Jeśli wiadomość o śmierci Paolo Rossiego była jak cios w żołądek (i serce), udział w jego pogrzebie, transmitowanym na żywo w telewizji, był jak kartkowanie pierwszych rozdziałów mojego życia. Ci, którzy zajmowali się dorastaniem i młodością, ze wszystkimi pasjami, które oczywiście zaczęły dojrzewać.
Na ostatnie pożegnanie, z tym, do którego zadzwoniłem polubownie w wieku 13/14 lat Pauline Rossi, w rzeczywistości było wiele próbek z przeszłości, mniej lub bardziej niedawnych. Koledzy z drużyny, którzy grali z nim w różnych klubach, w których grał, z których wielu później odnalazł się ponownie w różnych rajdach reprezentacji Włoch.
Razem w niebieskiej koszulce dzielili 2 niezwykłe mistrzostwa świata.
Argentyna 1978, gdzie Włochy zakończą turniej na 4. miejscu. To była prawdopodobnie najpiękniejsza reprezentacja narodowa ostatnich pięćdziesięciu lat. Początki w niebieskiej koszulce dwóch młodych, wielkich talentów: Antonio Cabriniego i Paolo Rossiego.
Hiszpania 1982, mistrz świata Włoch i król strzelców paolinopablitorossi z 6 golami.
Byli tam wszyscy, obok siebie, z czerwonymi oczami i maskami na twarzach, które źle ukrywały ich szloch. Ich twarze naznaczone bólem i wiekiem. Ich włosy były równie białe, siwe lub siwiejące jak moje.
Byli tam wszyscy albo prawie. Ktoś był nieobecny. Prawdopodobnie ze względów bezpieczeństwa dzieje się tak z powodu pandemii, a może dlatego Nie udało mu się pożegnać się po raz ostatni z drogim przyjacielem. Za bolesne.
Wszyscy tam byli, moje próbki, obok siebie. Wymieniając ich nazwiska, można było stworzyć bardzo mocną formację do wysłania w teren, wraz z wysokiej jakości częściami zamiennymi:
Stefano tacconi
Claudio poganin
Antonio Cabriniego
Massimo Bonini
Gabriela Oriali
Gianpiero Mariniego
Fulvio Collovati
Franco Causius
Bruno Conti
Marco Tardellego
Roberto baggio
Giancarlo Antonii
Robert Betga
Giuseppe Galderisiego
Wszyscy tam byli, moi mistrzowie, że w każdą niedzielę widziałem oczamiwyobraźnia, słuchanie radia, wyobrażając sobie ich sztuki.
Wszyscy tam byli, moi mistrzowie, które, wraz ze swoimi biznesami, obejmują dwie dekady mojego życia.
Wszyscy tam byli, moi mistrzowie, tych, których zdjęcia wyciąłeś, aby przykleić je do szkolnego pamiętnika i na ścianach pokoju.
Wszyscy tam byli, moi mistrzowie, pozdrowić przyjaciela, towarzysza wielu bitew sportowych.
Przede wszystkim DUŻY mężczyzna, lubiący jego uśmiech.
Wszystkie świetne filmy mają zazwyczaj piękny motyw muzyczny na końcu napisów końcowych. Za niezwykłe życie Pauline Rossi, niezwykły jak sfilmowany zatrzymał się zbyt wcześnie, Chciałbym zadedykować piękny temat muzyczny, zrodzony z geniuszu Ennio Morricone, on też został na zawsze porwany przez ten przeklęty rok 2020.
Tytuł jest idealny na tę okazję: „Przyjaciel".
A Paulina Rossiprzyjaciel marzeń, dawca uśmiechów i niezatartych radości.
, assistere...){kind=link}