Kiedyś była służba publiczna. Kiedyś istniał wysokiej jakości RAI, który oprócz informacji oferował Pogłębienie. Dogłębne badanie jakości.
Pomysł zrodził się w transmisji Henryk Mentana, wyemitowany w środę 28 kwietnia o godz. 21 na antenie La30, poświęcony prezentacji najnowszej książki autorstwa Michał Santoro zatytułowany "Nic tylko prawda”. Złożona, przegubowa książka, w której pośrodku znajduje się niepokojąca i emblematyczna postać mordercy mafii: Maurice'a Avolę. Z jego szokujących słów, które w niektórych fragmentach wywołują nieopisane poczucie wstrętu, niemal naturalnie rozwija się analiza okresu masakr mafijnych lat 90-tych.
Prześledzimy bolesne ścieżki naszej pamięci, naszej najnowszej historii. Na nowo odkrywane są uczucia, o których nie można zapomnieć, ponieważ nie można zapomnieć o ludziach, którzy oddali wszystko, nawet na śmierć, za państwo, zgodnie z jego prawami. Już stan. Ogromne słowo, pojęcie nieznane większości. Jaki jest stan dzisiejszy? Kto chciałby dziś umrzeć za państwo? Giovanni Falcone e Paolo Borsellino są symbolem ludzi, którzy zginęli jako wierni słudzy państwa. Stan, który jednak ich opuścił sam winny.
Masakry mafijne z 1992 roku
Dialog między Michele Santoro i Maurizio Avolą, na który składają się konkretne pytania dotyczące strategii masakry mafii tamtych lat, daje nam odpowiedzi o przeszywającej surowości i okrucieństwie. Obraz, który się wyłania, jest mrożący krew w żyłach. Niektórzy podejrzewali to, wielu opisywało to w artykułach lub książkach, mało kto powiedział o tym w telewizji w tak jasny sposób, opierając się na wypowiedziach pewnego człowiek honoru, a raczej osoby, która bardzo dobrze znała mafijnych ludzi i myśli.
Te masakry są nadal otwartymi ranami, bo dopóki w pełni nie wiadomo, kto chciał zabić Giovanniego Falcone i Paolo Borsellino, jeśli nie wiadomo na pewno, czy to była tylko wielka inicjatywa mafijna, czy też były imprezy razem z mafią. stan, ten kraj nigdy się nie rozwinie. Jesteśmy to winni Fiammetcie Borsellino, córce Paolo, obecnej w pracowni razem z Mentaną oraz wszystkim rodzinom ofiar mafijnych i terrorystycznych masakr.
Gdzie podziała się Vera RAI?
W całym tym zakresie silnych emocji, które powróciły, słuchając tematów cofających się o trzydzieści lat, spontanicznie pojawiło się pytanie: gdzie jest RAI? Kiedyś programy takie jak Enrico Mentana byłyby nadawane w różnych sieciach RAI. RAI nie była zwykłą informacją, ze służby publicznej, finansowaną przez nas wszystkich poprzez uiszczenie opłaty licencyjnej, oferowała dziś bardzo rzadki towar.: dogłębne badanie. Byli innym razem i byli inni tłumacze.
Sergio Zavoli, Enzo Biagi, Giovanni Minoli, Michele Santoro, Gard Lerner, Enrico Mentana, Bruno Vespa, żeby wymienić tylko kilka. Każdy z własnym punktem widzenia, prawy, lewy, środkowy, niektórzy bardziej ekstremistyczni, inni bardziej umiarkowani, każdy mógł wybrać źródło picia lub, co było najlepszą rzeczą do zrobienia, spróbować wysłuchać wszystkich punktów widzenia. tworzyć je, własne, osobiste. Ale wszystko to było możliwe tylko wtedy, gdy RAI było naprawdę RAI lub gdy było to usługi publiczne.
Teraz wiemy, że czasy się zmieniają, ale jeśli chodzi o RAI, zmiana ta nie jest równoznaczna ze wzrostem, ale z regresją. Jeśli służba publiczna zacznie mówić o celach, budżetach, jesteśmy całkowicie na uboczu. W imię tych koncepcji, które mogą być odpowiednie dla telewizji komercyjnej, finalny produkt nieco rozczarowuje. Istnieją programy, które, aby być uprzejmym, możemy zdefiniować jako niewyobrażalne, z nieprzedstawialnymi prezenterami i wątpliwymi treściami, które są widoczne tylko dla bardzo niewielu widzów.
Kiedyś motto Vera RAI brzmiało „DI TUTTO DI PIU”, dziś mogłoby to być „NIEZBĘDNE WĄSKIE” i być może przez przesadę nie byłoby to nawet takie prawdziwe.
Artykuł Stefano Vori
