Met Antonio Conte kloppen de rekeningen. Altijd. De Inter Scudetto is zijn Scudetto.
Ik beken aan alle lezers van Musa News dat ik een tellen. Geen Inter-fan, maar absoluut altijd een Contiano DOC. Antonio Conte uit Lecce is de kwintessens van de voetbalcoach. Een onverzadigbare honger naar overwinningen, het vermogen om de spellen aan tafel voor te bereiden en ze in de loop van het werk te kunnen veranderen. Als een vroedvrouw met een Socratisch geheugen, weet je extract het beste van elk van zijn spelers. Waar ik vandaan kom, zeggen ze "haal het bloed uit de rapen”, Hierin is Antonio Conte een Maestro. Single.
Hij is zeker niet erg aardig. Sommige houdingen zijn buitengewoon irritant, zoals zich altijd omringd voelen door vijanden die dorstig zijn naar zijn bloed, die hem voortdurend in een hinderlaag lokken om hem verslagen te zien vallen. Maar vanuit deze houding slachtofferschap hij put zijn kracht, voedt zich met deze gedachten en zet ze om in vitale energie die hij vervolgens op een buitengewone manier weet over te brengen op zijn spelers. Op deze manier voelt iedereen zich verwikkeld in een strijd tegen vreemden, die hem en zijn team alleen maar verslagen willen zien. In zeer slechte bewoordingen is dit de filosofie door Antonio Conte. Een winnende filosofie.
Precies hiervoor is Antonio Conte de beste. Omdat het in staat is om een verlangen naar overwinning tegen alles en iedereen over te brengen, dat zich voedt met vermoeidheid, opoffering, de wil om te bewijzen dat men niet inferieur is aan wie dan ook. Hij zal niet langer Juventus zijn, maar zeker het Bonipertiaanse motto: "Winnen is niet belangrijk, het is het enige dat teltIs iets dat in zijn bloed stroomt en deel uitmaakt van dat zwart-witte DNA dat nooit kan worden gewist. Dat DNA dat de voormalige Inter-president Massimo Moratti heeft gedefinieerd zeer slecht en dat zal hem vandaag in staat stellen zich samen met de andere neroazzurri-fans te verheugen.
De Scudetto keert terug naar het zwart-blauwe Milaan
Nu heeft hij de Scudetto na elf jaar wachten teruggebracht naar Inter Milan. Die Inter Milan waarvoor Antonio Conte tot twee jaar geleden slechts 'een gebochelde dief en gokker". De schoonheid van voetbal en het feit dat het absoluut irrationeel en onredelijk is, is precies dat. Wat tot gisteren je vijand was, sportief gesproken, wordt je idool, gewoon een simpele, normale verandering van hemd. In een oogwenk vergeet je het verleden, want het gaat nu alleen om het heden en de nabije toekomst.
Antonio Conte stijgt nu terecht op naar de rol van held, want dankzij hem is die ondraaglijke, voor de Interisti en voor de fans van de andere teams, de negen jaar durende hegemonie van Juventus onderbroken. Antonio Conte haalde het en het was de overwinning waarmee zijn geschiedenis en zijn band met Juventus definitief eindigde. Voor de Juventus-fans zal het erg vervelend zijn om Inter te zien winnen met Antonio Conte op de bank, met Giuseppe Marotta als CEO en misschien Arturo Vidal op het veld.
Maar misschien, tot hun gedeeltelijke troost, kan er het feit zijn dat dit alles ook kan worden gelezen als de bevestiging dat Andrea Agnelli het een paar jaar geleden goed vond om Giuseppe Marotta te kiezen als de leidende man van het nieuwe management van Juventus en Antonio Conte als coach. En dat degene die wint op het veld niet altijd een dief matriculated. Dat is natuurlijk geen grote troost, maar op dit moment is er niets beters om aan vast te houden. Dus mijn oprechte felicitaties aan Antonio Conte.
Artikel door Stefano Vori
