والدین فرزندان خود را در حد توان آموزش می دهند و راهنمایی می کنند. گاهی اوقات ، هنگامی که شرایط بر آنها غلبه می کند و یا احساس می کنند که آنها منحرف شده اند ، به شهود روی می آورند یا از "حکمت عامیانه" استفاده می کنند ، آنچه را که معتقدند صحیح است یا والدین خود در جوانی به آنها یاد داده اند ، به کار می برند.
با این حال ، برخی توصیه های والدین به فرزندان می تواند تأثیر مخربی بر ذهن کودک داشته باشد و به جای آنکه از تمام توان خود استفاده کند ، آن را محدود می کند. صدای والدین ، در حقیقت ، می تواند به یک صدای درونی تبدیل شود که در طول زندگی ما را همراهی می کند.
شکی نیست که اکثریت قریب به اتفاق والدین می خواهند فرزندانشان در زندگی موفق باشند ، بنابراین سعی می کنند نگرش ها و روش هایی را برای انجام کارهایی که به آنها در رسیدن به این اهداف کمک می کند ، بیان کنند. اما موفق بودن تضمین شادی یا بهزیستی احساسی نیست. بنابراین ، بسیاری از توصیه های والدین و فرزندان که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است می تواند به باورهای ضدثمری و محدود کننده تبدیل شود.
توصیه والدین به فرزندان خود که بهتر است عبارت را دوباره بیان کنید
نکته 1. پیشاپیش فکر کنید. روی جایزه تمرکز کنید.
در عوض به او چه بگوییم؟ بر اینجا و اکنون تمرکز کنید.
ذهنی که دائماً بر آینده متمرکز است - ابتدا برای کسب نمرات خوب ، سپس برای ثبت نام در یک دانشگاه خوب و در نهایت برای یافتن شغل مناسب - بیشتر مستعد استرس و اضطراب بیشتری است. اگرچه چندین مورد وجود دارد انواع استرس و یک دوز eustress می تواند به عنوان یک عامل محرک عمل کند ، استرس مزمن که در طول زمان حفظ می شود به سلامت و عملکردهای شناختی ما آسیب می رساند و بر عملکرد ما تأثیر می گذارد. بنابراین ، آموزش کودکان برای تمرکز بر آینده و آنچه می توانند به آن برسند ، یک استرس مادام العمر است.
در حقیقت ، تمرکز تنها بر روی هدف به معنای زندگی با چشم کور است. نگاه به آینده مانع از دیدن فرصت های اطراف ما می شود و مهمتر از همه ، از توانایی ما برای لذت بردن از اینجا و اکنون می کاهد. بنابراین ، اگر به آنها اجازه دهیم کاری را که خود به خودی است انجام دهند ، انجام دهند ، بسیار خوشحال تر خواهند بود: بر زمان حال تمرکز کنید و از آن حداکثر استفاده را ببرید. پیامی که آنها باید بفهمند این است که مجبور نیستند امروز شادی خود را برای هدف آینده رهن کنند.
نکته 2. استرس اجتناب ناپذیر است. به تلاش خود ادامه دهید.
در عوض به او چه بگوییم؟ آرامش را بیاموزید.
اختلالات اضطرابی در سنین پایین تشخیص داده می شوند زیرا کودکان برای تحقق انتظارات والدین و جامعه به طور کلی فشار زیادی را احساس می کنند. شکی نیست که زندگی با یک مقدار تنش همراه است و مهم است که کودکان به اندازه کافی رشد کنند تحمل استرس این به آنها این امکان را می دهد تا با شرایط سخت کنار بیایند ، اما پیامی که باید به آنها ارسال کنیم این نیست که آنها خود را به حداکثر می رسانند بلکه این است که یاد می گیرند قبل از رسیدن به نقطه شکست به آرامش برسند.
زندگی در حالت اضافه بار دائمی ، با برنامه های شلوغ که مستلزم مصرف مواد محرک است تا بتواند ریتمی فوق بشری را حفظ کند ، مفید نیست ، در حالی که شب ها از داروهای آرامبخش برای خوابیدن استفاده می شود. در واقع ، تصادفی نیست که در مطالعه انجام شده در دانشگاه هلسینکی مشخص شد کودکانی که والدین آنها از این بیماری رنج می برند سندرم فرسودگی شغلی آنها به احتمال زیاد در مدرسه دچار خرابی می شوند. کمال گرایی و استرس نیز منتقل می شود. بنابراین ، بهترین هدیه ای که والدین می توانند به فرزندان خود بدهند این است که آنها را آموزش دهند تکنیک های آرام سازی برای کودکانی که به آنها اجازه می دهد از استرس غیر ضروری اجتناب کنند.
نکته 3. نقاط قوت خود را افزایش دهید. سعی کنید اشتباه نکنید.
در عوض به او چه بگوییم؟ اشتباه کنید و شکست خوردن را بیاموزید.
والدین ، مانند بیشتر مردم ، تمایل دارند برچسب ها را بچسبانند. بنابراین ، جای تعجب نیست که آنها در نهایت توانایی های فرزندان خود را اغراق می کنند در حالی که دیگران را تضعیف می کنند. اگر متوجه شوند که فرزندشان در ریاضیات یا ورزش دارای استعداد خاصی است ، او را تشویق می کنند که این کار را انجام دهد. در نگاه اول ، هیچ اشکالی در آن وجود ندارد. با این حال ، این نگرش به اصطلاح "ذهنیت ثابت" را ترویج می کند ، به طوری که کودکان کمتر به کشف و کشف چیزهای جدید می پردازند.
