Er was eens een openbare dienst

0
Er was eens een openbare dienst
- Advertentie -

Er was eens een openbare dienst. Er was eens een kwaliteitsvolle RAI, die naast informatie ook de verdieping bood. Een diepgaande studie van kwaliteit.


Michaël Santoro

Het idee werd ons gegeven door de overdracht van Hendrik Mentan, uitgezonden op woensdag 28 april om 21 uur op La30, gewijd aan de presentatie van het nieuwste boek van Michaël Santoro getiteld "Niets maar de waarheid". Een complex, gearticuleerd boek, met in het midden een verontrustende en symbolische figuur, die van een maffia-moordenaar: Maurice Avola. Uit zijn schokkende woorden, die in sommige passages een onbeschrijfelijk gevoel van afkeer oproepen, ontwikkelt zich bijna vanzelfsprekend een analyse van de periode van de maffia-slachtingen in de jaren 90.

We volgen de pijnlijke paden van onze herinnering, van onze recente geschiedenis. Gevoelens worden herontdekt die niet kunnen worden vergeten, omdat mensen niet kunnen worden vergeten die zichzelf, zelfs de dood, hebben gegeven voor de staat, in overeenstemming met zijn wetten. Al de staat. Een enorm woord, een concept dat voor de meesten onbekend is. Wat is de staat vandaag? Wie zou er vandaag bereid zijn voor de staat te sterven? Giovanni Falcone e Paolo Borsellino ze zijn het symbool van mannen die zijn gestorven als trouwe dienaren van de staat. Een staat die hen echter had verlaten alleen schuldig.

De moordpartijen van de maffia van 1992

Falcone en Borsellino

De dialoog tussen Michele Santoro en Maurizio Avola, bestaande uit specifieke vragen over de bloedbadstrategie van de maffia van die jaren, geeft ons antwoorden van een stekende rauwheid en wreedheid. Het beeld dat naar voren komt, is huiveringwekkend. Sommigen vermoedden het, velen beschreven het in artikelen of boeken, bijna niemand had het ooit zo duidelijk op televisie verteld, gebaseerd op de uitspraken van een man van eer, dat is van een persoon die maffiamannen en gedachten heel goed kende. 

- Advertentie -

Die bloedbaden zijn nog steeds open wonden, want totdat helemaal duidelijk is wie Giovanni Falcone en Paolo Borsellino wilden vermoorden, of het niet zeker is of het gewoon een enorm maffia-initiatief was of dat er feesten waren samen met de maffia. Ziek van de staat, zal dit land nooit groeien. We zijn het verschuldigd aan Fiammetta Borsellino, dochter van Paolo, die samen met Mentana in de studio aanwezig is, en aan alle families van de slachtoffers van de maffia en terroristische bloedbaden.

- Advertentie -

Waar is de Vera RAI gebleven?

In al dit scala aan sterke emoties die weer opkwamen bij het luisteren naar onderwerpen die ons dertig jaar teruggingen, rees spontaan de vraag: waar is RAI? Ooit zouden uitzendingen als die van Enrico Mentana zijn uitgezonden op de verschillende RAI-netwerken. RAI was niet alleen eenvoudige informatie, van de openbare dienst als het was, door ons allemaal gefinancierd door de betaling van de licentievergoeding, het bood tegenwoordig een zeer zeldzaam goed: de diepgaande studie. Het waren andere tijden en er waren andere tolken.

Sergio Zavoli, Enzo Biagi, Giovanni Minoli, Michele Santoro, Gard Lerner, Enrico Mentana, Bruno Vespa om er maar een paar te noemen. Elk met hun eigen standpunt, rechts, links, midden, wat extremer, wat gematigder, iedereen kon de bron kiezen om uit te drinken, of, en dat was het beste, proberen naar alle standpunten te luisteren. creëer ze, je eigen, persoonlijke. Maar dit alles was alleen mogelijk als RAI echt RAI was, of als het Public Service was.

Nu weten we dat de tijden veranderen, maar wat RAI betreft is deze verandering niet synoniem met groei, maar met achteruitgang. Als de overheidsdienst begint te praten over doelen, budgetten, zijn we helemaal uit de weg. In naam van deze concepten, die wellicht geschikt zijn voor commerciële televisie, valt het eindproduct wat tegen. Er zijn enkele uitzendingen die we, om beleefd te zijn, onvoorstelbaar kunnen definiëren, met niet-presenteerbare presentatoren en twijfelachtige inhoud, die alleen door heel weinig kijkers worden gezien.

Ooit was het motto van Vera RAI “DI TUTTO DI PIU” ”, vandaag zou het“ THE ESSENTIAL NARROW ”kunnen zijn en misschien zou het bij overmaat niet eens zo waar zijn.

Artikel door Stefano Vori

- Advertentie -

LAAT EEN COMMENTAAR

Voer uw opmerking in!
Voer hier uw naam in

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw gegevens worden verwerkt.