Fuit quondam conventus cancrorum. Undique uenerunt: placidis aquis, maria turbida, et usque a fluminibus. Nulla umquam huius magnitudinis invitatio fuit, ut omnes scirent quare exspectabant.
cancrus senior locutus est;
- Amici, vocavi vos loqui de pessimo habitu quos per saecula fuimus et nos magnopere mutare necesse est.
Stupebant omnes, donec puer cancer quaesivit;
- Quis hic habitus est?
- Retro ambulate -; cancer senex obtuse respondit. - Omnes nos exemplo negativo utimur et terribilem imaginem nostram formaverunt. Fere impossibile erit nobis mutationem fieri, sed propono matres liberos suos deinceps ambulare. Facilius erit ad novam generationem, sic imaginem nostram emendabimus.
Consenserunt praesentes, et cum domum redierunt, commendationem in praxim facere conati sunt. Ex hoc loco omnes cancri nascuntur, ut deinceps ambulare doceantur.
Matres in longum iverunt ad regendam sobolem, et cancri etiam ad crura sua directa movere conabantur, sed progressus minimus erat, quia nimis difficilis erat.
Quodam die, unus de cancris iuvenibus animadvertit parentes suos citius et sine labore retro ambulantes.
- Cur aliud faciunt et aliud docent? — Ecclesiis.
Sine mora viam illam ambulandi conabantur et invenerunt multo faciliorem esse, ut progredi conabantur.
Cancrus major, fateri se non posse id, quod ipsi facere non posset, peteret. Sic omnes retro ambulantes, ut semper.
Quamvis re vera cancri non retrogradiantur, sed ad latus, haec fabula Felix Maria de Samaniego alloquitur momentum constantiae pro valore, tam in campo educationis in vita cotidiana. Re quidem vera, constantia facta est unum e maximis valoribus frequentissimis et exhibitis vitae cotidianae. Eius conceptus saltem, non usus.
Constantia ut valor et elementum iudicii
Verbum cohaeret cum Latino cohaerentiaquae adhibebatur ad indicandum nexum globalem seu relationem inter singulas partes. Cohaeretionem implicat non solum in phaenomenis sed etiam in expressione.
Dici possumus hominem sibi constare cum duo postulata fundamentalia inveniunt: 1. vitare dicere vel audire aliud et aliud agere, et 2. servare promissiones et officia. Unde constantes homines praedictio et certius sunt. Scimus quid ab eis expectet, quid non.
Constantia vim vel debilitatem nostri schematis moralis ac applicationis in rerum natura ostendit. Id nobis permittit ut ad alios homines referatur, qui fidem et fidelem dicunt, qui securitatem et concordiam iudicii et actionis transmittit. Hoc igitur agit ut gluten sociale validum, dum eius absentia confusionem, dubitationem ac diffidentiam in relationibus gignit. Itaque, constantia, elementum essentiale fieri potest ad spatia fiduciae aedificanda vel, e contra, suspicionis conflictus interpersonales felis.
Quam ob rem ea saepe utimur tamquam mensura et elementum iudicii. Alii constantiam aestimamus ut scire possumus si certa eorum vox est. Sed inconstantia tollit virtutem moralem. Nam ab incongruis lectiones accipere non visum credimus.
Sed non est obliviscendum eundem modum, quo supercilia contra politicorum aliorumque publicarum figurarum repugnantia attollimus, constantiam exuit et nos quoque exponit, sicut in fabula cancrorum. Nemo ab repugnantiis liber est.
Constantia aedificium est processus uitae
Personalis constantia per totam vitam aedificatur. Discimus eam ut pueri, primum in familia, deinde in schola et in societate. Parentes, sane, magnum munus habent in conformando sensu cohaerentiae ac educationis ratio.
Per vitam diversis modis discimus, etiam quid alii agant observando. Re quidem vera, exemplar litterarum, quae etiam doctrina observatione, imitatione vel doctrina vicaria cognoscitur, unum est praecipuum in adulescentia. Pueri ab adultis spectandis discunt, qui suas partes exempla exemplaque fiunt. Ideo de constantia docens optimus modus ad hunc valorem explicandum est.
Sed doctrina ex imitatione non est unica infanti scaena. Sicut adulti mores parium observare pergimus et ab illis discimus. Sicut filii ad parentes quaedam spectant respectus cum demittunt in condicione sociali, nos etiam alios respicimus cum quomodo se gerere nescimus.
In dubio, quid alii agant, naturale est animadvertere. Antiqua mechanismus est quae nos sinit errores superfluos vitare vel casus periculosos. Ideo pergere possumus ad constantiam in adulta personali roborandam, attente etiam exemplo institutorum ac systematum. Denique omnis societas et cultura certa signa constantiae generat.
Sed cum in systematibus quae repugnantiam normalizemus immersi sumus, verisimile est sentire dissonantiam cognoscitivam et cohaerentiam nostram patitur. Cohaerentiae sensus noster, re vera, stabilis non est, sed potius formatio viva, quae rebus adiunctis movetur et accommodatur, cum possit fieri spina vitae nostrae vel, e contrario, ramus collateralis.
Cum in societate capimur, ubi gradus inconstantiae altae permittuntur, plerumque tres facultates habemus, ut Esther Trujillo philosophus exponit. Prima est notiones et opiniones nostras tradere, secunda vero involvit accommodare ut ratio nos recipiat.
Utroque modo repugnare contendimus. Hoc pertinet omissionem facere quod volumus vel cogendo aliter sentire. In detegere, haec inconstantia accipere potest, ut nos sentiant impostores et tactus apud nos amittamus.
Tertia possibilitas est ut conscius fiat nos non posse totam societatem mutare ad credendum systema accommodatum, sic "exire" ad nostram cohaerentiam servandam. Hoc manifesto constat. Et saepe satis alte.
Sumptus et constantia captionem
Constantia ubique est. In nobis esse, agere et dicere se manifestat. Expressum est etiam per decreta nostra, praesertim cum quid servare et quid tradere eligimus. Quaelibet sententia cohaerens semper renuntiationem implicat. Ergo usus constantiae importat aliquid velle deserere.
Nihilominus interest ne cohaerentiae laqueum incidat, id significat ut conceptus absolutus secundum "omnia vel nihil". Constantia fons potest esse motivationis et spinae vitae significativae, sed etiam impedimentum fieri potest cum stricte applicatur. Constantia circini, non angustus esse debet. Cum rigide applicamus, desinit opprimens et frangens, dictaturae suae nos submittens. Dictatura quae in longo spatio noxia esse tendit.
Omnes temporis mutationem ob experientias quas habemus. Tation praesent. Reliquis adnexis valoribus qui extet amiserunt nec amplius reflectunt qui sumus vel id quod credimus, sicut esse consentaneum est, suicidium psychologicum. Constantia est instrumentum ad melius vivendum et verius, non truncus ad vincendum.
fontes:
Trujillo, E. (2020) In quaerendo cohaerentiam. ethicam.
Vonk, R. (1995) Effectus inconstantes gestuum super impressiones personae: Studium multidimensionale. Personae et Social Psychology Bulletin; XXIV (XLVII) 21-7.
et ostium Momentum constantiae ut valor in mundo magis magisque abhorrens First en se publicó Psychology de anguli.
