(Ó) heppnin að vera kyssti af hæfileikum.
Eru listamenn eða elska þeir að vera „misskildir“?
Oft heyrum við af mörgu ungu fólki með mikla listræna færni sem neyðist til að skipta um borg, til að vera viðurkennd sem slík. Af hverju gefur land þitt ekki rétt gildi til sköpunar þess? Þetta er ástæðan fyrir því að við erum ekki í takt við stöðuga fæðingu listamanna í heiminum, með þróun sameiginlegs smekk.
Áhugamaðurinn og list listamannsins.
Er raunverulegur ormur í sambandi áhorfandans og listamannsins? Getur einstaklingur sem þekkir ekki til hæfileika eða hæfileika annarra skilið hvað liggur að baki fæðingu verks?
Kannski ættum við að þjálfa okkur í athygli og næmi gagnvart öðrum, í þeim tilfinningum sem verk vekja hjá okkur og leggja ungu fólki réttu máli, sérstaklega ef það hefur ekki burði til að ná árangri.
Fæðing listamanns
Þetta er þáttur sem listamaðurinn í Apúlíu, Vecchio Luana, leggur fyrir okkur, sem með skynrænum verkum sínum og áköfum eiginleikum sýnir okkur nokkrar af málverkum sínum og svarar spurningu okkar ekki með einföldu já eða nei, mér finnst ég ekki misskilja heldur staðfesta að hafa raunverulega lent í ýmsum hindrunum í eigin landi varðandi möguleikann á að sýna hugmyndir sínar og listræn verkefni.
En þrátt fyrir allt ráðleggur hún þeim eins og henni sem voru svo heppin að fæðast með mikla getu, að gefast ekki upp og krefjast þess að færa eitthvað meira til lands síns, þó lítið sé og greinilega lokað fyrir fréttum.
Brilliant víðátta af litum í bakgrunni sem verða að lifandi óákveðnum blómum, virðast píla eins og hugsanir í huganum, tilfinningin sem er í mótsögn við rökin fyrir gráu og hrukkuðu andliti mannsins, leiddi alltaf til hagræðingar í hverjum atburði í tilveru hans.
Andlit móður náttúru sem kemur fram í löngu, ákaflega grænu hári, sem er samofið laufum og villtum blómum. Djarfir og hvassir pensilstrik þar sem náttúran sjálf kynnir sig fyrir manninum, óútreiknanleg, óstöðvandi, neikvæð en um leið tignarleg og dásamleg.