ വ്യാഖ്യാനിക്കും എന്നതിനെക്കുറിച്ച്. അവരുടെ അഭിപ്രായം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതിൽ അവർക്ക് ഉത്കണ്ഠ തോന്നുന്നു, അതിന് മുൻകൂട്ടി ക്ഷമ ചോദിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത അവർ അനുഭവിക്കുന്നു. അവർ സാധാരണയായി ഏറ്റവും മോശമായത് അനുമാനിക്കുകയും തെറ്റായി സംഭവിക്കാവുന്ന എല്ലാ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും വിഷമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ആളുകൾ സ്വയം സെൻസർഷിപ്പിന്റെ ഒരു സംവിധാനത്തിൽ കുടുങ്ങിപ്പോകുന്നു.

നിഷേധാത്മകമായ ശ്രദ്ധ ഒഴിവാക്കാൻ നമ്മൾ പറയുന്നതോ ചെയ്യുന്നതോ ആയ കാര്യങ്ങളിൽ അതീവ ജാഗ്രത പുലർത്തുന്ന ഒരു സംവിധാനമാണ് സെൽഫ് സെൻസർഷിപ്പ്. "നിങ്ങൾക്ക് കഴിയില്ല" അല്ലെങ്കിൽ "നിങ്ങൾ പാടില്ല" എന്ന് പറയുന്നത് നിങ്ങളുടെ തലയിലെ ആ ശബ്ദമാണ്. നിങ്ങൾക്ക് നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല, നിങ്ങൾക്ക് തോന്നുന്നത് കാണിക്കേണ്ടതില്ല, നിങ്ങൾക്ക് വിയോജിക്കാൻ കഴിയില്ല, നിങ്ങൾ ധാന്യത്തിന് എതിരായി പോകേണ്ടതില്ല. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ, നിങ്ങൾക്ക് നിങ്ങളാകാൻ കഴിയില്ലെന്ന് നിങ്ങളോട് പറയുന്ന ശബ്ദമാണിത്.

കൗതുകകരമെന്നു പറയട്ടെ, സമൂഹത്തിന്റെ കാഴ്ചപ്പാടുകൾ എത്രമാത്രം മിതമോ തീവ്രമോ ആയാലും സ്വയം സെൻസർഷിപ്പ് വർദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. വാഷിംഗ്ടണിലെയും കൊളംബിയയിലെയും സർവ്വകലാശാലകളിൽ നിന്നുള്ള ഗവേഷകർ കണ്ടെത്തി, 50-കളിൽ നിന്ന് ഇന്ന് വരെ അമേരിക്കയിൽ സ്വയം സെൻസർഷിപ്പ് മൂന്നിരട്ടിയായി. ഈ പ്രതിഭാസം വളരെ വ്യാപകമാണ്, 2019 ൽ, പത്തിൽ നാല് അമേരിക്കക്കാരും സ്വയം സെൻസറിംഗിൽ ഏർപ്പെടുന്നു, ഹൈസ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസമുള്ളവരിൽ ഈ പ്രവണത കൂടുതൽ സാധാരണമാണ്.

കുടുംബത്തിൽ നിന്നും സുഹൃത്തുക്കളിൽ നിന്നും പരിചയക്കാരിൽ നിന്നും നമ്മെ ഒറ്റപ്പെടുത്തുന്ന ജനപ്രീതിയില്ലാത്ത അഭിപ്രായം പ്രകടിപ്പിക്കാനുള്ള ഭയം മൂലമാണ് പ്രധാനമായും സ്വയം സെൻസർഷിപ്പ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് ഈ രാഷ്ട്രീയ ശാസ്ത്രജ്ഞർ വിശ്വസിക്കുന്നു. അതിനാൽ, ധ്രുവീകരിക്കപ്പെട്ട വിഷ സംസ്കാരത്തിൽ ഇത് കേവലം അതിജീവന തന്ത്രമായിരിക്കാം, അവിടെ വിവിധ ഗ്രൂപ്പുകൾ നിരന്തരം വികസിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പ്രശ്നങ്ങളുടെ പേരിൽ നിരാശാജനകമായി വിഭജിക്കപ്പെടുന്നു.