هنگامی که یک کودک به دلیل ورزشکار بودن یا ریاضی خوب بودنش مورد تمجید قرار می گیرد ، کمتر احتمال دارد که از آن خارج شود منطقه راحتی و ، برای مثال ، از نوشتن شعر یا شرکت در نمایش نامه الهام بگیرید. این کودکان همچنین وقتی مشکلی پیش می آید ناامیدتر می شوند و کمتر به دنبال چالش های جدید می گردند زیرا ترجیح می دهند به آنچه می دانند و آنچه "در آن خوب است" پایبند باشند.
به همین دلیل است که یادگیری چالش های جدید ، اشتباه کردن ، تلاش برای توسعه مهارت های جدید و البته شکست خوردن برای کودکان بسیار مهم است. روانشناسان دانشگاه ایلینوی دریافته اند که اگر کودکان بدانند که فقط باید کمی بیشتر تلاش کنند یا دوباره تلاش کنند ، نگرش خوش بینانه و حتی مشتاقانه تری نسبت به چالش ها نشان خواهند داد. علاوه بر این ، وقتی چیزی مطابق برنامه پیش نرود ، کمتر احساس بدی نسبت به خود خواهند داشت.
نکته 4. با خود مهربان نباشید.
در عوض به او چه بگوییم؟ با خود با مهربانی رفتار کنید.
اکثر مردم بدترین منتقدان و داوران خود هستند. اگرچه انتقاد از خود برای رشد و یادگیری از اشتباهات ما مفید است ، اما اگر بیش از حد باشد ، می تواند فلج کننده شود و ما را در چرخه ای از نارضایتی ، سرزنش و پشیمانی قرار دهد که در آن فکر می کنیم به اندازه کافی خوب نیستیم یا ارزش هیچ چیز را نداریم.
متأسفانه ، بسیاری از والدین معتقدند که بهترین راه برای تربیت فرزندان خود این است که آنها را اسپارتایی کنید. بنابراین آنها بیش از حد منتقد هستند و به آنها می آموزند که با خود رفتار خشن کنند. اما انتقاد بیش از حد از خود می تواند به خود خرابکاری تبدیل شود ، عزت نفس ما را تضعیف کرده و ترس عمیقی از شکست ایجاد کند.
در عوض ، توصیه خوب والدین به فرزندان این است که بیاموزید با یکدیگر با مهربانی رفتار کنید ، این بدان معنا نیست که برای خود متاسف باشید یا چشم خود را برای اشتباهاتی که انجام می دهیم ببندید ، بلکه صرفاً با خودمان رفتار کنید همانطور که در مواقع رفتار با یک دوست رفتار می کنیم. شکست یا درد این بدان معناست که بتوانیم خود را دوست داشته باشیم حتی در صورت اشتباه ، یافتن مکانی گرم و راحت در درون خود که در آن احساس امنیت کنیم.
نکته 5. احساسات خود را نشان ندهید. گریه برای افراد ضعیف است.
در عوض به او چه بگوییم؟ یاد بگیرید که احساسات خود را مدیریت کنید.
زندگی عادلانه نیستبه اکثر والدین این را می دانند و به دلیل آن حس محافظت قوی ، از این می ترسند که دیگران به فرزندانشان آسیب برسانند. این یک ترس قابل درک است ، اما آموزش پنهان کردن احساسات آنها از آنها محافظت نمی کند. برعکس. احساساتی مانند غم با تشویق دیگران برای نزدیک شدن به ارائه کمک و حمایت به عنوان یک مکمل اجتماعی عمل می کنند.
این که از کودکان بخواهید گریه نکنند ، از هدیه ای که دوست ندارند ناامید نشوند ، یا مجبور کردن آنها را برای بوسیدن شخصی که با او احساس ناراحتی می کنند ، به معنای قطع تدریجی احساسات آنها است. این به آنها در مدیریت بهتر آنها کمک نمی کند ، اما روند تجمع عاطفی را تسهیل می کند که در نهایت نارضایتی عمیقی ایجاد می کند و روابط بین فردی را تحت فشار قرار می دهد.
در عوض ، ما باید به کودکان بیاموزیم که احساسات دشمن نیستند و هیچ عیبی ندارد که احساس غم ، ناامیدی ، ناامیدی یا حتی عصبانیت داشته باشیم. مهمترین چیز این است که علت این احساسات را بیابید و یاد بگیرید که آنها را قاطعانه بیان کنید. از این طریق می توانید رشد هوش هیجانی کودکان به طوری که آنها در برابر ضربات سخت زندگی مقاوم تر می شوند.
منابع:
Salmena-Aro ، K. et. آل. (2011) فرسودگی شغلی والدین و فرسودگی مدرسه نوجوانان: آیا آنها مشترک هستند؟ مجله اروپایی روانشناسی توسعه؛ 8 (2): 215-227.
Dweck، CS، & Leggett، EL (1988) یک رویکرد اجتماعی-شناختی برای انگیزش و شخصیت. نقد و بررسی روانشناسی؛ 95 (2): 256-273.
ورودی 5 نکته بد والدین - کودک - احتمالاً به شما داده شده است اولین بار در منتشر شد گوشه روانشناسی.
