70 lat Ivano Fossatiego, nienasyconego „odkrywcy”

- Reklama -

21 września jeden z naszych największych autorów piosenek skończy 70 lat. Historia artysty, któremu wiele wspaniałych nazwisk w naszej muzyce musi powiedzieć: Dziękuję.

Ivano Fossati urodził się w Genui, jednej z historycznych republik morskich. Ukochana Genua, którą kiedyś zdefiniował Fossati kościsty, metodyczny i nadąsany. Genua, stolica włoskiego pisania piosenek, miasto Fabrizio De Andre e Luigi Tenco, Z Gino Paoli e Umberto Bindi, Z Bruno Lauzi e Paolo Conte, urodzony w Asti, ale przez adopcję genueńską. Ivano Fossati od razu miał morze w oczach i sercu. Ta nieskończona przestrzeń, dzięki której można marzyć o dowolnej firmie, dotrzeć w dowolne miejsce tylko wyobraźnią. Odkrywać to czasownik, który uosabia postać Ivano Fossati.

Eksploracja jako nieustanne poszukiwanie nowych rzeczy do poznania, zrozumienia, przyswojenia sobie, retuszowania, przekształcania zgodnie z własną naturą i wrażliwością, a następnie być może wrzucenia na nieskazitelną kartkę papieru, by stworzyć nową piosenkę , nowe arcydzieło, pozostające jednak zawsze nienasycone, by kontynuować nieustanne odkrywanie.

Syn "To miejsce nad morzem?”, co kilka wieków wcześniej zainspirowało człowieka o imieniu Krzysztof Kolumb by odkrywać odległe krainy, pachnące Ameryką, Ivano Fossati, jak wszyscy młodzi ludzie jego czasów, dorastał przesiąknięty muzyką rockową, Toczące się kamienie i Eric Clapton. Powoli oddala się od niego, by wejść w bardziej intymny, introspektywny świat, w którym jego muzyka doki w portach z dźwiękami śródziemnomorskimi aż po Daleki i Daleki Wschód.

Jego własna historia

Resztę zrobiła jego wyobraźnia i niesamowity talent muzyczny. W wieku szesnastu lat postanawia rzucić szkołę, zew muzyki jest zbyt silny i nie może pozostać niesłyszalny. Nie ma pieniędzy, ma tylko gitarę i wielką chęć do grania. Ucz się, baw się, ucz się jeszcze raz. Jego cnota jako multiinstrumentalisty coraz bardziej ujawnia się. Klawisze, flet poprzeczny, gitary, fortepian należą teraz do jego technicznego zaplecza.

Odzyskując wszelkiego rodzaju przedmioty, zaczął tworzyć nieprawdopodobne wzmacniacze, które jednak miały tę wielką zasługę, że rozeszła się pogłoska, że ​​po ponad czterdziestu latach kariery uczynił go ikoną naszej muzyki.

Ivano Fossati pisał dla siebie, ale dużo pisał dla innych. Przez co najmniej dekadę przed rozpoczęciem kariery solowej pisał piosenki dla wielu wielkich nazwisk we włoskiej piosence. Kobiecy wszechświat zgłębił go bezbłędnie, a niektóre arcydzieła z powodzeniem interpretowane przez naszych największych wykonawców noszą jego znak firmowy na dole.

Niektóre przykłady:

Loredana Berte - Dedykowane - nie jestem damą

Patty Pravo - Cudowna myśl

Anna Oksa - Trochę emocji

- Reklama -

Mia Martini - A niebo się nie kończy

Fiorella Mannoia - Majowe noceo - Pociągi parowe

A potem znowu Mina, Ornelli Vanoni, Alicja. Nadzwyczajna współpraca z Francesco de Gregori e Fabrizio De Andre.

Spotkanie z Fabrizio De André

Ivano Fossati i Fabrizio De André spotkali się w pociągu, który miał ich zabrać z Genui do Werony na Festivalbar. Czat, aby rozpocząć tkanie sieci możliwej, możliwej przyszłej współpracy. Minęło około piętnastu lat od tego spotkania w pociągu, kiedy około 1990 roku odnaleźli się. Szansę dał nowy album De André, Chmury, gdzie dwaj genueńscy autorzy piosenek wspólnie piszą teksty dwóch piosenek w dialekcie genueńskim: Megu Megùn e Do „immy”.

Ta krótka współpraca to tylko preludium do kilkuletniej późniejszej, która doprowadzi do powstania jednego z najbardziej niezwykle poetyckich albumów w historii włoskiego songwritingu, ale także dzieła, które powstawało zawsze, zawsze i w każdym razie. , w zawziętym i przeciwnym kierunku, zapożyczając słowa znalezione w Nieograniczona modlitwa. Jesteśmy w 1996 roku obaj spotykają się ponownie i rozpoczynają niełatwą drogę: napisać całą pracę na cztery ręceten. Później Ivano Fossati napisze: "Podczas pisania używa się poetyki, ale nie ma świadomości podejmowania wysiłku poszukiwania słów. To praca z kimś innym, jak mi się przydarzyło z Fabrizio De Andrè, że zdajesz sobie sprawę z tego, co robisz, bo patrzycie na siebie, porównujecie pomysły”.

Dusze Witaj

Dusze Witaj jest to ostatnie dzieło Fabrizia De André, który umrze 11 stycznia 1999 roku. Była to, nie wiedząc o tym, jego wola i podczas ostatniej artystycznej podróży Faber znalazł w Ivano Fossati niezwykłego towarzysza. Wydany dokładnie 25 lat temu, 19 września 1996 r., Dusze Witaj został zaprojektowany, zaplanowany i zbudowany jako album koncepcyjny, a raczej jak opera, w której wszystkie pieśni łączy bardzo cienka, ale wyraźna nić. Salve Souls to „inna”, wieczna „mniejszość”, ta, która żyje na marginesie tzw. społeczeństwa obywatelskiego i żyje w oderwaniu od „normalności”.

I tak się mówi Księżniczka, życie transseksualisty, który ostatecznie czyni „Adwokat z Mediolanu„Co reprezentuje społeczeństwo obywatelskie, które go wykluczyło, lub Romów w Chorachana. Dwie piosenki, które są ciosem w żołądek przeciwko uprzedzeniom i fałszywym moralizmom. zdezorientowany e Nieograniczona modlitwa nie trzeba ich komentować, wystarczy ich posłuchać, bo to po prostu dwa arcydzieła, w których słowa De André i muzyka Fossatiego tworzą magiczną syntezę. A potem znowu jest Dusze Witaj, pieśń manifestu opery. Śpiewana jest na dwa głosy, z De André i Fossati na przemian, raz jeden, raz drugi. Wpływ emocjonalny jest bardzo silny, a treść niszczycielska.

Dyskografia Ivano Fossati

Myśl Ivano Fossati

„Przeszliśmy od centralnego miejsca muzyki do tego, że stała się ona paliwem dla telefonów komórkowych. Uważnie słuchaliśmy rzeczy, dyskutowaliśmy o sobie, uczyliśmy się marzyć lub rozumować. Tak jak czytanie książki. Nie było różnicy między zanurzeniem się w literaturze czy muzyce".

Artykuł Stefano Vori

- Reklama -