വിപരീതങ്ങൾ മാത്രം മനസ്സിലാക്കുകയും വിവേകപൂർണ്ണമായ ഇന്റർമീഡിയറ്റ് പോയിന്റുകൾക്ക് ഇടമില്ലാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അത്തരം ഒരു കർക്കശമായ സന്ദർഭത്തിൽ, വാക്സിനുകൾ മുതൽ യുദ്ധം വരെയുള്ള എല്ലാ സാഹചര്യങ്ങളിലും മറ്റുള്ളവർ നിങ്ങളെ "ശത്രു" ഗ്രൂപ്പിന്റെ ഭാഗമായി തിരിച്ചറിയുന്നതിനുള്ള അപകടസാധ്യതയാണ് തെറ്റായ കാര്യം സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. , ലിംഗ സിദ്ധാന്തം അല്ലെങ്കിൽ പറക്കുന്ന തക്കാളി. താരതമ്യമോ കളങ്കമോ ഒഴിവാക്കലോ ഒഴിവാക്കാൻ, പലരും സ്വയം സെൻസർ ചെയ്യാൻ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നു.

സ്വയം സെൻസർഷിപ്പിന്റെ ദീർഘവും അപകടകരവുമായ കൂടാരങ്ങൾ

2009-ൽ, മുമ്പ് ഓട്ടോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്ന തുർക്കിയിലെ അർമേനിയൻ കൂട്ടക്കൊലയ്ക്ക് ഏകദേശം ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനുശേഷം, ചരിത്രകാരനായ നസാൻ മക്‌സുദ്യാൻ, ആ സംഭവങ്ങളുടെ ചരിത്രപരമായ വിവരണങ്ങൾ ഇന്നത്തെ തുർക്കി വായനക്കാരിൽ എത്രത്തോളം എത്തുമെന്നും രാജ്യത്ത് നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സാമൂഹിക സംവാദത്തിലേക്ക് അരിച്ചെടുക്കുമെന്നും വിശകലനം ചെയ്തു.

ചരിത്ര പുസ്തകങ്ങളുടെ തുർക്കി വിവർത്തനങ്ങൾ വിശകലനം ചെയ്ത ശേഷം, മിക്ക ആധുനിക എഴുത്തുകാരും വിവർത്തകരും പ്രസാധകരും ചില ഡാറ്റ കൃത്രിമവും വളച്ചൊടിക്കലും വിവരങ്ങളിലേക്കുള്ള പ്രവേശന സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ തടയുന്നതായി അദ്ദേഹം കണ്ടെത്തി. ഒന്നാം ലോകമഹായുദ്ധസമയത്ത് അർമേനിയൻ വംശഹത്യയുമായി ഇടപഴകുമ്പോൾ അവരിൽ പലരും സ്വയം സെൻസർ ചെയ്‌തത് പൊതുജനാഭിപ്രായം ഒഴിവാക്കുന്നതിനോ സമൂഹത്തിലെ പ്രബല മേഖലയുടെ അംഗീകാരം നേടുന്നതിനോ ആണ് എന്നതാണ് രസകരമായ കാര്യം.

ഇത്തരമൊരു സംഭവം ഇതാദ്യമല്ല, അവസാനത്തേതുമല്ല. യുദ്ധത്തിൽ തകർന്ന ബോസ്നിയയിൽ ഡോക്ടറായി സേവനമനുഷ്ഠിച്ച സ്വെറ്റ്‌ലാന ബ്രോസ്, നിരവധി ആളുകൾ മുസ്‌ലിംകളെ സഹായിച്ചെങ്കിലും സ്വന്തം വംശീയ വിഭാഗത്തിൽ നിന്ന് പ്രതികാരം ചെയ്യാതിരിക്കാൻ അത് രഹസ്യമാക്കി വച്ചു. പക്ഷേ, അവരുടെ കഥകൾ പങ്കുവെക്കാൻ അവർക്ക് വലിയ ആവശ്യം തോന്നി.

