အချိန်တိုင်းဒဏ်ရာတိုင်းကုပေးသလား။ ဆင်းရဲဒုက္ခသည်“ သက်တမ်းကုန်ဆုံးရက်” မရှိသည့်အကြောင်းရင်း ၅ ချက်

“ အချိန်ကဒဏ်ရာတိုင်းကိုကုစားပေးတယ်” လို့သူတို့ပြောကြတယ်။ ဒါပေမယ့်အမှန်တရားကဒါပဲ အချိန်တွေကဒဏ်ရာတွေကိုမသက်သာစေဘူးအချိန်နှင့်အမျှကုစားရမည့်သူမှာငါတို့ဖြစ်သည်။ အချိန်သည်ကျွန်ုပ်တို့၏ပြသနာများ၊ ပဋိပက္ခများနှင့်ဒုက္ခများကိုအာမခံချက်ပေးနိုင်သောအဖြေတစ်ခုဟုယူဆခြင်းသည်အလိုမကျမှု၊ မကျေနပ်မှုနှင့်နာကျင်မှုများကြီးထွားလာသည့် abulia အခြေအနေကိုဖြစ်ပေါ်စေသည်။

တွင်လေ့လာမှုတစ်ခုပြုလုပ်ခဲ့သည်အရီဇိုးနားပြည်နယ်တက္ကသိုလ် ကျွန်ုပ်တို့သည်စိတ်ဒဏ်ရာအဖြစ်အပျက်များမှကုသပျောက်ကင်းနိုင်စွမ်းရှိသည်ကိုတွေ့ရှိသော်လည်းသိသာထင်ရှားသည့်ဘဝပြောင်းလဲခြင်းဖြစ်ရပ်များစွာသည်ကျွန်ုပ်တို့အားနှစ်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက်ဆက်လက်ထိခိုက်စေသည်၊ ထို့ကြောင့်လူများစွာသည်ပြန်လည်နာလန်ထူရန်မျှော်မှန်းထားသည်ထက်ပိုကြာသည်။

ထို့ကြောင့်ငါတို့ကိုထားခဲ့ပါ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာကုသမှု အချိန်ရဲ့လက်ထဲမှာငါတို့လုပ်နိုင်တာကအလုံခြုံဆုံးဒါမှမဟုတ်အထက်မြက်ဆုံးရွေးချယ်မှုမဟုတ်ဘူး။ ၎င်းကိုထောက်ခံသောအကြောင်းအရင်းများစွာရှိသည်။

ဒဏ်ရာတွေအားလုံးကိုဘာလို့အချိန်မပေးတာလဲ။

၁။ နာကျင်မှုကမသက်သာခင်ပိုဆိုးလာတတ်သည်

အချိန်သည်အရာအားလုံးကိုကုစားသည်ဟုယူဆခြင်းသည်နေ့များကုန်လွန်လာသည်နှင့်အမျှနာကျင်မှုသည်တဖြည်းဖြည်းလျော့နည်းသွားသည်။ သို့သော်နာကျင်ဆုံးရှုံးမှုကိုခံစားခဲ့ရသူများသည်ဤအရာမဟုတ်ကြောင်းသိသည်။

ပထမရက်များတွင်အများအားဖြင့်အဆိုးဆုံးမဟုတ်သော်လည်းလေများတိုက်ခတ်သောအခါအလွန်ပြင်းထန်သောကြောင့်နတ်ဘုရားများအသက်သွင်းကြသည် ကာကွယ်ရေးယန္တရားများ သူတို့သည်ရက်အနည်းငယ် (သို့) ရက်သတ္တပတ်အနည်းငယ်အတွင်း "စိတ်ခံစားမှုမေ့ဆေး" ကဲ့သို့ပြုမူသကဲ့သို့ကျွန်ုပ်တို့ကိုကာကွယ်ရန်ငြင်းဆိုသည်။ သူတို့၏အကျိုးသက်ရောက်မှုများစတင်ပျောက်ကွယ်သွားပြီးဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့်အတိုင်းအတာကိုကျွန်ုပ်တို့သဘောပေါက်သောအခါပါ ၀ င်သောနာကျင်မှုသည်ခွန်အားကိုပြန်လည်ရရှိစေပြီးအစထက်ပိုမိုပြင်းထန်သောအားဖြင့်ကျွန်ုပ်တို့ကိုထိနိုင်သည်။

