12 آوریل 1961 ، تاریخی که در تاریخ بشریت معاصر خواهد شد. از آن روز به بعد ، دیگر هیچ چیز مانند گذشته نخواهد بود ، زیرا جهان شناخته شده دیگر مانند گذشته نخواهد بود.
در تاریخ هزاره انسان شخصیت هایی وجود دارند که مارک در آتش، معنای جدیدی به آن می بخشد ، و آن را به جهتی هدایت می کند هیچ کس, تا آن موقع، او می توانست تصور کند که می تواند برود. شخصیت هایی هستند که با شجاعت خود راههایی را باز کرده اند که تتی, تا آن موقع، آنها صعب العبور دانستند. در یک تریبون فرضی ، در طول تاریخ هزاره انسان ، مکانی منحصراً برای او محفوظ است. اسمش هست جوریج گاگارین.
جوریج گاگارین قرار ملاقات خود را با تاریخ دقیقاً در 12 آوریل 1961 در سفینه فضایی خود به نام آغاز کرد وستوک 1. از مسکو مسابقه انسان به سمت فضا ، به سوی عبور از مرزهای زمینی و انسانی آغاز شد. این آرزو بود که نشان دهد هوش انسان هیچ محدودیتی ندارد ، زیرا فضا هیچ محدودیتی ندارد. جوریج گاگارین در داخل آن فضاپیما بود که هنگام عزیمت او آتش انداخت رسیدن به آسمان ، به سوی بی نهایت و فراتر از آن.
جهان به دو قسمت تقسیم شد
در سال 1961 جهان به دو نیم شد. دو بلوک مخالف ، مسلح در برابر یکدیگر. اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده در یک مسابقه دیوانه وار و مداوم ، یعنی تسلط بر جهان ، یکدیگر را به چالش کشیدند. تسخیر فضا ، از نظر تصویر ، برای تبلیغات شوروی یک هیئت صداگذاری بزرگ بود. جوریج گاگارین فقط یک چرخ کوچک در این مکانیسم دیوانه وار بود. آنچه مهم بود نتیجه نهایی بود ، اگر کسی قربانی آن آزمایش شود ، صبر. پس از مدتی شخص دیگری برای تلاش جدید جای او را می گیرد.
آیا او از آن آگاه بود؟ معلوم نیست آنچه مسلم است این است که گاگارین می خواست ابدی شود. برای ابدی شدن او باید از درب ورودی خود وارد ابدیت شود. به چالش کشیدنش آن را با کشتی خود خرد می کند. او می دانست که اگر همه چیز آنطور که همه امیدوارند پیش نرود ، او همچنان در تاریخ بشر جایی خواهد داشت. اما این مکان می توانست مکان بسیار کوچکتری باشد ، جایی که مختص افراد شکست خورده ، جسور ، شجاع اما همچنان شکست خورده است. او كاملاً از این امر آگاه بود ، زیرا پیاده روی كرد تا آماده سوار شدن شود خود را فضاپیما او می دانست که می تواند به او تبدیل شود آخرین سفر. آن آسمانی که او همیشه از روی زمین تحسینش می کرد می تواند قبر او شود. اما به هر حال رفت.
یک نماد بی انتها
اگر بعد از شصت سال او را به عنوان یک شمایل جشن گرفتیم ، به این دلیل است که زندگی او نمادین بوده است. داشته است فقط بیست و هفت سال وقتی او به ما گفت زمین از آن بالا دیده می شود ، همه آبی است. زمین او دراز کشیده ، کوچکتر از یک توپ گلف. ما او را تصور می کنیم در حالی که صورتش به گودال خم شده است و می تواند تأمل کند یک ابدیت بی نهایت. در آن لحظه ، تخیلات کودک جوریج نیز به ذهن خطور خواهد کرد ، که در اتاق خود ستاره ها را تصور می کند ، شاید آنها را مانند کک و مک آسمان تصور کند.
او داشت فقط سی و چهار وقتی او در یک سانحه هوایی جان باخت. نوعی انتقام تراژیک او را لمس کرده بود. او ، اولین مردی که با فضاپیمای خود فراتر از مرزهای زمینی پرواز کرد ، به دنبال یک درگذشت بدیهی سقوط هواپیما ، در حین پرواز آموزشی. با تشکر از او ، از شجاعتش ، از آرزویش بي نهايت به چالش کشیدنبی نهایت، داستان علمی به علم تبدیل شده است. همچنین برای این ، برای آن سفر خود فراموش نشدنی، که کمتر از دو ساعت طول کشید ، جوریج گاگارین است فراموش نشدنی.