തീർച്ചയായും, സമൂഹം "സെൻസിറ്റീവ്" ആയി കരുതുന്ന കാര്യങ്ങളിൽ സ്വയം സെൻസർഷിപ്പ് സാധാരണയായി പ്രയോഗിക്കാറുണ്ട്. സ്വയം സെൻസർഷിപ്പിനുള്ള കാരണങ്ങൾ പരിഗണിക്കാതെ തന്നെ, മറ്റുള്ളവർ സ്വയം സെൻസർ ചെയ്യുകയും പങ്കിടാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ, മറ്റുള്ളവർക്കുള്ള വിവരങ്ങളിലേക്ക് നമുക്ക് ആക്‌സസ് ഇല്ലാതിരിക്കുമ്പോൾ, പ്രശ്‌നങ്ങൾ തിരിച്ചറിയാനും സാധ്യമായ ഏറ്റവും മികച്ചത് കണ്ടെത്താനുമുള്ള അവസരം നാമെല്ലാവരും നഷ്‌ടപ്പെടുത്തുന്നു എന്നതാണ് സത്യം. പരിഹാരം. സംസാരിക്കാത്തത് ഘർഷണവും സംഘട്ടനവും സൃഷ്ടിക്കുന്ന "മുറിയിലെ ആന" ആയി മാറുന്നു, പക്ഷേ പരിഹാരത്തിനുള്ള സാധ്യതയില്ലാതെ.

വ്യക്തിഗത സർഗ്ഗാത്മകതയെയോ ഉത്തരവാദിത്തത്തെയോ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തുന്ന വിധത്തിൽ ഒരു ഗ്രൂപ്പായി ചിന്തിക്കുകയോ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുകയോ ചെയ്യുന്ന "ഗ്രൂപ്പ് തിങ്കിൽ" നിന്നാണ് സ്വയം സെൻസർഷിപ്പ് ഉണ്ടാകുന്നത്. യോജിപ്പിനോ അനുരൂപത്തിനോ വേണ്ടിയുള്ള ആഗ്രഹം യുക്തിരഹിതമോ പ്രവർത്തനരഹിതമോ ആകുമ്പോൾ സംഭവിക്കുന്ന ഒരു മാനസിക പ്രതിഭാസമാണ് ഗ്രൂപ്പ് തിങ്ക്. അടിസ്ഥാനപരമായി, വിമർശനങ്ങളും നിഷേധാത്മകമായ ശ്രദ്ധയും ഒഴിവാക്കാൻ ഞങ്ങൾ സ്വയം സെൻസർ ചെയ്യുന്നു. കൂടാതെ, പല സന്ദർഭങ്ങളിലും ഇത് വിവേകപൂർണ്ണമാണെന്ന് തോന്നിയേക്കാം.

എന്നിരുന്നാലും, സ്വയം സെൻസർഷിപ്പ് നമ്മെ കൈകളിലേക്ക് വലിച്ചെറിയുന്നു രാഷ്ട്രിയപരമായി ശരിയാണ് അത് ആധികാരികത കവർന്നെടുക്കുന്നു, നമ്മെ ആശങ്കപ്പെടുത്തുന്ന പ്രശ്‌നങ്ങളെയോ പുരോഗതിയെ തടസ്സപ്പെടുത്തുന്ന സ്റ്റീരിയോടൈപ്പുകളെപ്പോലും നേരിട്ട് അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നതിൽ നിന്ന് തടയുന്നു. പലപ്പോഴും "സെൻസിറ്റീവ് ഇഷ്യൂകൾ" എന്ന ലേബലിന് പിന്നിൽ തുറന്ന സംവാദം നടത്താനുള്ള സാമൂഹിക പക്വതയുടെ അഭാവവും സ്വന്തം പരിധികൾ തിരിച്ചറിയാനുള്ള കഴിവില്ലായ്മയുമാണ്.

സൈക്കോളജിസ്റ്റ് ഡാനിയൽ ബാർ-ടാൽ എഴുതിയതുപോലെ: "സ്വയം സെൻസർഷിപ്പിന് ഒരു മഹാമാരിയായി മാറാനുള്ള കഴിവുണ്ട്, അത് ഒരു മെച്ചപ്പെട്ട ലോകത്തിന്റെ നിർമ്മാണത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്തുക മാത്രമല്ല, അത് പ്രയോഗിക്കുന്നവരുടെ ധൈര്യവും സത്യസന്ധതയും കവർന്നെടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു."

