ზოგჯერ ძალიან ადვილია კლიშეებში ჩავარდნა ... ამ სტატიის დაწერაში ვფიქრობდი, რომ ისეთი კონცეფციის პოპულარიზაცია, რომელიც უკვე მეტნაკლებად გაიზიარა საღი აზროვნებამ, რადგან "ემოციების გამოხატვა მნიშვნელოვანია", ძალიან მარტივი იქნება. ნებისმიერი ფსიქოლოგი ეთანხმება ამ განცხადებას, ისევე როგორც სექტორთან ნაკლებად ახლობლებს; თუ დღეს ჩვენ ვსაუბრობთ გონება-სხეულის ურთიერთობაზე, გადავდივართ იმაზე, თუ რამდენად უწყობდა ხელს აზრისა და მედიცინის ისტორია ახლა ერთმანეთს, იქმნება ერთიანობა, მანქანა, რომელიც ორივეს სინქრონულობას მოითხოვს. Მოკლედ: ფსიქიკა და სხეული ერთია.
მე ვაპირებ ამ უძველესი კითხვის პროექტს ჩვენს დღეებში ზუსტად დავაპროექტო იმის დემონსტრირება, თუ რამდენად ბევრია ეს, თუნდაც ისტორიულად დათარიღებული, თანამედროვე თემა.
Როგორ? აქცენტის გადატანა გონება-სხეულიდან სიმსივნის პათოლოგია.
აქ მოქმედებს კლინიკური ფსიქოლოგიის ორი დარგი: ფსიქოსომატური და ფსიქო-ონკოლოგია.
პირველი მიზნად ისახავს იმ მექანიზმების გაშიფვრას, რომლებიც პიროვნების გარკვეულ მახასიათებლებს უწყობს ხელს ფიზიკური დაავადებების, განსაკუთრებით გულსისხლძარღვთა და ონკოლოგიური დაავადებების გაჩენას. მეორე წარმოიშობა ფსიქოლოგიისა და ონკოლოგიის, ზუსტად ფსიქონკოლოგიის ნაცნობობიდან; სპეციფიკური მიდგომა კიბოს ფსიქოლოგიური ასპექტებისადმი.
რა კავშირია სიმსივნეებსა და ემოციებს შორის?
პირველი, ვინც ამ ორ ელემენტს დაუკავშირა, იყო პალგამელი გალენი, ექიმი ძველი საბერძნეთიდან: ის დარწმუნებული იყო იმაში, რომ ფსიქიკასა და სიმსივნეებს შორის იყო მინიმალური საერთო მნიშვნელი და მას შემდეგ ეს უკანასკნელი ასოცირდება ტონუსის ტონის გადახრათან. განწყობა და დასუსტებული იმუნური სისტემა.
გალენის დროიდან ბევრი გაკეთდა, მაგრამ მისი ძირითადი ვარაუდი უცვლელი რჩება და, მართლაც, დასტური იპოვა: დღეს ჩვენ ვსაუბრობთ C ტიპის პიროვნება (კიბოსმიერი პიროვნება).
Il ტიპი C შეიცავს მკაფიოდ განსაზღვრულ დამოკიდებულებათა და ემოციურ მახასიათებლებს, როგორიცაა შესაბამისობა, შესაბამისობა, დამტკიცების მუდმივი ძიება, პასიურობა, თვითდაჯერებულობის ნაკლებობა, ემოციების რეპრესირების ტენდენცია სიბრაზისა და აგრესიის მსგავსად.
კლინიკურმა გამოკვლევებმა აჩვენა, თუ როგორ ახასიათებდა ამ საგნების ცხოვრებას მნიშვნელოვანი ტრავმული მოვლენების არსებობა დიაგნოზამდე 2-დან 10 წლამდე პერიოდში; ხშირად გვხვდება ემოციური დანაკარგები რომლის მოგვარებაც ადამიანს მოუწია, განსაკუთრებით ძუძუს, საშვილოსნოს და ფილტვის კიბოს დროს. პიროვნების მახასიათებლებმა, ცხოვრებისეულმა მოვლენებმა და, ძირითადად, ემოციების აღკვეთის ტენდენციამ შეიძლება გაზარდოს დაავადებისადმი მგრძნობელობა.
