Restos de recordos dunha vitoria... Inevitable
11 de xullo de 1982 - 11 de xullo de 2022. Aquí estamos. O 11 de xullo chegou. Puntual coma sempre, cun sol quente que quenta o corazón, pero sobre todo os recordos. O 11 de xullo de 2022 dános algo máis. Moito máis. Unha cifra redonda que quizais recorde a maior emoción deportiva que tantos italianos viviron no último medio século. Tamén será por este momento de loucura que estamos a vivir, que esa empresa deportiva adquira aspectos case lendarios.
A Espera
Non cabe dúbida, porén, que os que viviron aquel incrible ascenso á vitoria, aqueles días, aquelas expectativas, aquelas tolas esperanzas de vitoria, non esqueceron nada, nin unha coma, daqueles días memorables. Así que tamén lembramos á perfección a véspera da final de Madrid ante Alemaña. Un clásico da historia do fútbol, un clásico da nosa historia. Afirmo que non vou contar nada do xogo en si, pero intentarei centrarme nos sentimentos e emocións que o precederon e o seguiron.
11 de xullo de 1982, un trámite
Lembro, por exemplo, como agardaba a final case como puro trámite. Para o escritor, e non creo que só para el, Italia xa fora campioa do mundo seis días antes, no Sarrià de Barcelona. Aquel partido do 5 de xullo xa proclamara aos futuros campións do mundo e coroara á estrela máis brillante. O día de Pablito Italia aniquilara a un dos equipos máis fortes da historia do Mundial. A máis natural das conclusións só podería ser esa.
Resultado ineludible
Unha vitoria case inevitable. Un pouco como ocorre no ciclismo cando, durante o Xiro de Italia, o campión consegue escalar en solitario a fatídica Cima Coppi e a longa baixada que levará á meta non é máis que un espléndido apéndice para a empresa. En definitiva, agardaba a final ante Alemaña pensando en como se organizarían as seguintes celebracións.
Practicamente imbatible
A esperanza era grande, a confianza era ilimitada, aínda que as partidas non só hai que xogar, senón que sobre todo hai que gañalas. Tiña, e había, con todo, a sensación moi forte de que a estas alturas ese equipo se convertera, nese momento, practicamente imbatible. Será polos moitos bocados amargos que se vira obrigada a tragar, que se converteran en veleno mortal para todos os opoñentes que entón se enfrontarían, que aquel mundial só podería ter ese único epílogo.
11 de xullo de 1982. Grazas!
Que queda daquela empresa corenta anos despois? Moitos e moitos recordos relacionados cos protagonistas. A esa sa tolemia colectiva que aquela vitoria desatou un momento despois do asubío final. Por riba de todo, queda esa febril fibrilación que causou a toda unha nación desde o 29 de xuño, día de Italia - Arxentina ata o mítico epílogo do 11 de xullo. Case dúas semanas en apnea competitiva, esperando que unha empresa invoque inmediatamente outra. Insaciables, voraces e velenosos, como aquel marabilloso grupo de homes que nos fixeron felices coma nunca. Grazas! Para sempre…