തീർച്ചയായും, മറ്റുള്ളവരുടെ നിഷേധാത്മക പ്രതികരണങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ഉത്കണ്ഠ നമ്മെത്തന്നെ സെൻസർ ചെയ്യുന്നതിലേക്ക് നയിക്കുന്നു. സംസാരിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് രണ്ടുതവണ ചിന്തിക്കാൻ ഇത് നമ്മെ സഹായിക്കും. എന്നിരുന്നാലും, ആളുകളെ സ്വയം സെൻസർ ചെയ്യുന്നതിലൂടെ അനാവശ്യ കാഴ്ചപ്പാടുകളെ പാർശ്വവൽക്കരിക്കുന്ന സാമൂഹിക മാനദണ്ഡങ്ങൾ ഒരു പരിധിവരെ സഹവർത്തിത്വത്തെ സുഗമമാക്കിയേക്കാം, എന്നാൽ അത്തരം കാഴ്ചപ്പാടുകൾ നിലനിൽക്കും, കാരണം അവ ശരിയായി സംപ്രേഷണം ചെയ്യപ്പെടുകയോ മാറ്റുകയോ ചെയ്യാത്തതിനാൽ അവ അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടു. ദീർഘകാലത്തേക്ക് എന്തെങ്കിലും അടിച്ചമർത്തപ്പെടുമ്പോൾ, അത് സമൂഹത്തെയും ചിന്താരീതികളെയും പിന്നോട്ടടിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പ്രതിശക്തി പ്രയോഗിക്കുന്നു.

പരിഹാസ്യനാകാതെ സ്വയം സെൻസർ ചെയ്യുന്നത് നിർത്തുക

അമിതമായി സ്വയം വിമർശനാത്മക മനോഭാവം സ്വീകരിക്കുന്നത്, നമ്മുടെ സാമൂഹിക ഗ്രൂപ്പിന്റെ അംഗീകാരം നഷ്‌ടപ്പെടുമെന്ന ഭയത്താൽ നമ്മുടെ ചിന്തകളുടെയും വാക്കുകളുടെയും വികാരങ്ങളുടെയും നിരന്തരമായ സെൻസർമാരായി പ്രവർത്തിക്കുന്നത് നമ്മുടെ ശാരീരികവും മാനസികവുമായ ആരോഗ്യത്തെ മോശമാക്കും.

നമ്മുടെ അഭിപ്രായങ്ങളും നമ്മുടെ ആന്തരിക ജീവിതത്തിന്റെ മറ്റ് വശങ്ങളും സത്യസന്ധമായി പങ്കിടാൻ കഴിയാതെ വരുന്നത് ഒരു പ്രത്യേക സമ്മർദപൂരിതമായ അനുഭവമായിരിക്കും, ഇത് അഗാധമായ ഒറ്റപ്പെടൽ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. സ്വയം സെൻസർഷിപ്പിൽ, വാസ്തവത്തിൽ, ഒരു വിരോധാഭാസം അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു: ഗ്രൂപ്പിൽ ചേരുന്നതിന് ഞങ്ങൾ സ്വയം സെൻസർ ചെയ്യുന്നു, എന്നാൽ അതേ സമയം ഞങ്ങൾ അതിൽ നിന്ന് തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെടുകയും ഒറ്റപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.

വാസ്തവത്തിൽ, താഴ്ന്ന ആത്മാഭിമാനമുള്ള ആളുകൾ, കൂടുതൽ ലജ്ജാശീലരും കുറഞ്ഞ വാദപ്രതിവാദങ്ങളും ഉള്ളവർ, സ്വയം സെൻസർ ചെയ്യാൻ കൂടുതൽ സാധ്യതയുള്ളവരും കൂടുതൽ രാഷ്ട്രീയമായി ശരിയായവരുമാണെന്ന് കണ്ടിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ ഇത്തരക്കാർക്ക് പോസിറ്റീവ് വികാരങ്ങൾ കുറവാണെന്നും കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്.

പകരം, നമ്മുടെ വികാരങ്ങൾ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നത് സമ്മർദ്ദം കുറയ്ക്കുകയും മൂല്യങ്ങൾ പങ്കിടുന്ന ആളുകളുമായി നമ്മെ അടുപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, ഇത് നമ്മുടെ ക്ഷേമത്തിന് അടിസ്ഥാനമായ ഒരു വ്യക്തിത്വവും ബന്ധവും നൽകുന്നു.