ထို့ကြောင့်နာကျင်မှုသည်နာကျင်မှုအဖြစ်အပျက်ပြီးနောက်ရက်သတ္တပတ်များသို့မဟုတ်လများပိုမိုဆိုးရွားလာသည်မှာအံ့သြစရာမဟုတ်ပါ။ ထို့ပြင်ထိုအချိန်တစ်လျှောက်ကျွန်ုပ်တို့တွေ့ကြုံရသောနာကျင်မှု၏ပြင်းထန်မှုသည်အလွန်အမင်းမပြောင်းလဲပါ၊ ထို့ကြောင့် "ကောင်းသောနေ့များ" ကို "ဆိုးသောနေ့များ" နှင့်ရောထွေးသွားစေသည်။ ထိုခံစားချက်များအတက်အကျများသည်လုပ်ငန်းစဉ်၏တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်သည်။

၂။ ၎င်းတို့အားလုံးသည်အချိန်နှင့်အမျှတိုးတက်မလာ

သိသာထင်ရှားသည့်ဆုံးရှုံးမှုတစ်ခုအပြီး ၁၈ လအကြာတွင်ပိုမိုပြင်းထန်သောလက္ခဏာများသည်နာကျင်မှုလက္ခဏာများ၊ အထွေထွေဝမ်းနည်းမှုမှအိပ်မပျော်ခြင်း၊ ဒေါသထွက်ခြင်း၊ အိပ်မပျော်ခြင်းသို့မဟုတ်အိပ်မက်ဆိုးများသို့လျော့ကျသွားတတ်သည်။ ဒါပေမယ့်ဒီစည်းမျဉ်းကလူအားလုံးနဲ့မဆိုင်ပါဘူး။

ရှုပ်ထွေးတဲ့ကာလတစ်ခုကိုကျော်ဖြတ်ပြီးနာကျင်မှုထဲမှာပိတ်မိနေတဲ့သူတွေရှိတယ်။ ဦး သန့်၏ unprocessed စိတ်မသာညည်းတွားဥပမာ၊ ငါတို့ကအရှုံးကိုစိတ်ခံစားမှုနဲ့မစီမံနိုင်လို့အဆင့်တစ်ခုထဲမှာပိတ်မိနေတယ်။ ကျွန်ုပ်တို့၏အတွင်းစိတ်ကမ္ဘာသည်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့်အရာများအားလက်ခံရန်သူ့ကိုယ်သူပြန်လည်စီစဉ်ခြင်းမပြုလုပ်ပါ၊ သို့မဟုတ်စီမံရန်အလွန်လွှမ်းမိုးသောခံစားချက်များကိုဖန်တီးသည်၊ သို့မဟုတ်နာကျင်မှုကိုခွင့်လွှတ်ခြင်းသည်ကျွန်ုပ်တို့အားစွန့်ပစ်သူအားသစ္စာဖောက်သည်ဟုကျွန်ုပ်တို့ယုံကြည်သည်။

ထို့ကြောင့်ကျွန်ုပ်တို့အားလုံးတွင်သဘာဝအတွင်းပိုင်းအနာကျက်စေသောအစွမ်းရှိသော်လည်းကိစ္စတိုင်းသည်မတူညီဘဲအဆင်မပြေနိုင်သောစိတ်ခံစားမှုများနှင့်စိတ်ကူးများကိုချပေးနိုင်သောပညာရှင်တစ် ဦး ၏အကူအညီမပါဘဲရှေ့ဆက်ရန်မဖြစ်နိုင်ပေ။ ကျွန်ုပ်တို့သည်အလွန်ခံနိုင်ရည်ရှိနိုင်သည်၊ သို့သော်ကျွန်ုပ်တို့၏ကန့်သတ်ချက်များကိုသတိပြုမိရန်နှင့်အချိန်ကုန်ခြင်းသည်အနာကျက်ရန်အာမခံချက်မဟုတ်ကြောင်းနားလည်ရန်လည်းအရေးကြီးသည်။

၃။ ငါတို့ဒုက္ခရောက်တဲ့အခါအချိန်တွေကအရမ်းကုန်လွန်သွားတယ်

အချိန်သည်အချို့အတွက်ရည်ရွယ်ချက်အတိုင်းအတာတစ်ခုဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်၊ ဥပမာ - ငါတို့နေမကောင်းတဲ့အခါအချိန်တွေကအရမ်းကုန်တာနှေးတယ်။ ဆေးများအကျိုးသက်ရောက်မှုကိုကျွန်ုပ်တို့စောင့်ဆိုင်းရန်မိနစ်များသည်ထာဝရကာလတစ်ခုကဲ့သို့ထင်ရသည်။

