ஒரு உணர்ச்சியின் நினைவு
இது போன்ற நாட்கள். இப்போது போல் ஜூன் மாதம். அது சில பத்தாண்டுகளுக்கு முன்பு. அவை எளிதான ஆண்டுகள் அல்ல, ஆனால் எங்கள் ஜன்னல்களுக்கு வெளியே போர் இல்லை. நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஜூன் மாதத்தின் இந்த நாட்களில், ஸ்பெயின் ஏற்கனவே உலகக் கோப்பையைத் தொடங்கிவிட்டது.
எப்போதும் போல இத்தாலி இருந்தது. தொடர்ச்சியாக இரண்டு உலகக் கோப்பை தகுதிச் சுற்றுப் போட்டிகளுக்குப் பிறகு இன்று அதை நினைவில் கொள்வது மிகவும் வேதனையானது. வழக்கமான முணுமுணுப்பு மற்றும் சத்தமான முணுமுணுப்புகளுடன் உலகக் கோப்பைக்காக விளையாடப் புறப்படுவது வழக்கமான இத்தாலிய தேசிய அணி. அந்த வரிசையில் உள்ளவர்களும் ரசிகர்களும் முழுமையாக நம்பவில்லை. எப்பொழுதும் நடப்பது போலவே, அல்லது கிட்டத்தட்ட எப்போதும்.
தளபதி
அந்தக் குழுவின் தலைவராக ஒரு ஃப்ரூலியன் என்ற பெயரில் ஒரு மனிதன் இருந்தார் என்ஸோ பியர்சோட், கால்பந்தின் மோசமான மற்றும் இடைக்கால உலகில் மிகவும் குறைவாக மதிப்பிடப்பட்ட மற்றும் விரைவில் மறக்கப்பட்ட ஆளுமைகளில் ஒருவர். நான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அர்ஜென்டினா உலகக் கோப்பைக்கு அதை ஓட்டிய அதே பயிற்சியாளர், நம்மைக் கண்டுபிடிக்க வைத்தவர் பாவ்லோ ரோஸி ed அன்டோனியோ கப்ரினி.
அந்த தென் அமெரிக்க உலகக் கோப்பையில் இத்தாலிய தேசிய அணி பல வருத்தங்களுக்கு மத்தியில் நான்காவது இடத்தைப் பிடித்தது. இது கடந்த ஐம்பது ஆண்டுகளில் மிக அழகான தேசிய அணியாக இருந்தது, கருத்துப்படி, மிகவும் கேள்விக்குரியது, எழுத்தாளர். அடுத்த வருடங்கள் மற்றும் தசாப்தங்களில், உலக சாம்பியன்ஷிப் மற்றும் ஐரோப்பிய சாம்பியன்ஷிப்களை வென்றதை விட மிகவும் அழகாக இருக்கிறது.
80கள்
அவரது புகழ்பெற்ற பாடல் ஒன்றில், பாடகர்-பாடலாசிரியர் ரஃப் தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டார்: இந்த 80களில் என்ன இருக்கும்? போலோக்னா ஸ்டேஷனில் நடந்த படுகொலையை நினைத்தால், மிகவும் வேதனையும் கோபமும், ஆகஸ்ட் 9 ம் தேதி, இது ஒரு உயிரைக் கொடுத்தது 85 மக்கள் அப்பாவி மக்கள், அல்லது மாஃபியா தொடர்பான கொலை, செப்டம்பர் செப்டம்பர் 29, ஜெனரல் கார்லோ ஆல்பர்டோ டல்லா சிசாஅவரது மனைவி, இமானுவேலா செட்டி காரரோ மற்றும் முகவர் டொமினிகோ ருஸ்ஸோ. அந்த வெற்றி நடுவில் வந்தது, கிட்டத்தட்ட அப்பாவி பாதிக்கப்பட்டவர்களை அழுதுவிட்டு மேலும் ஊற்றுவதற்கு முன்பு எங்களுக்கு ஒரு புன்னகையை கொடுப்பது போல.
நமது குடியரசுத் தலைவரின் அடக்கமுடியாத மற்றும் சின்னமான மகிழ்ச்சியில், சாண்ட்ரோ பெர்டினி, ஒரு நாடு இருண்ட ஆண்டுகளில் இருந்து வெளியேறி, நமது சிறந்த முகத்தை உலகுக்குக் காட்ட வேண்டும் என்ற அனைத்து விருப்பமும் இருந்தது. நம் நாட்டின் சிறந்த முகம் இரண்டு ஃப்ரூலியன்களால் குறிக்கப்பட்டது, ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை: என்ஸோ பியர்சோட் e டினோ ஜோஃப். இரண்டு தளபதிகள், ஒருவர் பெஞ்சில், மற்றவர் களத்தில்.
இனி பேசுவதில்லை என்ற முடிவு
பணிவு, வேலை மற்றும் சில வார்த்தைகள், இது அவர்களின் நம்பிக்கை. பின்னர் ஒரு அளவிட முடியாத பெருமை. முதல் 3 ஆட்டங்களுக்குப் பிறகு, நிறமற்ற, போலந்து, பெரு மற்றும் கேமரூனுக்கு எதிராக 3 மங்கலான டிராக்களுடன், பத்திரிகைகள் அணி மற்றும் தனிப்பட்ட வீரர்களைத் தாக்கத் தொடங்கின. கட்டுப்பாடற்ற மற்றும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத வதந்திகள் பரவ ஆரம்பித்தன. வெறுமையாக செல்வதற்கான முடிவு, தூய்மையான மற்றும் எளிமையான தொழில்நுட்ப அம்சத்திற்கு அப்பாற்பட்ட தாக்குதல்களின் இயல்பான விளைவு மட்டுமே.
அணியின் செய்தித் தொடர்பாளர் அதன் கேப்டன் டினோ சோஃப் ஆவார். செய்தித் தொடர்பாளர் இருட்டடிப்பு நேரத்தில் சிறந்த செய்தித் தொடர்பாளர், மக்கள் பேசுவதை எப்போதும் விரும்புபவர்... உண்மைகள். அந்த மௌனம்தான் அந்த வெற்றியைக் கட்டியெழுப்பிய முதல் செங்கல், அதை கற்பனை செய்து கொள்வோம், பெரிய டினோ, லாக்கர் அறைக்குள், 40 வயதில் தனது வாழ்க்கையின் கடைசி பெரிய போட்டியை விளையாடிக்கொண்டிருந்தவர், புதியவர் ஜான் பெலுஷியைப் போல தனது அணியினருடன் பேசுகிறார். அனிமல் ஹவுஸிலிருந்து, பிரபலமான சொற்றொடரைப் படித்து: செல்வது கடினமாக இருக்கும்போது, கடினமானவர்கள் விளையாடுவார்கள்.
இது போன்ற நாட்கள் மற்றும் கனவின் ஆரம்பம்
இது போன்ற நாட்கள். அந்த தருணத்திலிருந்து, விளையாட்டுப் பேச்சுக்கள் தொடங்கின, அவற்றை அனுபவிக்கும் அதிர்ஷ்டத்தைப் பெற்றவர்கள் ஒருபோதும் மறக்க மாட்டார்கள். அந்த மதியம் போல ஜூலை 5 1982 பார்சிலோனாவில் உள்ள சாரியா மைதானத்தில்...
ஆனால் இது மற்றொரு, மறக்க முடியாத கதை.