സ്വയം സെൻസർഷിപ്പിന്റെ ദോഷകരമായ അനന്തരഫലങ്ങൾ ഒഴിവാക്കാൻ, ഒരു ബഹിഷ്‌കൃതനാകാതെ, സ്വയം ആധികാരികമായി പ്രകടിപ്പിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയും ഒരു ഗ്രൂപ്പിലോ സാമൂഹിക അന്തരീക്ഷത്തിലോ പൊരുത്തപ്പെടേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയും തമ്മിൽ ഒരു സന്തുലിതാവസ്ഥ കണ്ടെത്തണം. ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള സംഭാഷണം നടത്താൻ ഇത് എല്ലായ്പ്പോഴും ശരിയായ സമയമോ സ്ഥലമോ അല്ല, എന്നാൽ ആത്യന്തികമായി നമ്മെയും മറ്റുള്ളവരെയും ബാധിക്കുന്ന സെൻസിറ്റീവ് പ്രശ്‌നങ്ങൾ പരിഹരിക്കാൻ ഇടം ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്.

മറ്റുള്ളവരെ ലേബൽ ചെയ്യാനുള്ള പ്രലോഭനത്തിൽ വീഴാതെ, വ്യത്യസ്ത അഭിപ്രായങ്ങളോട് സഹിഷ്ണുതയുടെ ഒരു അന്തരീക്ഷം സൃഷ്ടിക്കുന്നതിന്, നമ്മുടെ പ്രവർത്തന പരിധിക്കുള്ളിൽ, നമ്മുടെ കഴിവിന്റെ പരമാവധി സംഭാവന ചെയ്യുക എന്നതിനർത്ഥം, അതിലൂടെ എല്ലാവർക്കും സ്വന്തം ആശയങ്ങൾ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതിൽ കൂടുതൽ അനായാസമായി തോന്നാം. ഒരു യുദ്ധക്കളത്തിൽ ആളുകൾ തങ്ങളെ ശത്രുക്കളായി കാണാതെ ഈ സംഭാഷണ ഇടങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാനും സംരക്ഷിക്കാനും ഞങ്ങൾ പരാജയപ്പെട്ടാൽ, ഞങ്ങൾ ഒരു പടി പിന്നോട്ട് പോകും, ​​കാരണം വ്യത്യസ്തമായി ചിന്തിക്കുന്നവരെ നിശബ്ദരാക്കുന്നതിലൂടെ നല്ല ആശയങ്ങളോ ന്യായമായ കാരണങ്ങളോ സ്വയം അടിച്ചേൽപ്പിക്കില്ല, അവർ സംസാരിക്കുന്നു.

ഉറവിടങ്ങൾ:

ഗിബ്സൺ, എൽ എസ്എസ്ആർഎൻ; 10.2139.

Bar-Tal, D. (2017) ഒരു സാമൂഹിക-രാഷ്ട്രീയ-മാനസിക പ്രതിഭാസമായി സ്വയം സെൻസർഷിപ്പ്: ആശയവും ഗവേഷണവും. പൊളിറ്റിക്കൽ സൈക്കോളജി; 38(S1): 37-65,

മക്സുദ്യൻ, എൻ. (2009). നിശബ്ദതയുടെ മതിലുകൾ: അർമേനിയൻ വംശഹത്യയെ ടർക്കിഷ് ഭാഷയിലേക്കും സ്വയം സെൻസർഷിപ്പിലേക്കും വിവർത്തനം ചെയ്യുന്നു. ഗുരുതര; 37 (4): 635–649.

ഹെയ്സ്, എ.എഫ്. എറ്റ്. അൽ. (2005) വില്ലിങ്ങനെസ് ടു സെൽഫ് സെൻസർ: എ കൺസ്ട്രക്റ്റ് ആൻഡ് മെഷർമെന്റ് ടൂൾ ഫോർ പബ്ലിക് ഒപിനിയൻ റിസർച്ച്. ഇന്റർനാഷണൽ ജേണൽ ഓഫ് പബ്ലിക് ഒപിനിയൻ റിസർച്ച്; 17 (3): 298–323.

ബ്രോസ്, എസ്. (2004). മോശം കാലത്ത് നല്ല ആളുകൾ. ബോസ്നിയൻ യുദ്ധത്തിലെ ഒത്താശയുടെയും ചെറുത്തുനിൽപ്പിന്റെയും ഛായാചിത്രങ്ങൾ. ന്യൂയോർക്ക്, NY: അദർ പ്രസ്സ്

പ്രവേശന കവാടം എന്താണ് സ്വയം സെൻസർഷിപ്പ്, എന്തുകൊണ്ട് നമ്മൾ ചിന്തിക്കുന്നത് മറച്ചുവെക്കരുത്? ൽ ആണ് ആദ്യം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് സൈക്കോളജിയുടെ കോർണർ.