Hitte en gevoelloosheid typisch voor luie vakantieochtenden in een Italiaanse badplaats. Items op tafel voor een ontbijt dat nog moet komen. Oude tv waarvan je nooit weet of hij echt werkt altijd aanwezig in zomerhuisjes. De ingrediënten zijn er allemaal om het scenario van brandstof te voorzien met een aantal gezonde Olympische Spelen die uit de tijdzone zijn gedegradeerd naar onconventionele tijden.
Vanmorgen begint dan een van de langste traditiespecialiteiten van het baanwielrennen: de ploegenachtervolging voor heren. Het is een van de vele rassen van de Olympische Spelen in Tokio gemarkeerd in mijn gedachten min of meer met deze bewoording: "goede kans op een medaille voor Italië, maar moeilijk goud".
Goede kans want Italië speelt al jaren met de sterkste landen en omdat het tot onze gelederen behoort Filippo Gana, viervoudig wereldkampioen met dezelfde specialiteit in individuele versie (individuele achtervolging die merkwaardig genoeg geen Olympische specialiteit is). Moeilijk goud want Denemarken is regerend wereldkampioen en lijkt de verplichte favoriet te zijn.
Kwalificatie: inleiding tot ploegenachtervolging
Terwijl de kwalificatierace al in een vergevorderd stadium is, beginnen de andere metgezellen van deze vakantie te verschijnen, veel meer aangetrokken door het vooruitzicht van het ontbijt dan door te fietsen op de baan. Natuurlijk volgen we de Olympische Spelen allemaal samen, vooral de meest "beroemde" wedstrijden, en ik probeer nog minder gepubliceerde of winnende sporten naar voren te brengen, maar baanwielrennen is een bijzondere sport die op het eerste gezicht velen de indruk kan wekken een jongere broer te zijn van zijn wegversie.
Bovendien is het bij deze Olympische Spelen de eerste keer dat het verschijnt en helaas bestaat het risico dat het niet aantrekt. In deze situaties wordt de televisie echter magnetisch en begint iedereen, sommigen min of meer, op zijn minst te merken dat er op tv een sport is waarin groepen mensen schijnbaar van hetzelfde team zo snel mogelijk proberen te rijden door rondjes te rijden na ronden van een elliptische baan.
onvermijdelijk Ik word gevraagd om uit te leggen wat we zien. Ik heb geluk, want onder de vele specialiteiten van het baanwielrennen is de ploegenachtervolging zeker een van de eenvoudigste en meest intuïtieve, integendeel, bijvoorbeeld van omnium e madison.
Dus ik zal uitleggen wat ik weet, ook al ben ik helemaal geen expert, te beginnen met het feit dat elk team, bestaande uit vier atleten op de fiets, in de kortst mogelijke tijd vier kilometer moet afleggen, bestaande uit twaalf ronden van elk 250 meter. Meestal rennen twee teams tegelijkertijd op de baan en beginnen ze met een halve ronde gespreid, vandaar de naamachtervolging. Om de hoogst mogelijke snelheid te behouden, stellen de vier renners zich altijd in één rij heel dicht bij elkaar op en wisselen ze af aan het hoofd van het kwartet met regelmatige wisselingen, aangezien de eerste veel meer energie verbruikt dan de anderen omdat hij niet kan profiteren van de slipstream-effect.
Ten slotte, een fundamenteel detail, de tijd die nodig is wanneer het derde lid van het team passeert, en daarom: een van de vier atleten kan zich losmaken van de "trein" van de andere drie. Ik anticipeer op een mogelijke vraag door te zeggen dat dit vrijwel altijd gebeurt en als iedereen het doet, moet er dus een voordeel zijn, dat ik nog niet heb begrepen, om in het eerste deel een van de fietsers meer te knijpen dan de anderen en hem dan meestal te maken losmaken voor de laatste kilometer. .
Iemand vraagt hoe snel ze gaan en de graphics die deze informatie af en toe geven, komen me te hulp. We ontdekken dan ook samen met een mengeling van verbazing en bewondering dat ze zelfs met meer dan 70 km/u rijden, een snelheid die bijna onmogelijk te bereiken en aan te houden is op de weg zonder de hulp van een afdaling. Er zijn ook mensen die beweren dat als je binnenshuis rondjes draait, verlies je alle schoonheid van de fiets om buiten te zijn en je vrij te voelen, maar toch een oogje op de race gooien. In al dit geklets behaalt Italië de tweede kwalificatietijd zonder zorgen achter Denemarken en treft het angstaanjagende Nieuw-Zeeland in de halve finale.
Halve finale: technologie en regels
De volgende ochtend is de situatie thuis praktisch dezelfde als de dag ervoor als de halve finales beginnen. Ik ben echter blij te kunnen constateren dat de belangstelling iets groter is, misschien omdat de race zeker belangrijker is, misschien omdat ik op de een of andere manier iets heb doorgegeven. Een factor die zeker nieuwsgierigheid opwekt is de zeer speciale uitrusting gebruikt door lopers. Van fietsen met "stevige" wielen en onconventioneel stuur, via langwerpige helmen in de nek en tot superstrakke shirts, alles in deze sport is ontworpen om zo min mogelijk luchtweerstand te bieden, een bepalende factor bij bepaalde snelheden.