კითხვა შეიძლება ძალიან ტექნიკური ჩანდეს, მაგრამ ის, რასაც მკითხველისთვის ვაპირებ გადმოგცეთ, არის ამ მექანიზმის მნიშვნელობა: ემოცია ინჰიბირებული ან რეპრესირებული, ტიპი C ტიპის პიროვნებისთვის, ფსიქოლოგიურად არ არის შემუშავებული ის ახორციელებს სომატური არხებით, რის შედეგადაც ხდება ზუსტი ბიოლოგიური ეფექტი ან შემცირდება იმუნური რეაქცია (დაავადების უფრო მეტი მოწყვლადობა).
- რატომ დამემართა ეს? კიბოთი დაავადებულს ექმნება ისეთი საკითხები, რომლებთანაც იგი ალბათ ჯერ კიდევ ვერ შეეგუა, განსაკუთრებით თუ დაავადების დაწყება ახალგაზრდა ასაკში ხდება; მე ვსაუბრობ ცხოვრების, ტკივილის, სიკვდილის თემებზე. მრავალი გრძნობა არსებობს, რომელსაც სუბიექტი განიცდის; ძალიან მწვავე გრძნობები, რომლებიც ფიქრობენ სიტუაციის უარყოფაზე, ურწმუნოებაზე, სიბრაზეზე, სასოწარკვეთასა და არარეალობის განცდაზე. ადამიანის გონებაში ათასი კითხვა იპყრობს, რომელზეც ხშირად ექიმებმაც კი არ იციან პასუხის გაცემა: რატომ დამემართა ეს? - ახლა რა დამემართება? - მოვკვდები? - შევძლებ დაავადებასთან გამკლავებას?
ზემოთ აღწერილი C ტიპის პიროვნების მახასიათებლების გათვალისწინებით, მკითხველის ყურადღებას კვლავ ვაქცევ თემასგარეგანიზაციაეს არის კიბოთი დაავადებულთა ემოციების გამოხატვისა და კომუნიკაციის წახალისება, გარკვეული გაგებით ასწავლიან იმას, რაც მან არასოდეს ისწავლეს და რაც მეტ-ნაკლებად გადამწყვეტ პროცენტულად უწყობდა ხელს დაავადების მდგომარეობას. ჩემგან შორს იქნება იმის გაგზავნა, რომ ემოციური ექსტერიერიზაციის კომპონენტი ამ ბოროტების ძირითადი ან პირდაპირი მიზეზია; სტატიის მიზანი მხოლოდ მკითხველის სენსიბილიზაციაა და ამისათვის გამოვიყენე ორი ელემენტი, რომლებიც სამწუხაროდ ახასიათებს ჩვენს დროს: ავადმყოფი სხეული და რეპრესირებული ფსიქიკა.
ფსიქოსომატიკის ისტორია გვასწავლის, რომ სხეული ჩვენს ხელთ არსებული უკანასკნელი საშუალებაა ფსიქიკური პრობლემების გამოვლენისთვის, რომლებიც სხვაგვარად გამოხატულებას ძნელად იპოვნიდნენ. ამიტომ, თუ სხეული მიიღებს ფსიქიკის დამაბრკოლებელ და რეპრესირებულ შინაარსს, როგორც უკიდურეს საშუალებას, გარკვეული გაგებით შეიძლება გაამართლოს ყურადღება (ზოგჯერ აკვიატებული და დამახინჯებული), რომელსაც ჩვენი საზოგადოება იტოვებს მას ... თუმცა, ფაქტი ნაკლებად არის ისე, რომ თანაბრად არ ვიყოთ განათლებული, რომ იგივე სიმკაცრით ვიზრუნოთ ჩვენს ფსიქიკაზე. იმედი მაქვს, განსაკუთრებით ამ ისტორიულ პერიოდში, როდესაც ვირუსმა სამწუხაროდ უფრო მკაფიოდ გაუსვა ხაზი ჩვენი სხეულის განზომილებას, რომ ფსიქოლოგიური დაცვის მნიშვნელობა, ორივე განუყოფლად დაკავშირებული, კიდევ უფრო ხაზგასმულია.
