داریو فو e فرانکا رام آنها موزه خود را خواهند داشت. سرانجام ، همه شرایط برای ایتالیا فراهم شده است تا خانه ای شایسته برای میراث هنری با ارزش تاریخی و فرهنگی قابل ارزیابی نباشد.
جایزه نوبل ادبیات
9 اکتبر 1997 بود که داریو فو دریافت در استکهلم جایزه نوبل ادبیات. پاداش دادن به او پادشاه است گوستاوو سوئد.
"جایزه نوبل ادبیات به داریو فو اعطا می شود زیرا همراه با فرانکا رامه ، بازیگر و نویسنده ، طبق رسوایی های قرون وسطایی ، قدرت را مسخره می کنند و عزت مظلوم را باز می گردانند." آکادمی سوئد
"در سراسر ایتالیا Fo به عنوان یک بازیگر شناخته می شود ، کمی به عنوان "نویسنده" شناخته می شود. در عوض شعرهای او در سراسر جهان شناخته شده و نمایندگی دارند. این یک جایزه شایسته است." امبرتو اکو
"فو مانند مولیر از خنده به عنوان سلاحی علیه متعصبان استفاده کرد." لوموند
"موزه Fo-Rame برگزار خواهد شد. به تعهدی که با داریو فا داده بودم احترام گذاشته خواهد شد" وزیر فرهنگ ، داریو فرانچسچینی به وضوح و صریح به موضع سخت پاسخ می دهد جاکوپو فا، پسر دو هنرمند بزرگ ، که مستقیماً به وزیر در ستونهای جمهوری حمله کرد و اظهار داشت: "او پدر و مادرم را برای مسافرت برد ، موزه ای که به آنها اختصاص داده شده بود هرگز بلند نشد" شخصیت هایی از دنیای سرگرمی و فرهنگ چهره و صدای خود را به امانت گذاشته اند تا به درخواست شروع واقعی پروژه درخواست تجدید نظر کنند. البته همه مطابق با بنیاد Fo - Rame.
سخنان وزیر Franceschini در مورد پروژه موزه Fo-Rame
"ساختمان فعلی یک ساختمان بایگانی دولت است ، نه یک موزه ، و ما از ابتدا می دانستیم که این مکان موقتی است و با زمان و روش های موزه نمی توان آن را مدیریت کرد.. این موزه ساخته می شود ، من تکرار می کنم قولی است که من نگه می دارم ، هر هزینه. منابع آنجاست ، آنها در آنجا تخصیص داده شده اند. من به تازگی Jacopo Fo را از طریق تلفن شنیده ام و مدتی پیش مقر اصلی Dogana Vecchia ، نیز در ورونا ، به بنیاد پیشنهاد شده بود. او پاسخ داد که آن مکان برای او خوب است. "
ایتالیا فراموش می کند
ایتالیا یک کشور خارق العاده است ، اما اغلب ، اغلب ، فراموشکار. ما کشوری پر از شخصیت هستیم منحصر بفرد، که اغلب ، اغلب اغلب ، بیشتر جشن گرفته می شوند و به یاد می آورند بیرونمن از مرزهایمان و درون آن هستم. یادآوری کارهای داریو فو و فرانکا رامه فقط چیزی نیست وظیفه شناس, است تعهد اخلاقی نسبت به دو هنرمندی که همه دنیا آنها را می شناسند و به ما حسادت می کنند. میراث آنها یک میراث فرهنگی عظیم است ، اما حتی میراث فرهنگی بیشتر است میراث احساسی که آن آثار هرگز از انتقال به ما جلوگیری می کنند.
بی نهایت مواد متشکل از متن ها ، پوسترها ، لباس ها ، مجموعه ها را نشان می دهد. مقدار عظیمی از مواد که به مکان عظیمی که بتواند آن را داشته باشد نیاز دارد. و اطمینان حاصل شود که همه می توانند از این میراث فرهنگی لذت ببرند. افراد زیادی هستند که منتظرند بتوانند از صفحات نوشته های اصلی که مستقیماً به تاریخ ادبیات جهان رسیده اند ، مشاوره کنند. پوسترهای نمایش های مفتخرانه را مشاهده کنید ، لباس های باشکوه و اصلی و مجموعه های چشمگیر را تحسین کنید.
بسیاری هستند که می خواهند آن هوا را تنفس کنند ، قسمت مهمی از تاریخ اخیر ما را با دستان خود لمس می کنند. توانایی خواندن آن بدون فیلتر ، بدون هیچ گونه سانسوری که باعث ایجاد نبوغ و خلاقیت شود. کار کامل توسط داریو فو و فرانکا رام به ما این امکان را می دهد که برای جوانترین ، دو استعداد عظیم صحنه ، دو هنرمند عظیم الجثه را که دهه های مختلف تاریخ ایتالیا را با شفافیت و آینده نگری توصیف کرده و بازگو کرده اند ، کشف کنیم.
سخنان وزیر فرهنگ ، داریو فرانچشینی ، نویدبخش خوبی است. مطمئناً صداهایی خارج از گروه کر ، شخصیت که به چنین پروژه ای مطلوب نگاه نمی کند و احتمالاً گزینه هایی را پیشنهاد می کند فرهنگی قطعاً بیشتر مغزی است. به آنها و پیشنهادات عجیب و غریب نهایی آنها سخنان یک نبوغ دیگر ایتالیایی را می دهیم ، دانته آلیجییری:
بیایید در مورد آنها صحبت نکنیم, اما نگاه کن و بگذر (Inf. III ، 51)
یک موزه واقعی برای داریو فو و فرانکا رامه