Het wereldrecord waarmee Italië Nieuw-Zeeland met negen cent bespot en naar de finale vliegt, gevolgd door een vrij geanimeerde uitbundigheid, geeft me daarom de perfecte gelegenheid om te onderstrepen hoe de constante verbetering van de tijden in deze discipline niet zozeer te danken is aan de grotere stuwkracht die de renners produceren in vergelijking met het verleden, maar eerder aan de grotere efficiëntie van de uitrusting, spoor inclusief, bij het omzetten van die spierenergie in kinetische energie watt ontworstelen aan wrijving en luchtweerstand. De vragen over deze kwesties zijn verspild, maar in het algemeen over de technologie ben ik helemaal niet uitputtend, ik heb bijvoorbeeld geen idee hoeveel een van die fietsen kan kosten.
In mijn onwetendheid ben ik er echter van overtuigd dat het het medium zelf is, in zijn hypergespecialiseerde en dus ongewone versie, die prikkels geeft. We hebben tenslotte allemaal ervaring met de fiets, die een veel gebruikelijker hulpmiddel is dan die van andere sporten. Zie dan de beste atleten ter wereld met hun mammoet quadriceps om mee te doen aan de Olympische Spelen op dat soort medium kan het niet anders dan op de een of andere manier de aandacht trekken.
In de tweede halve finale word ik echter onvoorbereid betrapt op een regelgevend aspect. Denemarken domineerde zelfs tegen Groot-Brittannië, dat onderweg twee lopers verloor, wat meestal een doom is om te verslaan. De dominantie is zo duidelijk dat de Deense trein de derde Britse loper bereikt, maar in plaats van gemakkelijk in te halen, hij tamponeert het onhandig. Val, race geschorst en ogen op mij wachtend op een verklaring.
Uitleg die ik niet heb, maar die blijkbaar niet eens de jury heeft aangezien Denemarken pas ruim een uur later tot winnaar wordt uitgeroepen omdat het de Britse derde heeft bereikt en dus per definitie de achtervolging voorbij is. Iedereen die na de Europese kampioenschappen nog een overwinning voor Italië tegen de onderdanen van zijne majesteit wilde, zal slechts drie dagen later tevreden zijn met de cent die de 4 × 100-blauwen bij de fotofinish zal uitreiken.
Finale: comeback op zee
De context van de volgende dag is dit keer een boottocht en een mobiele telefoon met een acceptabele verbinding, zelfs in het midden van de kalme zee (niet duidelijk aangezien we de 100m-finale met een paar minuten vertraging hadden gezien ...). Kort voor 11 uur, tijd van de finale die iedereen deze keer kent, blokkeer ik alle operaties. Er zijn mensen die nog in het water liggen en mensen die zonnebaden terwijl ze worstelen met de schittering om iets op het kleine scherm van de telefoon te zien. In vier minuten en centen kun je een gouden medaille spelen op de Olympische Spelen.
We spelen het duidelijk niet, maar het is een beetje zoals het is als de spanning stijgt samen met het aantal mensen rond het kleine scherm. De start van Italië is goed, maar Denemarken profiteert geleidelijk tot een kilometer van de finish met meer dan acht tienden voorsprong. Italië heeft in de laatste kilometer in de halve finale al een achterstand goedgemaakt dankzij de laatste ronden van Ganna maar deze keer lijkt het gat te groot en zijn de tegenstanders in volle gang. Zelfs de toon van de Italiaanse commentator wordt ingetogener.
Dan wordt de route omgekeerd, eerst met minimale terugvorderingen, dan met steeds meer centen bij elke halve draai, sta je op, de stem van de commentator keert hoog en opgewonden terug, je huivert van hoop. Bij de laatste detectie voor de finish slonk het Deense voordeel tot slechts 55 duizendsten, de trend is duidelijk en in mijn hart zeg ik tegen mezelf dat het klaar is en met weinig bijgeloof bereid ik me voor om te juichen. En in feite, bij aankomst, de enige tijdmeting die er echt toe doet, brandt het groene licht op de tijd van Italië met een gat dat zelfs genoeg is om de overwinning waarneembaar te maken voor het menselijk oog.
Ik gooi bijna mijn telefoon in het water terwijl ik de vers geladen schreeuw van vreugde loslaat die samensmelt en versterkt in het collectieve. In een rustige hoek van de zee vult het gejuich van enkelen de warme lucht voor een paar seconden. Ik duik blij het water in, van dat zinloze geluk dat sportoverwinningen je als fan geven, want uiteindelijk heb je er niets mee te maken, maar waar, zoals je het beleefd hebt.
Ik duik nog gelukkiger het water in omdat dat geluk werd onverwachts gedeeld met degenen met wie je al veel hebt gedeeld, maar nooit baanwielrennen.
artikel De ploegenachtervolging uitgelegd aan mijn vrienden komt van Sport geboren.
