"کسی که نمی داند چگونه خود را امر کند ، باید اطاعت کند" ، نیچه نوشت. و اضافه کرد "بیش از یک نفر می داند که چگونه به خودش دستور دهد ، اما او هنوز از دانستن اینکه چگونه باید از خودش اطاعت کند بسیار فاصله دارد". 'Lخویشتن داری، دانستن چگونگی تسلط بر خود ، چیزی است که به ما امکان می دهد زندگی خود را هدایت کنیم. بدون خود کنترلی ، ما به ویژه در معرض دو مکانیسم دستکاری و سلطه هستیم: یکی در زیر آستانه آگاهی ما رخ می دهد و دیگری صریح تر.
هرکس شما را عصبانی کند شما را کنترل می کند
خود کنترلی همان چیزی است که به ما امکان می دهد تا بیشتر از عکس العمل واکنش نشان دهیم. وقتی بتوانیم افکار و احساسات خود را کنترل کنیم ، می توانیم تصمیم بگیریم که چگونه به شرایط پاسخ دهیم. ما می توانیم تصمیم بگیریم که آیا یک نبرد ارزش جنگیدن را دارد یا برعکس ، بهتر است آن را رها کنیم.
وقتی نتوانیم احساسات و انگیزه های خود را کنترل کنیم ، فقط واکنش نشان می دهیم. بدون خویشتنداری ، دیگر فرصتی برای تأمل و یافتن بهترین راه حل وجود ندارد. ما فقط خودمان را رها کردیم. و غالباً این بدان معنی است که شخصی ما را دستکاری خواهد کرد.
در واقع ، احساسات بسیار قدرتمند بوده و رفتار ما را پویا می کنند. به ویژه خشم ، احساسی است که بیشتر ما را به سمت عمل سوق می دهد و کمترین فضای تأمل را برای ما باقی می گذارد. علم به ما می گوید که عصبانیت احساسی است که ما سریع ترین و دقیق ترین آن را در چهره دیگران شناسایی می کنیم. همچنین نشان می دهد که خشم درک ما را تغییر می دهد ، بر تصمیمات ما تأثیر می گذارد و رفتار ما را هدایت می کند ، فراتر از وضعیتی که در آن ایجاد شده است.
در پی حملات 11 سپتامبر ، به عنوان مثال ، هنگامی که محققان از دانشگاه کارنگی ملون آنها به طور آزمایشی حالت خشم را در مردم ایجاد کردند ، آنها دریافتند که این امر نه تنها بر درک آنها از خطر در رابطه با تروریسم بلکه بر درک آنها از وقایع روزمره مانند نفوذ و ترجیحات سیاسی آنها تأثیر می گذارد.
وقتی عصبانی هستیم ، پاسخ های ما قابل پیش بینی است ، بنابراین تصادفی نیست که بیشتر دستکاری های اجتماعی که تحت آن قرار می گیریم بر اساس تولید احساساتی مانند خشم و حالاتی است که غالباً همراه آن هستند ، مانند خشم و عصبانیت. در حقیقت ، محتوایی که بیشترین پتانسیل ویروسی شدن در اینترنت را دارد ، محتوایی است که خشم و عصبانیت را ایجاد می کند. محققان از دانشگاه Beihang آنها دریافتند که عصبانیت رایج ترین احساس در شبکه های اجتماعی است و دارای اثر دومینو است که می تواند منجر به انتشار مطالب پر از عصبانیت تا سه درجه جدایی از پیام اصلی شود.
هنگامی که ما فقط با عصبانیت یا احساسات دیگر هدایت می شویم ، بدون اینکه آنها را از طریق کنترل خود فیلتر کنیم ، قابل پیش بینی تر و آسان تر برای دستکاری هستیم. البته ، آن مکانیزم کنترلی معمولاً زیر سطح آگاهی رخ می دهد ، بنابراین ما از وجود آن آگاهی نداریم. برای غیرفعال کردن آن ، کافی است قبل از واکنش برای یک ثانیه متوقف شوید تا دوباره کنترل خود را که نیچه به آن اشاره می کند ، بدست آورید.
