و ستاره ها دارند تماشا می کنند ...

ریتا هیورث ، آنها در مورد او گفتند ...

"شاید خیلی ها او را دوست داشته باشند"، یک میزبان اخبار تلویزیونی از او به یاد آورد ، که در روز مرگش کاملاً متأثر شد ،"اما برای کسانی که در زمان جنگ جهانی دوم بیست ساله بودند ، هایورث تجسم عشق ، احساسات ، کشف اغوا بود" یک خاطره احساسی و هیجان انگیز دیگر: "ترانه های او دوبله شده بود ، برخی می گویند او نمی دانسته چگونه بازی کند ، اما کافی بود که مانند یک صحنه فراموش نشدنی استریپ تیز در گیلدا ، دستکش بردارد تا مردان به پای او بیفتند." هنوز هم هست: "سینما دو بت زن به ما داده است ، ریتا هیورث و آوا گاردنر. امروز زنانی مانند این دیگر متولد نمی شوند".

"او یکی از محبوب ترین ستاره های کشور بود"نظر رئیس جمهور ایالات متحده ، رونالد ریگان، بازیگر سابق و یکی از معدود ستاره های هالیوود که در کنار ریتا بازی نکرد. "لحظه های شگفت انگیز بی شماری را در صحنه و صحنه به ما هدیه کرده است. او از زمانی که دختری جوان بود مخاطبان را به وجد می آورد. من و نانسی از فوت او بسیار ناراحت هستیم. او دوست عزیزی بود و دلمان برای او تنگ خواهد شد. ما به خانواده وی عمیقاً تسلیت می گوییم. شجاعت و صراحت ریتا و همچنین خانواده وی در مواجهه با این بیماری ، طنین جهانی به بیماری آلزایمر بخشیده است که امیدواریم هرچه سریعتر قابل درمان باشد.".

فرانک سیناترا، که در سال 1957 با ریتا هیورث در پال جوی ظاهر شد ، گفت: "او زیبا بود ، او یک بازیگر عالی بود ، او یک دوست عزیز و شیرین بود. نبود او احساس خواهد شد". رابی لانتز، یکی از قدرتمندترین مأموران هالیوود ، یکی از عوامل الیزابت تیلور در میان دیگران ، مهمانی را در 1949 ، به همت کلمبیا پیکچرز ، به افتخار ژان پل سارتر ، به خاطر آورد:من ریتا را بدرقه می کردم. وقتی رسیدیم ، هیچ کس توجه بیشتری به فیلسوف فرانسوی نکرد. ریتا آنقدر زیبا بود که مردم نمی توانستند چشم از او بردارند. از جمله سارتر". فرد Astaire در بیوگرافی خود نوشت که ریتا هیورث شریک رقص مورد علاقه او بود. "Technicolor برای او اختراع شدمنتقدان گفتند که سرانجام رنگ به هالیوود رسید.

در دنیای امروز سرگرمی که اغلب توسط ستاره های شبه و ستاره های دسته چهارم که از "یک چهارم ساعت شهرت" خود لذت می برند ، تهیه می شود اندی وارهول، مایل به انجام یا گفتن تقریباً هر کاری برای موفقیت و اجرای موفقیت هستند ، که از عصر تا صبح روز بعد ادامه دارد و سپس به طور طبیعی مانند یک مسابقه خاموش می شود ، بدون اینکه هیچ اثری از خود برجای بگذارد ، رقمی مانند ریتا هیورث نشان دهنده چیزی بسیار متفاوت است که خیلی فراتر می رود. او ابدی بوده ، هست و خواهد بود. برعکس ، برای نوعی تلافی جویی ، او وقتی ذهنش خالی بود ، آنجا را ترک کرد ، این بیماری حافظه اش را از بین برد و همراه با آن همه خاطرات ، خاطرات بد بلکه بسیاری از خاطرات خوب یک زندگی بزرگ هنری را نیز به همراه داشت. خاطره ای که از 14 مه 1987 ، روزی که او ما را ترک نکرد ، دیگر به او تعلق نداشت ، به یاد همه جاویدان شده است.