Lyon တက္ကသိုလ်မှအာရုံကြောဆိုင်ရာသိပ္ပံပညာရှင်များကနာကျင်မှုနှင့်အပျက်သဘောဆောင်သောခံစားချက်များသည်ကျွန်ုပ်တို့၏အချိန်ကိုနားလည်မှုကိုပြောင်းစေသည်၊ ၎င်းသည်ပိုနှေးစေသည်။ ဤသုတေသီများသည်ခန္ဓာကိုယ်နာကျင်မှုအချက်ပြများကိုပေါင်းစပ်ပေးသော ဦး နှောက်၏ဧရိယာကိုထောက်ပြသော်လည်းနာကျင်မှု၊ ကိုယ်ပိုင်အသိစိတ်ဓာတ်နှင့်အချိန်တို့ပေါင်းစပ်မှုတွင်အရေးပါသောအစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ သူတို့ကအချိန်ခန့်မှန်းချက်နဲ့ကိုယ်ပိုင်ခံယူချက်ကဘုံအာရုံကြောလွှာကိုခွဲဝေပေးနိုင်တယ်၊ ငါတို့နေမကောင်းဖြစ်တဲ့အခါကိုယ့်ကိုကိုယ်အရမ်းအာရုံစိုက်တယ်၊ အဲဒါကအချိန်တွေရပ်တန့်စေတယ်။

ထို့ကြောင့်အချိန်သည်ဒဏ်ရာတိုင်းကိုကုစားသည်ဆိုသောအရာသည်အပြောသက်သက်သာဖြစ်သည်။ သင်ဒုက္ခရောက်သောအခါမိနစ်များသည်နာရီနှင့်တူပြီးနာရီများသည်တဖြည်းဖြည်းကုန်လွန်သောနေ့များသို့ကူးပြောင်းလာသည်။ ဤအကြောင်းကြောင့်ဒုက္ခများသည်ကျွန်ုပ်တို့၏အိမ်တံခါးကိုလာခေါက်သောအခါကျွန်ုပ်တို့သည်ကြေကွဲစရာသားကောင်များဖြစ်ပုံရပြီးနာကျင်မှုသည်အဆုံးမရှိဟုထင်သည်။ ငါတို့ရဲ့အချိန်အမြင်ကပြောင်းသွားတယ်။

၄။ အချိန်သည်အနာကျက်ခြင်းမဟုတ်ဘဲနုတ်ထွက်သွားစေသည်

၀ ိညာဉ်၏ဒဏ်ရာများသည်အနည်းဆုံးခန္ဓာကိုယ်မှကဲ့သို့မပျောက်ကင်းပါ။ နာကျင်မှုနှင့်စိတ်ဒဏ်ရာကိုကုသရန်ဘာမျှမလုပ်ဘဲထိုင်ခြင်းနှင့်စောင့်နေခြင်းသည်အနာကျက်ရန်တိုက်ရိုက် ဦး တည်မနေဘဲတိတ်ဆိတ်ခြင်းမှနုတ်ထွက်သည်။

အချိန်တွေကုန်လွန်သွားပြီးငါတို့ကဘာဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကိုအသေးစိတ်မဖော်ပြတဲ့အတွက်နာကျင်မှုကမပျောက်သွားဘူး၊ စိတ်ဒဏ်ရာရပြီးတဲ့နောက်ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့တိုးတက်မှုနဲ့သိပ်ပြီးမသက်ဆိုင်ဘဲ stoicism တစ်ခုကိုထူထောင်တယ်။အကူအညီမဲ့သင်ယူခဲ့တယ် လက်နက်ချခဲ့သူများ၏လိုက်လျောညီထွေမှုနှင့်

အချိန်ကနာကျင်မှုကိုပိုခံနိုင်ရည်ရှိအောင်ကူညီပေးနိုင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့်အဲဒါကငါတို့အဲဒါကိုကျော်လွှားပြီးပိုအားကောင်းလာသလို၊ အမြင်သစ်တစ်ခုပေါ်ထွက်လာဖို့လည်းမဆိုလိုပါဘူး။ တကယ်တော့ကိစ္စအတော်များများမှာသူကငါတို့ကို anhedonia နဲ့စိတ်ဓာတ်ကျခြင်းကိုကျရောက်စေပြီးမိမိကိုယ်ကိုကုစားခြင်းကိုစွန့်လွှတ်သည်။

၅။ စိတ်ဒဏ်ရာသည်အချိန်မရွေး

စိတ်ဒဏ်ရာသည်ချက်ချင်းဖြစ်ပေါ်ခြင်းမရှိသလိုသက်တမ်းကုန်ဆုံးရက်လည်းမရှိပါ။ တွင်လေ့လာမှုတစ်ခုပြုလုပ်ခဲ့သည် ကျန်းမာရေးသိပ္ပံယူနီဖောင်းဝန်ဆောင်မှုများတက္ကသိုလ် ဒဏ်ရာအပြင်းအထန်ရထားသောစစ်သည် ၇၈.၈% သည်အဖြစ်အပျက်၏တစ်လအတွင်းမည်သည့်လက္ခဏာမျှမပြဘဲ ၇ လခန့်အကြာတွင်ပေါ်လာသည်။ ဥပမာ-နှောင်းပိုင်းတွင်စိတ်ဒဏ်ရာတွင်စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာသက်ရောက်မှုသည်မလှုပ်မယှက်ရှိနေသေးသော်လည်းနောက်ပိုင်းတွင်ပေါ်လာနိုင်သည်။