اگر در مورد مسیر خود ایده های روشنی نداشته باشید ، شخصی در مورد شما تصمیم می گیرد
"همه نمی خواهند بار آنچه را که سفارش نشده است به دوش بکشند. اما وقتی شما به آنها دستور می دهید سخت ترین کارها را انجام می دهند "، نیچه گفت با اشاره به تمایل نسبتاً گسترده برای فرار از مسئولیت های ما و اجازه دادن دیگران به جای ما تصمیم بگیرند.
توسعه کنترل خود همچنین به معنای تشخیص این است که ما مسئول اعمال خود هستیم. با این حال ، هنگامی که مردم تمایلی به پذیرش آن مسئولیت ندارند ، ترجیح می دهند این تصمیم را در اختیار دیگران بگذارند تا آنها تصمیم بگیرند.
دادگاهی که در تاریخ 11 آوریل 1961 در اورشلیم علیه آدولف آیشمن ، سرهنگ دوم نازی اس اس و مسئول اصلی تبعیدهای گسترده ای که به زندگی بیش از 6 میلیون یهودی پایان داد ، آغاز شد ، یک نمونه فوق العاده از سلب قدرت است.
هانا آرنت ، یک فیلسوف یهودی متولد آلمان که به ایالات متحده گریخت ، هنگامی که با آیشمن رو در رو شد ، نوشت: "علی رغم تلاش های دادستان ، هرکسی می توانست ببیند که این مرد یک هیولا نبود [...] خونسردی محض [...] همان چیزی بود که او را مستعد تبدیل شدن به بزرگترین جنایتکار زمان خود می کرد [...] این احمقانه نبود ، اما ناتوانی کنجکاو و معتبر برای فکر کردن ".
این مرد خود را "چرخ دنده ساده ماشین اداری ". او به دیگران اجازه داده بود كه به جای او تصمیم بگیرند ، او را بررسی كنند و به او بگویند كه چه كاری انجام دهد. آرنت این را فهمید. او درک کرد که افراد کاملاً عادی وقتی اجازه می دهند دیگران در مورد آنها تصمیم بگیرند ، می توانند کارهای شنیع انجام دهند.
کسانی که از مسئولیت های خود فرار می کنند و نمی خواهند زندگی خود را به عهده بگیرند ، به دیگران اجازه می دهند این وظیفه را بر عهده بگیرند. از این گذشته ، اگر همه چیز اشتباه پیش بیاید ، سرزنش دیگران و جستجوی بزهای آسانتر از بررسی وجدان شخص است ، MEA culpa و برای اصلاح اشتباهات انجام شده تلاش کنید.
مفهومی از ابرانسان از Nietszche در جهت مخالف است. ایده آل او در مورد سوپرمن شخصی است که به هیچ کس جز خودش پاسخ نمی دهد. شخصی که با توجه به نظام ارزشی خود تصمیم می گیرد ، اراده ای آهنین دارد و بیش از هر چیز مسئولیت زندگی خود را بر عهده می گیرد. این مرد تعیین شده به خودش اجازه نمی دهد که توسط نیروهای خارجی دستکاری شود ، چه رسد به اینکه دیگران به او بگویند چگونه باید زندگی کند.
کسانی که توسعه نیافته اند منبع کنترل درونی و فقدان اراده ، آنها به قوانین مشخصی نیاز دارند که از خارج آمده و به آنها کمک می کند زندگی خود را هدایت کنند. از این رو ارزشهای خارجی جای مقادیر ویژه می گیرند. تصمیمات دیگران تصمیمات آنها را هدایت می کند. و آنها در نهایت زندگی را که شخص دیگری برای آنها انتخاب کرده است زندگی می کنند.
منابع:
Fan، R. et. Al. (2014) عصبانیت از شادی تأثیر بیشتری دارد: همبستگی احساسات در ویبو. پلاس وان: 9 (10).
لرنر ، JS و همکاران Al. (2003) تأثیرات ترس و خشم بر خطرات درک شده از تروریسم: یک آزمایش میدانی ملی. علوم روحی و روانی; 14 (2): 144-150.
Hansen، CH & Hansen، RD (1988) پیدا کردن چهره در میان جمعیت: یک اثر برتری خشم. J Pers Soc Psychol; 54 (6): 917-924.
ورودی به گفته نیچه ، کسانی که نمی توانند خود را کنترل کنند ، باید اطاعت کنند اولین بار در منتشر شد گوشه روانشناسی.