ထို့အတူစိတ်တိုစရာကောင်းသောစိတ်ထိခိုက်စရာအမှတ်တရများသည်အဖြစ်အပျက်အစုလိုက်အပြုံလိုက်ပြီးဆုံးသွားပြီးနောက်ရှည်လျားစွာဆက်လက်ရှိနေနိုင်ပြီးကျွန်ုပ်တို့သည်မူလအတွေ့အကြုံအားဖြတ်သန်းခဲ့စဉ်ကကဲ့သို့ပင်စူးရှသည်။ flashbacks များ၊ အိပ်မက်ဆိုးများ (သို့) ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာသောအတွေးများနှင့်ပုံရိပ်များတွင်ကျွန်ုပ်တို့၏ ဦး နှောက်သည်ဖြစ်ရပ်မှန်များကိုအမှတ်တရများနှင့်ကွဲပြားစေခြင်းမရှိသောကြောင့်ကျွန်ုပ်တို့တွေ့ကြုံရသည့်နာကျင်မှုသည်အလွန်ပြင်းထန်သည်။

ငါတို့ကဒီအတွေ့အကြုံတွေကိုစီမံပြီးအဲဒါတွေကိုငါတို့ရဲ့ကိုယ်တိုင်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိမှတ်ဥာဏ်ထဲထည့်မထားမချင်းသူတို့ကသူတို့ရဲ့စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာသက်ရောက်မှုကိုနုတ်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒါကြောင့်သူတို့ကငါတို့ကိုအရင်နေ့ကလိုဘဲဆက်ပြီးနာကျင်စေလိမ့်မယ်။

မည်သည့်ကိစ္စတွင်မဆိုနာကျင်စေသောဖြစ်ရပ်မှကျွန်ုပ်တို့ဘယ်တော့ပြန်ကောင်းလာမည်ကိုသိရန်ခက်ခဲသည်။ ဆင်းရဲဒုက္ခသည်နာကျင်သည်ကိုကျွန်ုပ်တို့သိသော်လည်း၎င်းသည်လူတိုင်းအတွက်မနာကျင်ပါ။ ထို့ကြောင့်စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာကုစားခြင်းသည်အတက်အကျတက်ခြင်း၏ကိုယ်ပိုင်ခရီးတစ်ခုဖြစ်သည်။

ရင်းမြစ်များ -

Rey, AE et ။ အယ်လ်။ (၂၀၁၇) နာကျင်မှုသည်အချိန်ကိုအမြင်အာရုံကိုတိုးစေသည်။ သဘာဝတရားသိပ္ပံအစီရင်ခံစာများ; 7: 15682 ။

Infurna, FJ et ။ အယ်လ်။ (၂၀၁၆) အဓိကဘဝဖိစီးမှုများကိုခံနိုင်ရည်စွမ်းသည်ထင်သည့်အတိုင်းမဖြစ်ချေ။ အမြင်စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာသိပ္ပံ; 11 (2): 175-194 ။

ဆော်လမွန်, CG & Shear, MK (2015) ရှုပ်ထွေးပူဆွေး။ ဆေးပညာ၏နယူးအင်္ဂလန်ဂျာနယ်; 372 (2): 153-160 ။

Grieger, TA et ။ အယ်လ်။ (၂၀၀၆) စစ်တိုက်ဒဏ်ရာရစစ်သားများတွင် Posttraumatic စိတ်ဖိစီးမှုရောဂါနှင့်စိတ်ကျရောဂါ။ နှိုင်းယှဉ်လေ့လာမှု Am J စိတ်ရောဂါကုသမှု; 163 (10): 1777-1783 ။

Shear, K. et ။ အယ်လ်။ (၂၀၀၅) ရှုပ်ထွေးပူဆွေးသောကကိုကုသခြင်း၊ ကျပန်းထိန်းချုပ်ထားသောစမ်းသပ်မှုတစ်ခု။ ဂျေအေအမ်အေ, 293 (21), 2601-2608 ။

Royden, L. (၂၀၁၉) အချိန်သည်ဒဏ်ရာအားလုံးကိုတကယ်ကုလား။ တွင် ယနေ့စိတ်ပညာ

ဝင်ပေါက် အချိန်တိုင်းဒဏ်ရာတိုင်းကုပေးသလား။ ဆင်းရဲဒုက္ခသည်“ သက်တမ်းကုန်ဆုံးရက်” မရှိသည့်အကြောင်းရင်း ၅ ချက် se အများပြည်သူ primero en စိတ်ပညာ၏ထောင့်.